Profil Asa: Podpułkownik Robert Stanford Tuck - Nowości

21 sierpnia 2014

Uwaga! Artykuł został opublikowany na starszej wersji strony. Mogą wystąpić problemy z wyświetlaniem na niektórych przeglądarkach.

Spitfire Mk.I K9906 'FZ-L' Roberta Stanford-Tucka - 65 Squadron, Hornchurch 1939, Malowanie stworzone przez LNSE492 | Do pobrania tutaj

Urodzony 1 lipca 1916 roku w Londynie, Roland Robert Stanford Tuck w wieku 16 przerwał naukę w szkole aby wstąpić do Marynarki Handlowej. Podczas dwuletniej służby na morzu, Tuck stał się właścicielem karabinu Lee Enfield kal. 7,7 mm, którego używał do polowania na rekiny. Dzięki temu rozwinął się u niego zmysł celowania, z którego miał być później znany.

Dowódca eskadry No. 257, Robert Stanford Tuck, w kokpicie swojego Hawker Hurricane w Martelsham Heath, grudzień 1940.

Podczas przepustki we wrześniu 1935 roku, Tucka zainteresował plakat zachęcający do wstąpienia w szeregi Royal Air Force. Szybko złożył aplikację i został przyjęty na szkolenie podstawowe w bazie RAF w Uxbridge jeszcze tego samego miesiąca. Po dwóch tygodniach szkolenia wojskowego i teoretycznego, wysłany został do Szkoły Lotniczej Nr 3 w Grantham, gdzie sztuki latania miał uczyć się na samolocie Avro Tutor. Początki kariery lotniczej Tucka były mało spektakularne; pierwszy samodzielny lot odbył dopiero w październiku. Pomimo tego, udało mu się ukończyć szkolenie i po otrzymaniu skrzydełek pilota w sierpniu 1936 roku został przydzielony do 65. Eskadry. Jednostka ta, wyposażona w myśliwce Gloster Gladiator, operowała z bazy RAF Hornchurch.

18 stycznia 1938 roku Tuck był jedną z ofiar wypadku, do jakiego doszło podczas rutynowego lotu patrolowego. Klucz trzech Gladiatorów pod dowództwem Starszego Sierżanta Gaskella wleciał w strefę silnych turbulencji co spowodowało, iż samolot Tucka zderzył się w powietrzu z maszyną Gaskella. Gaskell zginął na miejscu a Tuck był w stanie wyskoczyć ze spadochronem. Linka spadochronu uderzyła go po jego twarzy, pozostawiając bliznę. Po oczyszczeniu z winy, Tuck powrócił za stery samolotu zaledwie 9 dni później.

Royal Air Force 1939-1945

W maju 1940 roku Tuck został przeniesiony do 92. Eskadry stacjonującej na lotnisku w Croydon, którą dowodził Major Roger Bushnell, późniejszy twórca planu "Wielkiej Ucieczki". 23 maja, podczas wykonywania rutynowego patrolu nad Dunkierką, eskadrę zaatakowały Messerchmitty Bf 109. W walce powietrznej, jaka nastąpiła potem Tuck zestrzelił swój pierwszy samolot. Tego popołudnia 92. Eskadra wystartowała ponownie – tym razem Tuck zestrzelił dwa myśliwce Bf 110. Tego samego dnia jednak Major Bushnell został zestrzelony i wzięty do niewoli, przez co Tuck musiał przejąć tymczasowe dowództwo nad jednostką. Przez resztę miesiąca Tuck prowadził 92. Eskadrę do walki osobiście. Dzięki temu zwiększył liczbę zestrzelonych przez siebie samolotów wroga, co doprowadziło do odznaczenia go Zaszczytnym Krzyżem Lotniczym (Distinguished Flying Cross – DFC).

W czerwcu 1940 roku Tuck został przeniesiony do Farnborough, gdzie miał wziąć udział w testach zdobycznego Messerschmitta Bf 109E, jak i nowego modelu myśliwca Spitfire – Mk.IIa. Po wykonaniu lotów stwierdził, iż Bf 109 jest "znakomitą maszyną", ale dodał przy tym, iż Spitfire jest znacznie bardziej zwrotny od niemieckiego myśliwca. Lipiec i sierpień 1940 roku minęły Tuckowi na patrolach prowadzonych z Pembrey w południowej Walii, przed przeniesieniem do 11. Grupy w południowo-wschodniej Anglii w najcięższych miesiącach Bitwy o Anglię. Tuckowi udało się zestrzelić trzy niemieckie bombowce w dwa dni, nim 18 sierpnia sam został zestrzelony w walce – ponownie jednak udało mu się wyskoczyć ze spadochronem.

Piloci RAF pozdrawiają Króla Jerzego VI podczas ceremonii w Hornchurch 27 czerwca 1940

11 września Tuck otrzymał awans na stopień Majora i otrzymał przydział jako dowódca 257. Eskadry w Martlesham; przeniesienie to nie było początkowo zbyt miłe, gdyż Tuck nie mógł przyzwyczaić się do lotu na myśliwcu Hurricane po wylataniu prawie 1000 godzin na maszynie Spitfire. Pomimo faktu, iż później spodobała mu się jego wytrzymałość i stabilność tego myśliwca uważał on, iż Hurricane jest zbyt ociężały jak na myśliwiec. Zapożyczając taktykę od Luftwaffe, Tuck nauczył swoich podwładnych latania w luźnych parach aniżeli ciasnych, trójosobowych kluczach. Pod koniec miesiąca, Tuck miał pod swoimi rozkazami skrzydło złożone z trzech eskadr Hurricane'ów. Po zakończeniu Bitwy o Anglię, otrzymał dodatkową belkę do DFC w październiku 1940 roku. W styczniu 1941 roku został odznaczony Orderem za Wybitną Służbę (Distinguished Service Order - DSO). Swoje sukcesy przypisał w dużej mierze szczęściu.

Wkrótce po tym 257. Eskadra rozpoczęła loty na nowych modelach myśliwca Hurricane wyposażonych w działka kal. 20 mm – zmianę tą Tuck powitał z radością. Przez całą wiosnę Tuck prowadził swoje eskadry do walki przeciwko wrogim myśliwcom, co doprowadziło do odznaczenia go drugą belką do DFC. 21 czerwca Tuck wykonywał samotny lot, gdy nagle został zaatakowany przez trzy Messerschmitty. Zestrzelił dwa z nich i zmusił trzeciego do powrotu do Francji, jednak jego Hurricane został poważnie uszkodzony. Tuckowi udało się dolecieć nad terytorium Anglii, ale pożar silnika zmusił go do skoku ze spadochronem.

W lipcu otrzymał awans na stopień Podpułkownika i przejął dowodzenie nad Skrzydłem Duxford, wyposażonym w samoloty Typhoon, P-39 i Spitfire. Pomimo faktu, iż Tuckowi spodobał się Typhoon, jego ulubionym samolotem pozostał Spitfire Mk.V. Po kilku miesiącach dowodzenia Skrzydłem podczas rajdów na terytorium Francji, Tuck został wysłany do Stanów Zjednoczonych, aby podzielić się swoim doświadczeniem i wiedzą z amerykańskimi sojusznikami. Po powrocie z USA pod koniec roku przejął dowodzenie nad Skrzydłem Biggin Hill.

Spotkanie po latach

28 stycznia 1942 roku Tuck wraz z porucznikiem Bobem Harleyem zaatakowali z powietrza destylarnię alkoholu w mieście Hesdin w północnej Francji. Po udanym ataku obaj piloci poszukiwali nowych celów – w ten sposób ostrzelali ciężarówkę i lokomotywę parową. Samolot Tucka został poważnie uszkodzony przez ognień z ziemi, co zmusiło pilota do wykonania awaryjnego lądowania. Przed lądowaniem udało mu się jeszcze zniszczyć ciężarówkę z działem przeciwlotniczym. Po wyjściu z samolotu Tuck został wzięty do niewoli przez żołnierzy Wehrmachtu.

Gdy pułkownik Adolf Galland dowiedział się o schwytaniu Tucka, zaprosił go na wspólny obiad z innymi pilotami Luftwaffe. Po posiłku Tuck został przetransportowany do obozu jenieckiego Stalag Luft III. Tam spotkał się z byłym dowódcą - Rogerem Bushellem. Tuck kilkukrotnie brał udział w próbach ucieczki z obozu, ale został przeniesiony w inne miejsce przed "Wielką Ucieczką". W styczniu 1945 roku, podczas transportu więźniów, Tuck i polski lotnik Zbigniew Kustrzyński zdołali uciec Niemcom i dotrzeć do stacjonujących niedaleko jednostek Armii Czerwonej. Oboje powrócili do Wielkiej Brytanii w marcu 1945 roku.

Tuck pozostał w RAF do roku 1949, gdy przeszedł na emeryturę i zajął się uprawą roli w hrabstwie Kent. Tam zmarł w maju roku 1987, przeżywszy 70 lat. Niedługo po zakończeniu II Wojny Światowej zaprzyjaźnił się z kilkoma niemieckimi lotnikami – wśród nich byli Adolf Galland i Günther Rall. Dzięki tej znajomości udało się zbliżyć do siebie społeczności lotnicze w Wielkiej Brytanii i Niemczech, wciąż rozdarte konfliktem. Tuckowi przypisano 29 potwierdzonych zestrzeleń i 8 prawdopodobnych, aczkolwiek odtajnione dokumenty wykazały, iż mógł tak naprawdę zestrzelić 30 maszyn. Jego koledzy – piloci i mechanicy – zapamiętali go jako spokojnego, trzeźwo myślącego i otwartego dowódcę.

Godło: Eskadra 257 była "Birmańskim prezentem", co zostało przedstawione w jej godle :

Autor - Mark Barber, Konsultant Historyczny War Thunder

Mark Barber jest pilotem Brytyjskiej Royal Navy. Jego pierwsza książka została opublikowana przez Osprey Publishing w 2008 roku, następnie napisał kilka tytułów dla Ospray i publikacji dla kilku magazynów, takich jak Brytyjski topowy magazyn poświęcony tematyce lotnictwa FlyPast. Jego główne dziedziny zainteresowań to Brytyjskie Lotnictwo Morskie podczas I i II Wojny Światowej oraz Dowództwo Myśliwskie RAF podczas II Wojny Światowej. Obecnie współpracuje z Gaijin jako konsultant historyczny, wspomagając funkcjonowanie Sekcji Historycznej War Thundera (forum) oraz rubryki As Miesiąca.

Czytaj więcej: