Po klęsce Austro-Węgier w I wojnie światowej Węgry — kraj nowo powstały po rozpadzie monarchii austro-węgierskiej — otrzymały zakaz posiadania własnej armii i pojazdów opancerzonych, podobnie jak pokonane Niemcy. Zakaz ten nie powstrzymał jednak na dłuższą metę ani Niemiec, ani Węgier. Po nabyciu małych ilości niemieckich oraz włoskich czołgów węgierski rząd ogłosił zamiar nabycia licencji na czołg zagranicznego projektu z zamiarem rozpoczęcia własnej produkcji. Po serii testów spośród kilku propozycji wybrano szwedzki czołg lekki Landsverk L-60, który w Szwecji produkowano pod oznaczeniem Strv m/38. Zakupiony projekt zaadaptowano do montażu węgierskiego uzbrojenia oraz węgierskich celowników, wieżę poddano niewielkim modyfikacjom. Tak skonfigurowany czołg skierowano do seryjnej produkcji pod oznaczeniem 38.M Toldi. Pierwsza wyprodukowana do kwietnia 1940 roku seria wzięła czynny udział w walkach — wliczając ciężkie boje na froncie wschodnim, gdzie pojazd okazał się być całkowicie bezradny przeciwko radzieckim czołgom średnim i ciężkim. W wyniku dwóch modernizacji zwiększono ochronę jarzma działa i wzmocniono przedni pancerz kadłuba, działko kal. 20 mm zastąpiono zaś armatą kal. 40 mm. Od tego momentu czołg montowany był wyłącznie w oparciu o węgierskie podzespoły. Zmiany te spowodowały wzrost masy pojazdu, co oczywiście nie pozostało bez wpływu na ruchliwość. Mimo wysiłków inżynierów 38.M Toldi II i IIA nie były w stanie podjąć równorzędnej walki z konstrukcjami radzieckimi. W wyniku starć z nieprzyjacielem oraz usterek technicznych utracono prawie wszystkie pojazdy; ostatnie egzemplarze zostały zniszczone w walkach o Budapeszt. Jedyny istniejący obecnie egzemplarz 38.M Toldi IIA znajduje się obecnie w Muzeum Czołgów w Kubince koło Moskwy.