Pod koniec lat 30. Szwecja zdecydowała się na stworzenie własnego szybkiego bombowca zwiadowczego do pełnienia funkcji taktycznych na polu bitwy i wsparcia wojsk lądowych. Projekt samolotu powierzono zakładom ASJA, a inżynierowie opracowali projekt jednosilnikowego samolotu pomocniczego, który był dość zaawansowany technologicznie, biorąc pod uwagę stan produkcji szwedzkiej.

W celu realizacji projektu wykonawca musiał zatrudnić zespół doświadczonych konstruktorów samolotów z amerykańskiej firmy Northrop, a projekt został powołany do życia przy ich bezpośrednim zaangażowaniu. Początkowo samolot był projektowany przede wszystkim do prowadzenia operacji zwiadowczych i miał być wyposażony w silniki R-1830-SC3-G Twin Wasp amerykańskich zakładów Pratt & Whitney. Jednak amerykańskie obostrzenia sprzedaży technologii wojskowych potencjalnym wrogom w nadchodzącej wojnie, połączenie ASJA w koncern SAAB oraz przedłużające się terminy reorganizacji i dozbrojenia sił powietrznych doprowadziły do poważnych zmian w projekcie.

Po pierwsze, samolot został dość szybko zamieniony z maszyny rozpoznawczej w bombowiec, więc otrzymał komorę bombową, a drzwi podwozia miały służyć jako rodzaj hamulca aerodynamicznego do bombardowania w locie nurkowym. Po drugie, problemy z dostawą partii amerykańskich silników spowodowały konieczność wyposażenia pierwszej masowo produkowanej wersji w mniej wydajne kopie brytyjskich silników Bristol Pegasus XXIV. Wersja samolotu z amerykańskim silnikiem ujrzała ostatecznie światło dzienne jako modyfikacja A, po tym jak masowo produkowana wersja B17B z brytyjskim silnikiem opuściła już linie produkcyjne. Łącznie wyprodukowano 300 egzemplarzy SAAB-a B17 w różnych odmianach, w tym samoloty wyposażone w pływaki, a nawet narty do operowania z zaśnieżonych lądowisk. Samoloty te były używane w Szwecji do późnych lat 40., a niektóre bombowce były eksportowane (m.in.. do Etiopii, gdzie B17 były używane do końca lat 60.).