1280x1024 | 1920x1080

Od Piątku, 26 czerwca, 18:00 do Poniedziałku, 29 czerwca, 9:00 

będzie dostępne wydarzenie 'Blue on Blue' na mapach

odnajdziesz je w zakładce 'Wydarzenia i Turnieje', znajdującej się w prawym, górnym rogu ekranu po zalogowaniu do gry.

Drewniany model przedstawiający FT-17

W roku 1917 Amerykański Korpus Ekspedycyjny dowodzony przez generała Johna Pershinga dotarł do Francji, by wziąć udział w walkach przeciwko Niemcom na froncie zachodnim pierwszej wojny światowej. To właśnie wtedy Amerykanie pierwszy raz zetknęli się z nowymi czołgami lekkimi Renault FT-17. Ten przełomowy pojazd uznano za idealny dla powstających w USA wojsk pancernych. W 1918 rozpoczęła się produkcja licencyjnej wersji FT-17 oznaczonej M1917. Pojazdy te wraz z ciężkimi czołgami Mark VII utworzyły trzon amerykańskich sił pancernych. Wszystko jednak uległo zmianie w roku 1920. Wraz z uchwaleniem ustawy o obronie narodowej porzucono zamiar wytwarzania czołgów ciężkich. Zamiast tego chciano pozyskać 5-tonowy czołg lekki i 15-tonowy czołg średni. Decyzja ta utorowała drogę dla szerokiego wachlarza projektów, prototypów i modeli wdrożeniowych konstruowanych w USA, choć proces ten opóźniały ograniczenia budżetowe. Sprawę dodatkowo pogarszały zróżnicowane opnie na temat zadania czołgu na polu bitwy. Wielu oficerów uważało, że czołgi powinny jedynie wspierać piechotę, jednak generał Douglas MacArthur, szef sztabu sił lądowych USA, popierał pomysł wykorzystania pojazdów opancerzonych przez kawalerię do przeprowadzania szybkich ataków. Kawaleria jednak nie mogła przecież używać „czołgów”, toteż stworzono nową nazwę takiego pojazdu – „samochód bojowy” (ang. „Combat Car”).

Samochód Opancerzony М1

„Samochody bojowe” można współcześnie określić mianem tankietek - były szybkie, lekko opancerzone i uzbrojone w oręż przeważnie niewielkiego kalibru. W 1930 równolegle rozwijano dwa projekty, dla armii i kawalerii, która to miała otrzymać pojazd T5, znany później jako M1 Combat Car. Oszałamiająco szybki (rozwijał prędkość 72 km/h na utwardzonym podłożu), ale uzbrojony jedynie w trzy karabiny maszynowe (pojedynczy kalibru 0,5″ i dwa kalibru 0,3″) i kiepsko opancerzony – osłonięty co najwyżej 16 milimetrami stali. Armia była początkowo zainteresowana propozycją pojazdu Waltera Christie, nazwanego T1 Combat Car, jednak później nie zdecydowała się realizować tego projektu. Projektami Christiego zainteresował się jednak Związek Radziecki, który następnie wdrożył do produkcji czołgi serii BT. W USA armia wybrała czołg lekki T2, który trafił do produkcji seryjnej pod oznaczeniem M2 i stał się głównym czołgiem używanym przed drugą wojną światową.

М3A1 na Guadalcanal

Nowe pojazdy nadal były wyposażone w co najwyżej karabiny maszynowe kalibru 0,5 cala, co zepchnęło je do roli wsparcia piechoty. Wkrótce doświadczenia z wojny domowej w Hiszpanii przemówiły do generalicji USA. Doniesienia świadczyły o konieczności wyposażenia w czołgu w działo, by ten miał jakiekolwiek szanse w walce z pojazdami opancerzonymi wroga. Tak rozpoczęło się projektowanie czołgu lekkiego M3. Tymczasem w armii rozpoczęto modernizację czołgów lekkich M2 do standardu M2A4. W tej wersji działo kalibru 37 mm zastąpiło karabin maszynowy M2 kalibru 0,5″, zwiększono także grubość pancerza. Równolegle kształtów nabierał prototypowy T7, mający stać się czołgiem lekkim M3. Próby potwierdziły gotowość pojazdu do zastosowania w boju. Produkcja seryjna rozpoczęła się w roku 1941. Nowy czołg otrzymał miano „Stuart” albo „Honey” nadane mu przez Brytyjczyków i zadebiutował w boju w Afryce Północnej w listopadzie 1941. Czołgi poniosły jednak duże straty i nie były lubiane przez Brytyjczyków, głównie ze względu na uzbrojenie pozostawiające wiele do życzenia. Stuarty i M2A4 wzięły udział także w wojnie na Pacyfiku, walcząc na Filipinach i wyspie Guadalcanal. Ze względu na niesprzyjający teren bitwy czołgów należały tam do rzadkości. M3 sprawdził się na Guadalcanal, zwielokrotniając siłę ognia Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych w walkach z Japończykami. Odnotowano krytyczne uwagi dotyczące M3 i wkrótce pojawiła się nowa wersja pojazdu, oznaczona M5. Usprawniona konstrukcja nadal była wyposażona w działo kalibru 37 mm , którego niewystarczająca siła ognia ograniczyła zastosowanie czołgu do rozpoznania i wspierania piechoty. Wkrótce jednak miał się pojawić nowy czołg lekki.

М24 Chaffee

Bazując na raportach z Afryki Północnej departament uzbrojenia szybko opracował specyfikację techniczną nowego czołgu lekkiego. Pojazd miał być wyposażony w działo kalibru 75 mm i wykorzystywać jak najwięcej części z czołgu lekkiego M5, aby ułatwić obsługę techniczną. W 1943 zaprezentowano prototypowego T24, który po dalszych testach został wprowadzony do armii USA jako czołg lekki M24. Produkcja rozpoczęła się dopiero w 1944, co uniemożliwiło wymianę wielu M3 i M5 na nowszy czołg przed końcem wojny. M24 był później wykorzystywany w Korei, gdzie jednak ustępował czołgom T-34-85 sił Korei Północnej. Wziął także udział w walkach w Indochinach, używany przez oddziały francuskie podczas oblężenia Dien Bien Phu. Jednak już przed konfliktem koreańskim amerykanie pracowali nad zastąpieniem pojazdu nowocześniejszym. Czołg lekki T37 utorował drogę dla czołgu M41 Walker Bulldog. Nowa maszyna była uzbrojona w 76-milimetrowe działo o dużej prędkości wylotowej, które mogło wystrzeliwać między innymi pociski podkalibrowe z odrzucanym sabotem. Walker Bulldog pojawił się zbyt późno i nie był szeroko stosowany w Korei, wziął jednak udział w starciach w Wietnamie, gdzie zastąpił M24 Chaffee używane przez armię Południowego Wietnamu. M41 miał jednak swoje wady – był bardzo nieekonomiczny, a do transportu powietrznego czołgu nadawało się niewiele samolotów. Nowe konstrukcje, którymi armia USA chciała zastąpić M41 – przede wszystkim T71 i T92 – nigdy nie wyszły poza stadium prototypu.

T49

Pojawienie się czołgu średniego T-54 wnet wywołało kwestię wyposażenia M41 w potężniejsze działo. W 1950 pojawił się prototyp oznaczony T49, w którym 90-milimetrowa armata zastąpiła 76-milimetrowe działo używane w M41. Duża liczba nowych prototypów skłoniła jednak departament uzbrojenia do porzucenia tych planów. Zamiast tego postanowiono opracować nowy czołg lekki. Po niemal dekadzie, nowa konstrukcja zakładów Cadillaca zwróciła uwagę wojskowych decydentów. XM551 nie był wyposażony w konwencjonalne działo o dużej prędkości wylotowej, a w 152-milimetrową krótkolufową armatowyrzutnię, zdolną wystrzelić przeciwpancerny pocisk kierowany MGM-51 Shillelagh . W ten sposób nowy czołg miał szansę stawić czoła radzieckim czołgom ciężkim i podstawowym. Po rozbudowanych testach i nieustannych zmianach projektowych czołg został wprowadzony do służby w 1967 jako M551 „Sheridan”. Nowe pojazdy zostały wykorzystany podczas walk w Wietnamie, gdzie jednak nie wystrzeliły ani jednego PPK. Sheridany poniosły tam liczne straty, niszczone przez miny przeciwpancerne, łatwo przebijające kadłub czołgu wykonany ze stopów aluminium. Czołgi M551 były wykorzystywane także podczas Operacji Just Cause (ang. słuszna sprawa) i wojny w Zatoce Perskiej. Ostatnie Sheridany usunięto ze stanu w 1996 roku. Obecnie role normalnie wykonywane przez lekkie czołgi spełniają bojowy wóz piechoty M2 Bradley i kołowy niszczyciel czołgów M1128 Stryker MGS.

Autor: Adam “BONKERS” Lisiewicz

W jednej z nadchodzących aktualizacji, dodamy do War Thunder -  "Wolfpack", godło 15 Batalionu Czołgów:

Oznaczenie wykonał Branislav "InkaL" Mirkov

Polski zespół War Thunder