Macchi 202 "Folgore" 378 Squadriglia, 155 Gruppo, 51 Stormo Serial: 378-4 (MM7711) Gela, Sierpień 1942 r. Kamuflaż wykonał PorcoRosso86 | Pobierz Stąd

Włoskie Siły Powietrzne, nazywane we Włoszech „Regia Aeronautica”, powstały w 1923 roku, jako niezależna część Włoskich Sił Zbrojnych. To one jako pierwsze przeprowadziły lot rozpoznawczy oraz nalot bombowy; wydarzyło się to pod koniec października 1911. W okresie międzywojennym (1919-1936) Regia Aeronautica zdawała się mieć przed sobą świetlaną przyszłość. Genialne umysły, takie jak Generał Italo Balbo, przyczyniły się do podniesienia ich prestiżu i renomy. Było to możliwe dzięki takim wydarzeniom jak przelot eskadry ciężkich bombowców przez Atlantyk, czy rewolucjonizacja taktyki wojny powietrznej w całej Europie. Co więcej, włoski przemysł lotniczy był jednym z najlepszych w Europie, a włoskie ciężkie bombowce w tym okresie były bezkonkurencyjne pod względem efektywności.

Macchi MC.200 Saettae eskortuje bombowce S.79, Północna Afryka 1941 r.

Jednakże w połowie lat trzydziestych, Regia Aeronautica zaczęła doświadczać pewnych zmian. Generał Italo Balbo, który był główną siłą napędową stojącą za lotnictwem, zmarł w wyniki bratobójczego ognia we włoskiej Etiopii, a wraz z nim odeszła jego wizja sił powietrznych jego ojczyzny. Pozostali utalentowani i dobrze wyszkoleni piloci, ale bez wpływowego i równie utalentowanego dowódcy. Regia Aeronautica walczyła w wielu bitwach Hiszpańskiej wojny domowej po stronie hiszpańskich nacjonalistów, niemieckiego „Legionu Condor” oraz w Etiopii, przewodząc wielu udanym potyczkom i wykonując naloty bombowe. Jednakże opór przeciwnika był minimalny, do tego używał on przestarzałych samolotów, a w przypadku Etiopii lotnictwo praktycznie nie istniało. Przez to Mussolini stał się zbyt pewny, co do możliwości Regia Aeronautica, i w efekcie trafiało do niej coraz mniej środków.

Na początku drugiej wojny światowej, Włochy miały najmniejsze siły powietrzne spośród trzech krajów Osi. Pomimo że posiadano około 3500 samolotów, to tylko połowa z nich była sprawna. Do tego tylko jedną dziesiątą z nich były nowoczesne typy, takie jak Macchi MC.200, Fiat G.50 czy Savoia-Marchetti SM.79, który później był chwalony jako najlepszy bombowiec torpedowy tego okresu. Regia Aeronautica wciąż była groźna, ale jej efektywność była zmniejszana przez kilka czynników. Głównym z nich były stosowane przez włoskie fabryki metody produkcji (było one przestarzałe o kilka lat), kiepska komunikacja radiowa i raczej brak treningu taktyki powietrznej jako takiej, niż umiejętności pojedynczych pilotów. Regia Aeronautica walczyła na wielu frontach drugiej wojny światowej, zazwyczaj współpracując z niemieckim kontyngentami. Przykładami mogą być Bitwa o Anglię i Francję, czy oblężenie Malty i Gibraltaru, gdzie duże znaczenie miało włoskie lotnictwo.

Włoski, ciężki bombowiec strategiczny, Piaggio P.108

Kapitulacja Włoch w 1943 r., skutkowała podzieleniem Regia Aeronautica na dwoje oddzielnych sił powietrznych. Włoskie Lotnicze Siły Współwalczące (Aviazione Cobelligerante Italiana, w skrócie ACI) walczyły po stronie Aliantów z południa Włoch, a na północy Siły Lotnicze Włoskiej Republiki Socjalnej (Aeronautica Nazionale Repubblicana, w skrócie ANR) walczyły po stronie Osi. W tym okresie wojny Włosi chwalili się samolotami, które nie ustępowały innym krajom Alianckim i Osi. Była to tzw. Seria 5: Reggiane Re.2005, Fiat G.55 i Macchi C.205, ten ostatni jest uważany za jeden z najlepszych myśliwców tej wojny. Jednakże wskutek późnego wprowadzenia ich do służby, nie miały wpływu na przebieg wojny. Ta para sił powietrznych nigdy nie walczyła bezpośrednio ze sobą, gdyż pomimo różnych ideologii, żołnierze wciąż byli przede wszystkim Włochami. Włoskie straty po zsumowaniu wynoszą około 5000 samolotów, tyle samo zestrzeleń wrogich samolotów zostało uznanych za pewne przez Włochów. Pomimo że Włosi nie zachowali zapisów osiągnięć indywidualnych pilotów, to niektórzy z nich zatrzymali swoje książki lotów. Według nich najbardziej odznaczeni piloci to Franco Lucchini i Adriano Visconti, obydwaj z 26 zestrzeleniami. Ta para nowo utworzonych sił powietrznych stała się jednością 6 czerwca 1946 roku, kiedy po utworzeniu Włoskiej Republiki uformowano Aeronautica Militare.

Pomimo trudnej historii, włoskie siły powietrzne udowodniły, że są jednostką, którą należy szanować. Chociaż nie zdobyły aż tyle uznania co siły innych państw, to bez wątpliwości miały wpływ na wynik drugiej wojny światowej.

Autor: Sergej "NuclearFoot" Hrustić

W jednej z nadchodzących aktualizacji dodamy do War Thunder oznaczenia
"377a Squadriglia Autonoma"
oraz "150a Squadriglia, 2° Gruppo"