F-111C

W latach 60-tych Królewskie Australijskie Siły Powietrzne (RAAF) starały się zastąpić swoje bombowce Canberra ze względu na ich ograniczenia i brak możliwości działania w każdych warunkach pogodowych. Nie mając bombowca, który mógłby dorównać Tu-16, RAAF zaczął szukać nowego samolotu, który mógłby spełnić wymagania dotyczące większego zasięgu. Oceniono kilka istniejących wówczas bądź projektowanych samolotów, takich jak A-5, F-4 Phantom II, Mirage IV, TSR.2 i ówczesny program TFX. Kwestie polityczne i ekonomiczne spowodowały rezygnację RAAF z TSR.2, a w przypadku Mirage IV decydującym czynnikiem były również koszty. Ostatecznym zwycięzcą został program TFX, który oferował spełnienie wszystkich określonych potrzeb i wymagań.

Kiedy F-111 w końcu wyłonił się z programu TFX, stało się jasne, że Australijczycy będą wymagali własnych modyfikacji tego, co miało być wariantem B (marynarki wojennej), aby samolot został zaakceptowany przez RAAF. Wprowadzono dłuższe skrzydła, przebudowano wloty powietrza, a także zastosowano kilka dodatkowych zmian w sprzęcie radiowym i konstrukcji podwozia. Samolot, oznaczony teraz jako F-111C, został oficjalnie dostarczony na południowy kontynent w 1968 roku, ale z powodu opóźnień w szkoleniach i początkowych problemów „wieku dziecięcego”, nie został oficjalnie wprowadzony do służby aż do 1973 roku. Początkowo wyprodukowano partię 24 egzemplarzy dla Australii, a kolejne 4 przebudowano z amerykańskich Aardvarków do standardu F-111C. 4 samoloty przekonwertowano również na wariant rozpoznawczy RF-111C.

F-111C zapewnił RAAF możliwość dotarcia do Dżakarty w Indonezji, czego Canberra i inne typy samolotów będące wcześniej w służbie lotnictwa australijskiego nie mogły osiągnąć. Chociaż RAAF-owskie F-111C nigdy nie brały udziału w bezpośredniej walce, to były bardzo blisko w 1991 roku. Zostały wówczas postawione w stan gotowości do zastąpienia F-18 biorących w wojnie w Zatoce Perskiej, gdyby trzeba było je wycofać. Jednak wojna zakończyła się, zanim okazało się to konieczne. Także podczas uzyskania niepodległości Timoru Wschodniego od Indonezji, F-111C zostałyby postawione w stan gotowości do możliwych operacji. Australia dowodziła wówczas misją wojskową ONZ – UN INTERFET. Samolot służył przez ponad 40 lat w Royal Australian Air Force i ostatecznie przeszedł na emeryturę w 2010 r.

F-111F

F-111F był zmodernizowaną wersją wcześniejszych Aardvarków, wyposażonych w mocniejsze silniki TF30-P-100, dające znacznie większy ciąg niż F-111A. F-111F Pacer Strike, używany przez USAF, był ostatnią wyprodukowaną wersją samolotu. Oprócz wcześniej wspomnianych ulepszeń silnika, wśród innych modernizacji wyposażenia i systemów, samolot został wyposażony w laserowy zasobnik celowniczy AN/AVQ-26 Pave Tack FLIR, umożliwiający użycie kierowanej amunicji takiej jak bomby Paveway.

Ten wariant był wykorzystywany intensywnie w trakcie wojny w Zatoce Perskiej w 1991 roku, zrzucając więcej bomb kierowanych laserowo niż jakikolwiek inny typ samolotu. Wykonał z powodzeniem dużą ilość misji bojowych, uderzając w wyznaczone cele i niszcząc je z dużą precyzją, większą od innych samolotów koalicji, które brały udział w tym konflikcie. F-111F przypisuje się zniszczenie w tej wojnie ponad 1000 czołgów i pojazdów opancerzonych. Rok 1996 był rokiem ostatecznego wycofania wersji F ze służby w Siłach Powietrznych USA.