Michaił Leontjewicz Mil podczas studiowania projektu śmigłowca stwierdził, że potrzebne są dobrze uzbrojone a zarazem opancerzone maszyny. Śmigłowiec musiał przenosić piechotę, ładunek i być pancernym. W przeciwieństwie do Stanów Zjednoczonych, gdzie śmigłowce transportowe były osłaniane przez szturmowe, radzieckie miały wypełniać obydwie role. Biuro Mila posiadało już doświadczenie i próbowało przerobić śmigłowiec transportowy na szturmowy. Dzięki temu uzyskali akceptację rządu, a prace ruszyły.

Pierwsza wersja Mi-24 prezentuje się podobnie do nowszych Mi-24B czy Mi-24D. Wyróżnia się natomiast innym układem kabiny, tzw. „Hindem”. Śmigłowiec napędzały dwa silniki turbowałowe TWZ-117, a maszyna posiadała chowane podwozie, przestrzeń ładunkową i skrzydła z podwieszeniami. Wirnik ogonowy zamontowano z prawej strony, na lewą przeszedł dopiero w 1974 roku. Mi-24A posiadał jedną kabinę oszkloną płaską taflą, stąd przezwisko „Weranda”. Jeśli chodzi o uzbrojenie to jest gorsze niż w następcach, z tego powodu iż dopiero je opracowywano. Na pokładzie znalazły się PPK Falanga-MW z ręcznym celowaniem, pojedynczy karabin A-12,7 z ograniczonym wychyłem, niekierowane rakiety oraz do 1000 kg bomb. Pomimo braku wcielenia do służby powstało łącznie ponad 240 sztuk tej wersji. Zostały one eksportowane i wzięły udział w walkach w Etiopii, Afganistanie czy Libii.