W okresie powojennym Francja ciężko pracowała, by poskromić wojenne zniszczenia, nadrobić straty i odbudować infrastrukturę. Jednym z celów była modernizacja sił zbrojnych, w tym lotnictwa. Jasne było, że to maszyny odrzutowe są przyszłością, jednak w przeciwieństwie od innych alianckich państw, Francuzi dopiero poznawali tę technologię, gdyż wcześniej skutecznie im to uniemożliwiała niemiecka okupacja kraju. Na początku lat 50. francuskie siły lotnicze bardzo potrzebowały nowych odrzutowców, dlatego w roku 1951 wystosowano listę wymagań dla nowej wielozadaniowej maszyny zdolnej przenosić bomby, atakować cele naziemne i wykonywać misje przechwytywania. Dobre wyniki prób z maszyną SO.4000 zachęciły zakłady SNCASO do kontynuowania projektu, którego zwieńczeniem stał się SO.4050 Vautour.

Wstępnie zamówiono trzy prototypy. Pierwszy z nich wzbił się w niebiosa 16 października 1952 roku, a testy były obiecujące. Dobre wyniki zapewniły dalsze zamówienia na pięć maszyn przedprodukcyjnych, które miały posłużyć do testowania różnych silników. Wśród nich znalazły się modele Rolls-Royce Avon i Armstrong-Siddeley Sapphire, jednak ostatecznie wybór padł na krajową jednostkę Snecma Atar, gdyż uznano, że konstrukcja jest wystarczająco mocna i dojrzała, by posłużyć za napęd nowego francuskiego samolotu wojskowego. Maszyna seryjna zaczęła opuszczać fabryki na początku lat 50. i nosiła oznaczenie SO.4050 Vautour II. Samolot miał trzy odmiany, które były używane we Francuskich Siłach Powietrznych od 1958 roku aż do roku 1979. Francuskie Vautoury nigdy nie były zastosowane bojowo, jednak około 30 maszyn wyeksportowanych do Izraela były wykorzystywanych między innymi w wojnie sześciodniowej i wojnie na wyczerpanie. Powstało około 150 egzemplarzy SO.4050, a wszystkie stosunkowo szybko zastąpiły słynne samoloty Dassault Mirage.