Kilka lat po sformowaniu NATO stało się jasne, że potrzeba nowego, lekkiego samolotu bojowego. Celem było ustandaryzowanie lotnictwa krajów członkowskich, jak również innych branż militarnych. Pojawiło się kilka propozycji, lecz to projekt z rąk Fiata okazał się najlepszy. Maszyna nazwana G.91 czerpała sporo rozwiązań z Sabre F-86K, który był już produkowany na licencji. Dzięki temu rozwiązaniu Fiat nie musiał budować samolotu od podstaw, a fabryki mogły skorzystać z obecnych linii produkcyjnych, zaoszczędzając czas oraz fundusze.

G.91 pamiętany jest jako zwinny, przebiegły i niezwykle prosty w pilotażu samolot. Lubili go zarówno piloci jak i obsługa naziemna, głównie ze względu na niezawodność i prostotę serwisowania. Maszyna odznaczała się wysokim stosunkiem skuteczności do ponoszonych kosztów i występujących usterek podczas służby wojskowej. Aczkolwiek życie nie jest takie piękne, G.91 miał kilka problemów. Nie mógł zabrać ze sobą wystarczającego ładunku, a sama platforma okazała się niezbyt stabilną podczas ostrzału. Przez te bolączki G.91 posiadał ograniczone możliwości szturmowe, jednakże cały czas był niezawodny i wszechstronny. Maszyna była popularna w siłach włoskich, niemieckich i portugalskich, nieco mniej w greckich. Amerykanie natomiast gruntownie przetestowali włoskiego lotnika.

Pomimo okresu służby, który przypadał na czasy Zimnej Wojny, samolot nie widział zbyt dużo akcji. Jedyny konflikt w którym brał udział to portugalski konflikt kolonialny w Afryce. G.91 sprawdził się tutaj w bojach przeciwko bojownikom guerillas, ponosząc nieznaczne straty.

Ze względu na szybki rozwój lotnictwa i nowych technologii, maszyna stosunkowo szybko opuściła służbę w latach 70’. Nie myślcie jednak, że to koniec historii, ponieważ piloci akrobacyjni upodobali sobie G.91, którzy używali go aż do roku 1982.

Samolot posiada długą i generalnie pokojową historię, na którą składa się aż 35 lat służby wojskowej i pokazów lotniczych. Łącznie między 1956 a 1977 rokiem wyprodukowano około 750 egzemplarzy.