USS Tucumcari, nazwany od miasta w stanie Nowy Meksyk, był wodolotem skonstruowanym przez zakłady Boeinga w końcu lat sześćdziesiątych dwudziestego wieku, by przez dekadę służyć jako platforma badawcza i rozwojowa technologii wodolotów. Był prawdziwym dziełem sztuki, łącząc najnowsze osiągnięcia inżynierii w zakresie budowy wodolotów, elektronikę i potężną turbinę gazową. Dzięki nim okręt cechował się doskonałą prędkością maksymalną i manewrowością, jednocześnie posiadając zdolność do przedzierania się z łatwością nawet przez wzburzone wody. Do służby w amerykańskiej marynarce USS Tucumcari wszedł w marcu 1968 roku.

W początkowym okresie służby Tucumcari został poddany szczegółowym testom na wodach Pacyfiku u zachodnich wybrzeży Stanów Zjednoczonych, wykonując różnorodne misje patrolowe i biorąc udział w morskich manewrach. Następnie okręt wysłano w pierwszą misję bojową do Wietnamu, gdzie wziął udział w operacji Market Time. Tucumcari zdołał pomyślnie przejść test przydatności bojowej, zbierając pozytywne oceny w zakresie swoich osiągów.

Po powrocie do Stanów Zjednoczonych w 1970 roku, został przeniesiony do Floty Atlantyckiej, po czym został wysłany w 1971 roku w rejs demonstracyjny do Europy. W czasie rejsu USS Tucumcari odwiedził wiele europejskich państw NATO, w tym: Danię, Francję, Niemcy, Włochy, Anglię, Grecję i Turcję, w celu zademonstrowania członkom NATO możliwości technologicznych wodolotów.

USS Tucumcari powrócił do Stanów Zjednoczonych w październiku 1971 roku, gdzie wrócił m.in. do działań patrolowych prowadzonych wraz ze Strażą Wybrzeża. Niestety, w listopadzie 1972 roku okręt został poważnie uszkodzony w wyniku uderzenia przy pełnej prędkości w rafę koralową, w trakcie symulowanej misji bojowej u wybrzeży Puerto Rico. Z powodu poważnych uszkodzeń okrętu, jego naprawę i powrót do służby uznano za nieekonomiczne. Tak więc USS Tucumcari w październiku 1973 roku został skreślony ze stanu floty, a następnie zezłomowany.