[Historia] Odbicie Guam. - Nowości

Uwaga! Przestarzały format wiadomości. Treść może nie być wyświetlana poprawnie.

11 sierpnia 2014 Historia

Uwaga! Artykuł został opublikowany na starszej wersji strony. Mogą wystąpić problemy z wyświetlaniem na niektórych przeglądarkach.

H + 90 minut, W-Day, plaża niebieska na Guam

Znajdująca się pod amerykańskim protektoratem wyspa Guam została zajęta przez Japończyków w kilka dni po ataku na Pearl Harbor. Wyczyn ten był możliwy głównie dzięki temu, iż wyspa nie była silnie ufortyfikowana. Stany Zjednoczone sprawowały kontrolę nad największą wyspą Archipelagu Marianów od 1898 roku. Z powodu ważnej pozycji strategicznej na Pacyfiku, amerykański desant na ten skrawek lądu był jedynie kwestią czasu.

Ostrzał przygotowawczy wyspy przed desantem 14 lipca 1944 roku,
zdjęcie wykonane z pokładu pancernika USS New Mexico

W lipcu 1944 roku rozpoczęła się operacja desantowa. Przed desantem z morza wyspa była ostrzeliwana przez amerykańskie okręty wojenne; flotę desantową osłaniały samoloty marynarki wojennej startujące z Wysp Marshalla położonych na wschód od Guam. Piloci tych maszyn ścierali się w pojedynkach powietrznych z samolotami japońskimi, starając się wywalczyć przewagę w powietrzu. Wyspa Guam miała później posłużyć jako baza wypadowa dla sił mających zaatakować Filipiny. Bitwę o Guam rozpoczęły 14 lipca 1944 roku salwy wystrzelone z pancernika USS New Mexico. 21 lipca siły lądowe znalazły się na wyspie, ale ich wyładunek został opóźniony przez przeszkody naturalne - rafy koralowe, klify i wysokie fale.

Plan działań naziemnych zakładał atak z dwóch stron w stronę Przylądka Orote, co miało odciąć od głównych sił japońskich lotnisko położone w zachodniej części wyspy

Mapa ukazująca przebieg ofensywy na wyspie Guam

3. Dywizja Piechoty Morskiej znalazła się na północnym czubku Przylądka Orote o godzinie 8:30, zaś 1. Brygada Marines wylądowała na południe w pobliżu miejscowości Agat. Obie formacje natknęły się na silny opór nieprzyjaciela - japońska artyleria zatopiła aż 20 amerykańskich amfibii desantowych. Pomimo tego, o godzinie 9:00 w obu strefach lądowania zostały wyładowane czołgi. Najtrudniejsze zadanie czekało 77. Dywizję Piechoty - ze względu na rafy koralowe, amfibie musiały wysadzać żołnierzy w płytkiej wodzie, przez co musieli oni samodzielnie dojść do brzegu. Pomimo tego, przed zmierzchem amerykańskie przyczółki weszły już na dwa kilometry w głąb japońskich linii.

Przez pierwszych kilka dni japończycy przeprowadzili kilka lokalnych kontrataków, głównie pod osłoną nocy. Pomimo, iż kilkakrotnie udało się przerwać i spenetrować amerykańską linię obrony, japończykom nie udało się zepchnąć amerykanów do morza. W skutek tych operacji japończycy ponieśli duże straty w ludziach i wyposażeniu. Generał dywizji Takeshi Takashina zginął w boju 28 lipca, zaś dowództwo przejął Hideyoshi Obata. Japońskie siły słabły jednak z dnia na dzień, wyczeprywane przez operacje ofensywne wojsk USA i wyczerpujące się zaopatrzenie;do sierpnia przetwało również jedynie kilka czołgów. Obata nakazał wtedy żołnierzom wycofanie się na południe i zajęcie pozycji w górach położonych w centrum wyspy - wiedział, że wzmocnienie jego sił było niemożliwe ze względu na panowanie aliantów na morzu i w powietrzu. Jego jedyną nadzieją było opóźnienie nieuniknionego. Ostatnim bastionem wojsk japońskich stała się góra Barragida.

Dwaj żołnierze amerykańskiej piechoty morskiej (z lewej Kapitan Paul S. O'Neal,
z prawej Kapitan Milton F. Thompson)
wbijają w ziemię amerykańską flagę zaledwie osiem minut po desancie na Guam.

Jej zdobycie przysporzyło amerykanom trudności - głównie ze względu na opady deszczu i gęstą dżunglę. Od 2 do 4 sierpnia wciąż trwały walki, ale 4 sierpnia japoński opór został złamany. Ostatnią fazą bitwy był pościg za japońskimi niedobitkami uciekającymi na północ. Walki te powiększyły jeszcze liczbę japońskich ofiar.

Zespół War Thunder.

Czytaj więcej: