W 1952 roku amerykańskie dowództwo marynarki wojennej ogłosiło wymagania dotyczące nowego naddźwiękowego myśliwca, zdolnego chronić grupy lotniskowców przed samolotami wroga i osiągnąć przewagę w powietrzu. Chance Vought Aircraft Inc., które miało już spore doświadczenie w pracy z samolotami lotniskowymi, zostało jednym z uczestników konkursu. Ich kandydat różnił się od konkurencji skrzydłem o zmiennym kącie zakllinowania. Skrzydło odchylało się do góry o 5 stopni, co wyraźnie ułatwiało start i lądowanie na krótkich pokładach lotniskowców.

Zaledwie 20 miesięcy po otrzymaniu kontraktu zbudowano pierwszy prototyp do testów. Myśliwiec przeszedł pomyślnie wstępne testy, już w pierwszym locie z łatwością przełamał barierę dźwiękową i w zmodyfikowanej formie trafił do marynarki wojennej na testy. Pierwsza seria prototypów została pomyślnie przetestowana na lotniskowcach wiosną 1956 roku, po czym F8U-1 Crusader wszedł do służby w marynarce wojennej USA. Prace nad obiecującym myśliwcem odrzutowym nie ustały po rozpoczęciu masowej produkcji. Zmodyfikowany samolot z nowym silnikiem, zaawansowanym systemem nawigacji, radarem, FCS i ulepszonym uzbrojeniem otrzymał oznaczenie F8U-2.

Crusader stał się prawdziwą legendą i symbolem amerykańskiego lotnictwa bazującego na lotniskowcach ze względu na doskonałe właściwości lotu, łatwość obsługi, niezawodność i dobrą siłę ognia. Myśliwiec otrzymał chrzest bojowy niemal natychmiast po wejściu do służby i od tego czasu jest aktywnie wykorzystywany w misjach bojowych i szkoleniowych w wielu częściach świata, w tym w intensywnej służbie bojowej w Wietnamie. Nawet gdy do służby weszły bardziej zaawansowane samoloty, piloci marynarki wojennej niechętnie żegnali się z Crusaderami. „Kiedy nie masz F-8, nie masz już myśliwców”, powiedzieli.