W 1977 roku Irański rząd wystąpił z prośbą o ulepszoną wersję Chieftaina, który był swego czasu najlepszym czołgiem podstawowym. Zapewniał on niewątpliwą ochronę i siłę ognia, aczkolwiek jego mobilność pozostawiała nieco do życzenia. W odpowiedzi inżynierowie z MVEE stworzyli wersję Mk.5(P), z której powstały dodatkowo trzy prototypy. Jeden z nich stanowił bazę pod Challengera 1.

Niestety po rewolucji w Iranie w 1979 roku i upadku Shah, zamówienie zostało anulowane. Na dodatek brytyjski projekt MBT90 również został porzucony, więc armia brytyjska została teraz potencjalnym odbiorcą nowego MBT. Projekt Challengera inspirowany był anulowanym projektem Shir-2, zachował jego 120 mm działo i wspaniały pancerz. Dodatkowo wyposażono go w pakiet Chobham, czyli kompozytowy pancerz złożony z wielu warstw materiałów. Dzięki niemu sylwetka zyskała mocne kąty na przodzie wieży oraz górnej płycie.

Mobilność w terenie została znacznie poprawiona, a to dzięki nowemu silnikowi Rolls-Royce o mocy 1200 koni mechanicznych i hydro-pneumatycznemu zawieszeniu. Produkcja seryjna oraz służba rozpoczęła się w 1983 roku, a ostatnia sztuka zjechała w 1990 roku. Łącznie wyprodukowano około 420 pojazdów. Challenger był głównym czołgiem brytyjskim podczas Wojny w Zatoce. Służył również w misjach pokojowych w Bośni i Hercegowinie w latach 90.. Wycofanie ze służby nastąpiło dopiero w 2001 roku, a Challengera 1 zastąpiła nowsza wersja.