Urodzinowy Bounus:

Od 10:00 w Środę, 11 września do 10:00 w Czwartek, 12 września

- x5 doświadczenia za pierwsze zwycięstwo

Zniżka na zakup samolotów, modyfikacji, naprawę dla maszyn:

            * 75%  - Ła-5FN

            * 30% - Ła-7 i Ła-7B

            * 15%  Ła-5FN (Premium)

Siemion Ławoczkin.

Urodził się w Rosławiu, 11 września 1900 roku. Po ukończeniu szkoły w 1918r. dołączył do Armii Czerwonej i służył w piechocie walcząc w Rosyjskiej Wojnie Domowej. W 1920 roku rozpoczął studia w Moskiewskim Uniwersytecie Technicznym, które następnie ukończył w roku 1927. Przez dwa lata służył jako stażysta w dziale projektowania CAGI- Centralnym Instytucie Lotniczo-hydrodynamicznym (Centralnyj Aero-Gidrodinamiczeskij Instytut), pod kierownictwem Andrieja Tupolewa, gdzie asystował przy konstruowaniu ciężkiego bombowca- Tupolewa TB-3.

Podczas pobytu w CAGI, on oraz jego koledzy dołączyli do Paula Richarda, francuskiego konstruktora hydroplanów oraz Michaiła Gurewicza i Nikołaja Kamowa. We wczesnych latach ’30, przeniósł się do Głównego Biura Projektów, gdzie został przydzielony do pracy nad wysokościowym samolotem oraz ciśnieniowym kokpitem.Jednakowoż coraz bardziej interesował się projektowaniem samolotów myśliwskich, i przeniósł się do biura konstrukcyjnego Dymitra Pawłowicza Grygorowicza, któremu asystował przy rozwoju samolotu myśliwskiego Grygorowicz I-Z.

W 1938 roku, po doświadczeniach Hiszpańskiej Wojny Domowej i Bitwie o Kałkin-Goł przeciw Japończykom, stało się jasne, że sowieckie konstrukcje są daleko w tyle za światowymi standardami. Ławoczkin założył swoje własne biuro konstrukcyjne w 1939 roku, poczynając od samolotu ŁaGG-1, wyprodukował tysiące myśliwców, które stanowiły podstawę sowieckiego lotnictwa przez całą II wojnę światową. Najbardziej znanymi konstrukcjami są Ła-5 i Ła-7, które okazały się najlepszymi myśliwcami radzieckiego lotnictwa.

Najlepszy aliancki as, Iwan Kożedub zestrzelił 62 niemieckich maszyny latając na samolotach Ławoczkina. Od 1941 do 1945 roku wyprodukowano w sumie ponad 22 tysiące „Ławoczkinów”. Jednak szczęśliwa gwiazda Ławoczkina po wojnie zaczęła blednąć, jego Ła-9 i Ła-11 były ostatnimi myśliwcami o napędzie tłokowym w radzieckiej służbie, i szybko zastąpiono je odrzutowcami. Aczkolwiek kontynuował pionierskie prace w tej dziedzinie (Ła-176 był pierwszym radzieckim naddźwiękowym samolotem), i jego samolot zajął drugie miejsce w konkursie z innymi biurami, m.in. Mikojana.

Po jego śmierci, na wskutek ataku serca podczas testów systemów przeciwlotniczych w Kazachskiej Republice Radzieckiej, jego biuro projektowe zajęło się konstrowaniem pociskami rakietowymi (najbardziej znany SA-2 Guideline) oraz projektami kosmicznymi.

W 1944 roku Ławoczkin otrzymał honorowy stopień Majora-Generała Inżynierii. W latach 1950-1958 Ławoczkin służył jako zastępca Sekretarza ZSRR. Oprócz tego został rektorem Radzieckiej Akademii Nauk w 1958 roku. Po śmierci został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie.