Seria D.500 została opracowana jako odpowiedź na specyfikację C1 wymaganą przez francuskie ministerstwo lotnicze w 1930 roku. Wymagano bowiem zastąpienia arsenału z 1WŚ i starej ery lotnictwa czymś nowocześniejszym. Słynny inżynier Emile Dewoitine zaprezentował projekt D.500, który praktycznie od razu przykuł uwagę ministerstwa. Już w 1932 roku samolot odbył lot próbny, po czym zamówiono 60 egzemplarzy, z czego dziesięć miało stanowić D.501. Od „pięćsetki” odróżniały go dwa detale w silniku oraz uzbrojeniu. D.500 używał silnika Hispano-Suiza 12Xbrs, przy czym ten drugi korzystał z 12Xcrs pozwalającego umieścić 20 mm działko w wale. Zmiana ta spowodowała również usunięcie dwóch nosowych karabinów. Być może dzisiaj pojedyncze działko z paroma karabinami brzmi śmiesznie, pamiętajcie że w tamtych czasach występowania działka w samolocie było czymś ekskluzywnym.

Jednakże w dniu wybuchu 2WŚ seria D.500 była już przestarzała, a Francuzi posiadali lepsze samoloty, np. MS.406. Maszyny te rzadko widywały walki na froncie, a używano ich raczej jako rezerwowych i treningowych. Pomimo tego kilka samolotów wzięło udział w walkach w hiszpańskiej wojnie domowej. Ostatecznie wyprodukowano prawie 400 maszyn, z czego 160 stanowiły D.501.