^{Malowanie Spitfire Mk Ia stworzone przez zFireWyvernzFireWyvern | Pobierz Pobierz tutaj!}

Wydarzenie „Najcięższy dzień” będzie dostępne przez 24h, od 17:00 10 lipca

10 lipca 1940 roku, zwykły letni dzień, podczas którego padał przelotny deszcz. Tego samego dnia niemieckie siły zbrojne rozpoczęły bitwę znaną im pod nazwą „Luftschlacht um England”.

Myśliwce Bf 109 operujące z lotnisk polowych we Francji oczekują na start

Po poddaniu się Francji 22 czerwca 1940 roku, jedynie 32 km morza oddzielało Wielką Brytanię od niemieckiej armii znajdującej się na kontynentalnej Europie. Żeby jednak móc przeprowadzić jakąkolwiek operację desantową Niemcy musieli zdobyć dominację w powietrzu. W efekcie tego miejsce miała jedna z najsłynniejszych bitew powietrznych w historii. Jednocześnie była to pierwsza taka bitwa, w której udział brały tylko siły lotnicze. Doświadczone w boju Luftwaffe wystawiło 1300 samolotów przeciwko 600 samolotom RAF-u pilotowanym przez niedoświadczonych pilotów. Samoloty takie jak Messerschmitt Bf 109, Supermarine Spitfire oraz Hawker Hurricane miały stać się po tej bitwie wręcz symbolami lotnictwa.
 
 
 

„To, co Generał Weygand nazwał bitwą o Francję skończyło się. Bitwa o Anglię właśnie się rozpoczyna”

– Winston Churchill 18 czerwca 1940

Początkowe ataki Luftwaffe wymierzone były przeciwko konwojom i portom – Luftwaffe współdziałała tu z Kriegsmarine, starając się wyłączyć z użytku szlaki transportowe kontrolowane przez Brytyjczyków. Niemcy starali się również wyłączyć z akcji narzędzie pozwalające RAF-owi na przewidywanie ich ruchów – radar. Instalacje radarowe na wybrzeżu wkrótce zaatakowane zostały przez bombowce nurkujące Ju-87 Stuka, ale szybko stało się jasne, iż samolot ten, tak ważny dla powodzenia taktyki Blitzkriegu, natrafił na godnego przeciwnika, gdy nieeskortowany spotkał się na niebie z myśliwcami Hurricane i Spitfire

Spitfire'y atakujące formację He-111 w początkowym etapie bitwy

Początkowo dowódcy Luftwaffe uważali, iż neutralizacja RAF Fighter Command zajmie im maksymalnie cztery dni, jednakże szybko okazało się, iż cel ten jest niemożliwy do zrealizowania. Rozpoczęto więc serię nalotów na lotniska. Operując z lotnisk na terenach okupowanej Francji, Norwegii i Danii, niemieckie bombowce, takie jak Ju88, He111 i Do17, były w stanie wlatywać głęboko na terytorium Anglii. Jednakże myśliwskie Bf109, ze względu na niewielkie zbiorniki paliwa, były w stanie walczyć na terytorium wroga jedynie przez 15 minut. Sprawiło to, iż wiele bombowców pozostawało bezbronnych, zaś RAF szybko zmienił taktykę – teraz wybrane dywizjony ochraniały lotniska, podczas gdy inne zwalczały zagrożenie myśliwskie.

W pierwszej fazie kampanii wiele lotnisk na terenie Anglii zostało wyłączonych z akcji, jednak nie zmieniło to sytuacji – samoloty przeniesiono w głąb kraju, podczas gdy remontowano pasy startowe i infrastrukturę. Radar, pomimo niewielkiego zaawansowania, okazał się potężnym narzędziem, pomocnym w przewidywaniu ruchów przeciwnika. Kolejną przewagą RAF-u była liczba pilotów zagranicznych, którzy dotarli na Wyspy Brytyjskie by walczyć z Niemcami. Wśród nich byli między innymi Polacy, Czesi, Słowacy, Holendrzy, Belgowie, Francuzi i Norwegowie, którzy uciekli z swoich ojczyzn po zajęciu ich przez Wehrmacht. Oprócz nich w dywizjonach RAF służyli również ochotnicy z krajów Brytyjskiej Wspólnoty Narodów (Kanada, Nowa Zelandia, Australia) oraz Stanów Zjednoczonych.

Obie strony zlekceważyły siebie nawzajem pod względem taktyki, celów oraz ilości sił. Wysokie dowództwo Luftwaffe było skłócone przez większość kampanii, a osobiste interwencje Goeringa nie pomagały w rozwiązaniu sytuacji. Najważniejszym jednak było to, że Luftwaffe nie udało się zadać decydującego ciosu, który powaliłby RAF na kolana. Tym czasem samemu RAF nie udało się do końca powstrzymać niemieckich bombardowań poprzez uzyskanie wyraźnej przewagi w walce o dominację w powietrzu. Nawet pomimo odwołania niemieckiej inwazji na wyspę (Operacja Lew Morski) 17 Września 1940, bitwa o dominację w powietrzu trwała dalej. W Bitwie o Anglię wielu pilotów po obu stronach konfliktu zyskało status Asa.

Zespół War Thunder