Poprzednie części tutaj

Niewielu polskich odbiorców zdaje sobie sprawę, że wojna brytyjsko-amerykańska z 1812 roku stanowiła kamień milowy na drodze rozwoju technologii morskiej. To właśnie w tamtych czasach nastąpił ogromny postęp w dziedzinie opancerzenia oraz uzbrojenia okrętów wojennych, co miało znaczący wpływ na taktykę prowadzenia działań na morzu przez następne 200 lat.

Amerykańskie okręty klasy monitor zmuszają do kapitulacji załogę znajdującą się w kazamacie pancernika CSS „Tennessee” podczas bitwy w zatoce Mobile.

Era Monitorów 1857-1889

W połowie XIX wieku brytyjska Royal Navy rozpoczęła próby zmodernizowania własnych okrętów w celu zwiększenia ochrony załogi. Nowoczesne działa gwintowane okazały się skuteczną bronią przeciwko pancernikom parowym, które posiadały kadłuby zbudowane z miedzianych lub żelaznych płyt. We Francji również postawiono na intensywny rozwój marynarki wojennej, efektem czego było zaprojektowanie fregaty pancernej „Glorie”. Natomiast w Stanach Zjednoczonych wybuch wojny secesyjnej zbiegł się z rozpoczęciem budowy USS „Monitor”. Okręt tej klasy można określić jako małą jednostkę pływającą (w porównaniu z ówczesnymi drewnianymi i żelaznymi pancernikami, które posiadały wysokie maszty) zbudowaną z opancerzonych płyt żelaznych. USS „Monitor” posiadał napęd parowy oraz charakteryzował się niekorzystnym stosunkiem siły ognia do wielkości statku. Wojska Unii tuż po zwodowaniu przez Konfederatów okrętu pancernego CSS „Virginia” (zbudowany na bazie części kadłuba spalonej fregaty parowej USS „Merrimack”), postanowiły wystawić do boju swoją własną jednostkę, doprowadzając tym samym do bitwy w zatoce Hampton Roads. Było to pierwsze w historii starcie okrętów pancernych. W ciągu dwóch dni zażartych walk żadna ze stron nie potrafiła skutecznie staranować, ani przebić pancerza przeciwnika. W związku z tym obie strony ogłosiły zwycięstwo, jednak świat musiał także przyjąć zupełnie inną wiadomość — era drewnianych żaglowców właśnie dobiegła końca.

Obraz przedstawiający pancernik HMS „Dreadnought” oraz żaglowiec HMS „Victory” w Portsmouth autorstwa Henriego J. Morgana

Era Drednotów 1890-1938

Kiedy pojawiły się okręty klasy Drednot (ang. Dreadnought) większość jednostek pływających posiadało zaawansowane technologie, które znacząco wpłynęły na ówczesne pole walki. Innowacje takie jak turbina parowa, torpedy z kursem stabilizowanym żyroskopowo, systemy kontroli ognia stanowiły ogromny krok naprzód w dziedzinie wojskowości. Ponadto pojawiły się pierwsze okręty podwodne, rozpoczęto konstruowanie min, a także rozwinięto komunikację radiową. Na niebie pojawiły się pierwsze formacje dwupłatów, których widok z pewnością jest marzeniem niejednego z Was. Dzięki pojawieniu się poszczególnych klas okrętów takich jak trałowce, okręty podwodne, ścigacze okrętów podwodnych, kutry torpedowe, a nawet lotniskowce ówczesna marynarka zaczęła nabierać współczesnych kształtów.

Generacja długodystansowców 1938-1956

U zarania II wojny światowej, marynarki zaczęły ewoluować od zgrupowań bojowych wczesnego typu do flot ogromnych rozmiarów. Ten okres rozwoju charakteryzuje pojawienie się radiostacji dalekiego zasięgu, radaru i uzupełniania zaopatrzenia w trakcie rejsów (samowystarczalne floty). Wynikało to ze zmian w konstrukcjach okrętów i stawianym im wymaganiom. W celu utrzymania zdolności operacyjnej floty, w jej skład włączono jednostki o rozmaitym przeznaczeniu. Tankowce, transportowce, statki naprawcze, amunicyjne i zaopatrzeniowe zapewniały marynarce „wikt i opierunek” w trakcie wypełniania zadań bojowych. Zbudowane w tym okresie okręty były ogólnie mniejszych rozmiarów, a rozwój technologiczny umożliwił jednostkom kontakt ogniowy na jeszcze dalszy dystans oraz pokonywanie większych odległości z większą prędkością. Wynikało to z konieczności pokonywania przez floty ogromnych dystansów do wyznaczonych rejonów operacyjnych. Większe i wolniejsze jednostki oddały prymat szybkości, manewrowości i zaawansowanej technologii. Dla przykładu, okręty podwodne musiały być zdolne do operowania na większe odległości oraz pozostawania w zanurzeniu przez dłuższy okres czasu, aby uniknąć wykrycia przez wrogie okręty i lotnictwo. Wprowadzenie do użycia radaru, pozwoliło na prowadzenie efektywnej walki w każdych warunkach pogodowych, przez 24 godziny na dobę.

HMS Somerset Królewskiej Marynarki

Generacja dużych prędkości 1957-1990

Generacja dużych prędkości pojawiła się w wyniku gwałtownego rozwoju technologicznego, pozwalającego na wykonywanie przez zmniejszające się floty, coraz większej liczby zadań w bardziej efektywny sposób. Wynalazki takie jak pociski kierowane, systemy obrazowania walki i środki walki radioelektronicznej zmniejszyły czas reakcji, zarówno podczas ataku jak i obrony, oraz umożliwiły efektywne podejmowanie decyzji ze względu na większą świadomość sytuacyjną. Wprowadzenie do użycia śmigłowców oznaczało dalszy wzrost znaczenia coraz mniejszych jednostek. Epoka wielkich okrętów nawodnych zakończyła się, a rozpoczęła epoka nowoczesnych technologii (generacja cyfrowa).

Historia zmagań morskich to długa i fascynująca podróż. Podróż wraz z ludźmi wielkiej odwagi o żelaznych sercach. Przygotujcie się do wyjścia w morze, chodzenia „całą naprzód”, szorowania pokładów, nawijania lin i wybierania wody z zęzy. War Thunder wykonuje wielki skok naprzód i jesteśmy pewni, że będziecie zachwyceni.

Clayton Remy

Spokojnych oceanów i do zobaczenia wkrótce!