Kiedy 1 sierpnia 1944 r. wybuchło Powstanie Warszawskie, jego żołnierze dysponowali bardzo szczupłymi siłami. W trakcie powstania oddziały AK i innych polskich organizacji walczących z niemieckim okupantem nieustannie cierpiały na braki amunicji oraz broni.

Wczesne starcia powietrzne nad wybrzeżem Wielkiej Brytanii były tylko preludium, Aktem I. 13 sierpnia dowódca Luftwaffe Reichsminister Göring nakazał swoim samolotom uderzyć z pełną siła na nację, nad której losem i przyszłością zastanawiał się cały świat.

Znajdująca się pod amerykańskim protektoratem wyspa Guam została zajęta przez Japończyków w kilka dni po ataku na Pearl Harbor. Wyczyn ten był możliwy głównie dzięki temu, iż wyspa nie była silnie ufortyfikowana. Stany Zjednoczone sprawowały kontrolę nad największą wyspą Archipelagu Marianów od 1898 roku. Z powodu ważnej pozycji strategicznej na Pacyfiku, amerykański desant na ten skrawek lądu był jedynie kwestią czasu.

Aby zniszczyć Nazistów trzeba było zniszczyć  Niemcy. Kraj ten, zaledwie przez rok został totalnie zmieciony z powierzchni ziemi, z imperium Hitlera pozostawała teraz tylko ruina. Amerykanie szybko wyciągnęli zdobyte doświadczenia z wojny w Europie i przeciwko Japończykom postanowili zastosować nową broń.

19 Lipca 1941, Hitler wydał rozkaz zbombardowania Moskwy. Miało to pomóc w zdobyciu miasta, a także obniży morale obrońców przed niemieckim atakiem. Jednakże, sowieckie wojska były dobrze przygotowane i spodziewały się nalotów. Niemcy zostali zaskoczeni przez ogień zaporowy prowadzony z dużej ilości dział przeciwlotniczych wspieranych przez 300 reflektorów. Luftwaffe prowadziła naloty do końca 1941, ale nie osiągnęła znaczących rezultatów.

Bitwa o Guadalcanal zaczęła się w sierpniu 1942 – było to starcie które zapoczątkowało koniec wojny na Pacyfiku. Doświadczenia zdobyte podczas operacji "Watchtower" stanowiły podstawę prowadzenia wojny na Pacyfiku. Porażki doznane przez Aliancką marynarkę, lotnictwo i jednostki lądowe podczas tej kampanii, dały dobrą lekcję dowódcom, którzy potrafili wykorzystać ją w późniejszym czasie. Japońskie główne dowództwo nie wyciągnęło niestety żadnych wniosków z tych walk.

Prace nad kadłubem Kitsuki rozpoczęły się 14 września 1944 roku, kiedy przedstawiciele Cesarskiej Floty spotkali się z Nakajima, by przedyskutować projekt i jego założenia. Weszły one w życie w styczniu 1945, kiedy powstała drewniana makieta gotowa do inspekcji przez Wiceadmirała Misao Wada i jego zespołu.

Sformowane przez Partię Kuomintang w 1920 roku, Siły Powietrzne Republiki Chińskiej (ROCAF) w znacznej mierze swą siłę oparły na importowanych samolotach. Początkowo lotnictwo używane było jako narzędzie w rękach różnych dygnitarzy wojskowych, jednakże, wraz z upadkiem Mandżurii w 1932 roku otwarcie zagrażająca Chinom Japonia wymusiła zmiany w ROCAF.

Wybuch I Wojny Światowej skutecznie obudził w wielu europejskich krajach, czynny obowiązek wykształcenia nowej broni, która zaledwie 11 lat wcześniej po raz pierwszy wzbiła się w powietrze, lotnictwa. Szwajcarskie Siły Powietrzne zostały założone 31 lipca 1914 roku. Powstała w tych nagłych okolicznościach jednostka miała w swoim składzie garstkę pilotów latających dotychczas w lotnictwie cywilnym, uzbrojonych w ręczne karabiny na wypadek walki. Pomimo prymitywności swoich sił lotniczych, Szwajcaria była gotowa zbrojnie bronić swojej neutralności.

Relatywny spokój u wybrzeży Arktyki został zakłócony 30 lipca 1941 roku, gdy brytyjskie Lotnictwo Marynarki Wojennej (Fleet Air Arm)zaplanowało dwa uderzenia na niemieckie statki cumujące w portach znajdujących się w północnej Norwegii i Finlandii. Nalot na Kirkenes i Petsamo stanie się czarnym dniem dla FAA.

„To było przeklęte miejsce. Tygodniami padał tam rzęsisty deszcz, a błoto miejscami sięgało do pasa, więc jeśli ktokolwiek w nie wpadł, grzązł w nim na dobre.” Angus Suthers, Kapitan 2/12 Batalionu

 Po tym, jak United States Army Air Corps przyjął do służby bombowiec Martin B-10 w roku 1934, rozpisany został konkurs na zaprojektowanie maszyny mogącej przenieść 907 kg bomb na minimalną odległość 1641 kilometrów (idealny zasięg miał wynosić 3540 km) z prędkością co najmniej 321 km/h. Odpowiadając na te wymagania, Boeing rozpoczął prace nad nowym czterosilnikowym bombowcem nazwanym Model 299.

Każdy kojarzy lotniskowce marynarki, potężne stalowe potwory niosące na pokładzie samoloty gotowe do startu w każdej chwili. A jeśli podobny pomysł można zastosować w powietrzu?

Operacja Fall Blau – niemiecka letnia ofensywa na Froncie Wschodnim przeprowadzona od 28 czerwca do 24 listopada 1942 roku miała wypełnić cele założone rok wcześniej podczas inwazji na ZSRR. Fall Blau, lub Plan Niebieski, miał ostatecznie rozbić siły Armii Czerwonej na froncie wschodnim. Głównym celem operacji było zajęcie pól naftowych w okolicach Baku i zdobycie Stalingradu – ważnego centrum przemysłowego i transportowego na południu ZSRR.

Królewskie Norweskie Siły Powietrzne (w skrócie RNoAF lub, po norwesku, "Luftforsvaret”') są jednostką lotniczą w Norwegii, utworzona po połączeniu Sił Powietrznych Armii i Sił Marynarki Wojennej w 1944 r., z których obie istnieją od 1915 roku.

By zająć Port Moresby, stolicę Nowej Gwinei, japońscy dowódcy zadecydowali, by najpierw wylądować po drugiej stronie wyspy. Desant we wioskach Buna i Gona we wschodniej części Nowej Gwinei miał miejsce 21 oraz 22 dnia lipca 1942 roku.

Samolot Beaufighter został stworzony na podstawie projektu bombowca Beufort, który był bezpośrednią kontynuacją konstrukcji bombowca Blenheim. Z pomocą Ministerstwa Lotnictwa, prototyp Beufightera typ 156 odbył swój pierwszy lot w lipcu 1939 roku,

12 lipca 1944 roku, po tym jak sześciu najlepszych pilotów 616. eskadry ukończyło przeszkolenie na nowy samolot, Gloster Meteor F1 stał się pierwszym alianckim odrzutowcem bojowym w aktywnej służbie. Ten spóźniony debiut przypadł na trzy miesiące po wprowadzeniu do służby jego niemieckiego odpowiednika – Messerschmitta Me 262