Od Środy, 15 października, 15:00 do Czwartku, 16 października, 15:00

+30% więcej PB na: SB 2M-100, SB 2M-103, SB 2M-103 MB3, SB 2M-105

Niedługo po utworzeniu ZSRR przemysł lotniczy tego kraju zaczął się szybko rozwijać, głównie przez pojawienie się wielu utalentowanych konstruktorów. Powstanie kilku Biur Konstrukcyjnych przyspieszyło proces projektowania nowoczesnych samolotów. Jednym z nowych, utalentowanych konstruktorów był Andriej N. Tupolew, szef Biura Konstrukcyjnego TsAGI. Właśnie to Biuro Konstrukcyjnie miało okazać się najbardziej innowacyjne, czego dowiódł projekt ANT-25.
 

Gdy samoloty poprzedniej generacji średnich i ciężkich bombowców stawały się przestarzałe, Radzieckie Siły Powietrzne wraz z Biurem Konstrukcji Eksperymentalnych rozpoczęły dyskusje na temat ich zastąpienia. Potrzeby Sił Powietrznych pokrywały się z teorią wysuniętą przez włoskiego generała Giulia Douheta, który w książce „Panowanie w powietrzu” (wł. Il dominio dell'aria) stwierdził, iż dostatecznie szybko i wysoko lecący bombowiec byłby w stanie zbombardować cel niezależnie od gotowości i sił obronnych przeciwnika. Teorię tę uprościł do jednego zdania Stanley Baldwin – stwierdził on, iż „Bombowiec zawsze się przedrze”.
 

Dlatego więc Radzieckie Siły Powietrzne stworzyły specyfikację nowego średniego bombowca. Samolot ten miał osiągnąć prędkość co najmniej 300 km/h utrzymać maksymalną wysokość 8000 metrów, przy minimalnym zasięgu 700 km, unosząc przy tym co najmniej 500 kg bomb. Biuro TsAGI pod kierownictwem inżyniera Aleksandra Archangielskiego pracowało już wcześniej nad podobnym projektem, co pozwoliło im szybko opracować nowy szybki bombowiec, oznaczony początkowo jako ANT-40.
 

W nowym projekcie najbardziej wyróżniał się fakt, iż samolot miał mieć w pełni metalową konstrukcję. Projekt nowego jednopłata zakładał też zachowanie czystego profilu aerodynamicznego – z chowanym podwoziem, wewnętrzną komora bombową i zamkniętymi stanowiskami załogi. Pierwszy prototyp napędzany był dwoma silnikami gwiazdowymi Wright Cyclone produkcji amerykańskiej o mocy 730 koni mechanicznych, zaś w wypadku drugiego prototypu zadecydowano o zmianie silników na francuskie Hispano-Suiza 12Y o mocy 780 koni mechanicznych każdy.
 

7 października 1934 roku pierwszy prototyp samolotu ANT-40 wzbił się w powietrze. Wykonał on dziewięć lotów testowych przed wypadkiem przy lądowaniu. Po tym zdarzeniu maszynę odesłano do fabryki TsAGI celem wykonania napraw. Trzy miesiące później zmodyfikowany prototyp wzbił się ponownie w powietrze, aby zakończyć testy. Samolot osiągnął maksymalną prędkość 323 km/h na wysokości 4000 metrów. Pułap wyniósł 6797 metrów.
 

Drugi prototyp napędzany silnikami Hispano-Suiza różnił się nieco od pierwszego. Przez większą wagę silników musiano zwiększyć rozpiętość skrzydeł, poza tym jednak zmieniono niewiele. 30 grudnia 1934 roku samolot po raz pierwszy wzbił się w powietrze, osiągając prędkość maksymalną 429 km/h na wysokości 4000 metrów. Wynik ten był znacznie lepszy od pierwotnie zakładanego – tak samo, jak jego pułap, który wyniósł 9388 metrów.
 

ANT-40 wszedł do produkcji seryjnej w roku 1936. Od tej pory znany był jako SB-2 – skrót ten oznaczał po prostu Szybki Bombowiec z 2 silnikami. Samolot był wielokrotnie modernizowany – zmieniano konstrukcję płatowca, wyposażenie czy silniki. Wiele z tych ulepszonych maszyn wzięło udział w Hiszpańskiej Wojnie Domowej czy też służyło w siłach powietrznych innych państw. Jednakże po rozpoczęciu operacji „Barbarossa” okazało się, iż bombowce SB-2 były już zbyt wolne i nie były w stanie uciec myśliwcom przeciwnika. Pomimo tego, samolot ten był udaną konstrukcją i znalazł swoje miejsce w historii.
 

Aaron “Anglomanii” Lentz