Lekki krążownik Belfast był następcą krążowników typu Manchester. Wraz z siostrzaną jednostką Edinburgh, uznawany przez ekspertów za najbardziej zaawansowany technologicznie lekki krążownik, służący w Królewskiej Marynarce Wojennej podczas drugiej wojny światowej. Okręt stanowił kamień milowy brytyjskiego okrętownictwa. Zwodowany został w 1938 roku, a w następnym wszedł do służby. Podczas drugiej wojny światowej początkowo brał udział w blokadzie morskiej przeciwko siłom niemieckim, jednak po wpłynięciu na minę w listopadzie roku 1939 przez trzy lata przechodził naprawy, przy okazji których poddawano go licznym ulepszeniom.

Po modernizacji lekki krążownik był wykorzystywany jako eskorta konwojów arktycznych, zmierzających do ZSRR. Podczas tych misji po raz pierwszy toczył walki z niemiecką flotą. W czerwcu 1944 roku Belfast zapewniał osłonę ogniową wojskom amerykańskim podczas lądowania w Normandii. Pod koniec wojny Belfast dołączył do Brytyjskiej Floty Pacyfiku na Oceanie Spokojnym. W latach 1950-1952 brał udział w wojnie koreańskiej.

Po kilku kolejnych misjach i operacjach u wybrzeży Azji Południowo-Wschodniej oraz na Pacyfiku, okręt w 1963 roku został wycofany ze służby. Era takich jednostek dobiegła końca, a Belfast początkowo miał zostać przeznaczony na złom. Grupa pasjonatów historii, pośród których był były dowódca jednostki zdołała jednak przekonać brytyjski rząd, by przekształcić okręt w muzeum. Od roku 1978 okręt jest jednym z oddziałów Imperial War Museum i cumuje na stałe na Tamizie w Londynie.