Podczas 2WŚ Amerykanie korzystali ze strategii szybkich przejęć wybrzeży za pomocą barek desantowych, na wszystkich teatrach działań. Jednakże takie jednostki posiadały bardzo ubogie uzbrojenie, potrzebowano małej jednostki ze znaczną siłą ognia, która mogłaby wspierać desant. Do tego celu wykorzystano barkę desantowa LCI, na której zamontowano 76 mm działo obudowane płytami pancernymi oraz podwójnie sprzężone 40 mm działka jak również cztery podwójne kal. 20 mm. Napęd pozostał taki sam jak w LCI, czyli dwa zestawy czterech silników, każdy o mocy 225 KM, co daje łączną moc rzędu 1800 KM. Maksymalna prędkość wynosiła 16 węzłów. Kanonierkę przemianowano na typ LCS (L), a jej zbudowanie zajmowało jedynie 10 dni. Podczas desantu osłaniała piechotę, odganiała lotnictwo a podczas pracy z większymi okrętami mogła stawiać zasłony dymne.