Do czerwca 1940 roku Europa kontynentalna znalazła się pod kontrolą Niemiec. Francja upadła po kilku miesiącach walk, zaś armia brytyjska została zmuszona do poniżającej ewakuacji z plaż Dunkierki, gdzie pozostały zapasy, pojazdy i broń. W lipcu Luftwaffe i Kriegsmarine rozpoczęły połączone operacje wymierzone w żeglugę na Kanale La Manche mające na celu jej powstrzymanie. W Berlinie powstał plan pełnej inwazji na Wielką Brytanię znany pod kryptonimem „Lew Morski”.
 

Żołnierz wypatruje samolotów wroga

Aby inwazja mogła się poweiść, Niemcy musieli uzyskać pełną przewagę w powietrzu – w innym wypadku desant zakończyłby się katastrofą. To co początkowo miało być prostą kampanią polegającą na walkach z myśliwcami RAF w powietrzu i bombardowaniem lotnisk, przerodziło się w długie walki trwające przez cały sierpień.

Luftwaffe skoncentrowała bombardowania na lotniskach RAF, stacjach radarowych i ważnych portach na wybrzeżach Anglii. Jednakże podczas ataku na doki Londynu 24 sierpnia, w wyniku błędu załóg kilku niemieckich bombowców bomby spadły również na dzielnice mieszkalne stolicy, a bombardowań takich Niemieckie dowództwo zakazało. W wyniku tego ataku premier Wielkiej Brytanii Winston Churchill nakazał RAF Bomber Command zaatakować Berlin – nalot ten ośmieszył Luftwaffe i Hermanna Göringa – Reichsmarschall ogłaszał wcześniej wszem i wobec, iż na Berlin w czasie wojny nie spadnie ani jedna bomba.
 

Zdjęcie przedstawia Spitfire Mk.I strzelającego do Heinkla 111

Po nalocie na Berlin rozpoczał się „Blitz”. Od 7 września Luftwaffe rozpoczeła naloty na brytyjskie miasta i rejony przemysłowe w celu sterroryzowania ludności cywilnej. To miał być jednak jedynie początek. Bombowce He-111, Do-17 i Ju-88 miały stać się stałym widokiem nad Londynem, z syrenami ostrzegawczymi zwiastującymi ich nadejście.

15 września – w dniu, który miał być później znany jako "Dzień Bitwy o Anglię" – ponad 1500 samolotów RAF I Luftwaffe starło się w powietrzu w największej bitwie powietrznej kampanii. Atak, który miał okazać się później ostatnią próbą zniszczenia RAF w powietrzu, nie powiódł się. Brytyjczykom udało się zadać duże straty Luftwaffe i powstrzymać niektóre rajdy bombowców.
 

Dorniery Do-17 w formacji nad Anglią

W końcu w Bitwie o Anglię nie było jednoznacznego zwycięzcy. Po obu stronach zawyżano liczbę zwycięstw, pomniejszając liczbę start. Zamiast sterroryzowac ludnośc cywilną, naloty wzmocniły jedynie morale Brytyjczyków i ich ducha bojowego. Operacja „Lew Morski” została oficjalnie przełożona na termin 17 września 1940 roku, jakkolwiek naloty na miasta Wielkiej Brytanii miały trwać aż do 1941 roku.

Straty po obu stronach były jednak wysokie. Walki sierpniowe i wrześniowe do dziś uważa się za najważniejsze bitwy powietrzne XX wieku. Doświadczenia zdobyte podczas Bitwy o Anglię miały wpłynąć na bieg historii.
 

Scott “Smin1080p” Maynard