Budowę niszczyciela Z-25, reprezentującego typ 1936A, rozpoczęto na początku 1939 roku, a wodowanie nastąpiło rok później. Okręt, wraz z innymi jednostkami typu 1936A wszedł w skład 8 flotylli niszczycieli. Z-25 rozpoczął służbę jako część niemieckiej Baltenflotte, chroniąc szwedzkie porty przed przewidywanym atakiem ze strony radzieckiej Floty Bałtyckiej, po jej potencjalnym przebiciu się z portu w oblężonym Leningradzie. Wkrótce potem Z-25 skierowano do zwalczania konwojów arktycznych na Morzu Barentsa oraz Morzu Białym, gdzie doszło do potyczki z jednostkami brytyjskimi i radzieckimi. W lutym 1942 roku Z-25 wraz z innymi niszczycielami pełnił funkcje eskortowe w Operacji Cerberus — śmiałym rejsie z Francji do Niemiec przez kanał La Manche, podjętym tuż pod nosem Brytyjczyków przez dwa niemieckie pancerniki i krążownik (były to pancerniki Scharnhorst, Gneisenau i ciężki krążownik Prinz Eugen — przyp. tłum.). W obliczu powtarzających się nalotów oraz ataków brytyjskich niszczycieli Z-25 nie tylko nie zatonął, ale też nie odniósł nawet poważniejszych uszkodzeń. Po wielkim sukcesie, jakim była dla Niemców Operacja Cerberus, okręt powrócił do zadań przechwytywania alianckich konwojów arktycznych. W wyniku problemów z maszynami, Z-25 skierowany został do Niemiec, w celu dokonania napraw. Od początku 1944 roku aż do końca wojny okręt pozostawał w czynnej służbie na Bałtyku, biorąc udział zarówno w działaniach bojowych, jak i w przeprowadzanej u schyłku wojny ewakuacji.

Pod koniec kwietnia 1945 okręt został skreślony z listy jednostek Kiregsmarine, po wojnie zaś przekazany Francji, gdzie służył pod nazwą Hoche. Służba trwała ponad dziesięć lat, w czasie której okręt poddany został dużej modernizacji. W 1957 roku jednak stało się jasne, że eksploatacja wiekowego okrętu jest już nieopłacalna. Z-25 został więc wycofany ze służby, a w 1961 roku doczekał końca w stoczni złomowej.