Martin Model 167 powstał jako odpowiedź na zapytania wystawione przez USAAC w 1938 roku. Oficjalne oznaczenie testowe płatowca to XA-22. Konstrukcja, pomimo dobrych wyników w testach, przegrała z DB-7 opracowanym przez Douglasa (który stał się A-20) i to właśnie ta firma została kontraktorem USAAC. O dziwo to jednak nie oznaczało końca samolotu Martina. W przededniach globalnego konfliktu kraje takie jak Wielka Brytania i Francja były żywo zainteresowane rozszerzaniem arsenału. Francja była szczególnie zainteresowana zagranicznymi samolotami z uwagi na ograniczone możliwości wytwarzania w kraju. Dzięki temu zamówienia z Francji ocaliły średni bombowiec Martina.

Pierwsze zamówienie dotyczyło 200 egzemplarzy Martinów 167 z pewnymi modyfikacjami, takimi jak francuskie uzbrojenie, metryczne przyrządy czy zmienione silniki. W 6 miesięcy powstało 100 samolotów, bowiem Martin znacząco zwiększył produkcję. Samoloty wysłano do Francji dopiero w październiku 1939 roku, po zniesieniu embargo w USA. W międzyczasie Francja zamówiła kolejne 100 maszyn. Niestety, w czerwcu 1940 roku Francję już zajęły wojska niemieckie, a na miejsce dotarło tylko 25 zamówionych samolotów. Garstka maszyn sprawdziła się jednak w boju, przodując wynikami nad maszynami krajowymi, takimi jak LeO 451. Po zawieszeniu broni, płatowce trafiły do Afryki pod dowództwem rządu Vichy i wykonywały misje przeciwko aliantom. W  1943 roku afrykańskie Martiny zostały zastąpione przez nowsze alianckie samoloty, Francja bowiem została znów zjednoczona. Ogółem powstało około 450 egzemplarzy Martina 167, a samoloty te były wykorzystywane przez Francję i Wielką Brytanię aż do 1945 roku.