Po odkryciu że typ Tenryū nie spełni pokładanych w nim nadziei, oczywistym okazało się powstanie nowych, lekkich krążowników japońskich. Parcie na taki typ tym bardziej się zwiększyło, gdy amerykańska Omaha bez problemu przeganiała Tenryū pod każdym niemal względem.

W odpowiedzi na nowe wymagania japońscy inżynierowie ulepszyli projekt Tenryū i opracowali większy okręt, z większą prędkością maksymalną, zasięgiem oraz siłą ognia. Następcą Tenryū stał się lekki krążownik typu Kuma. Anulowano produkcję pozostałych krążowników Tenryū, jak również trzech innych i skupiono się na budowie pięciu krążowników typu Kuma.

Lider swojego typu opuścił suchy dok w 1919 roku, a rok później trafił do stanu marynarki. Wkrótce po tym Kuma został wykorzystany podczas interwencji na Syberii przeciwko Bolszewikom.

W latach 30. okręt przeszedł remont, po czym wziął udział w drugiej wojnie chińsko-japońskiej.

Po ataku na Pearl Harbor Kuma brał udział w Inwazji na Filipiny, gdzie stacjonował do sierpnia 1942 roku. We wrześniu przeszedł remont, po czym dołączył do operacji w kampanii Holenderskich Indii Wschodnich oraz Nowej Gwinei, gdzie transportował wojska oraz patrolował teren do późnego roku 1943.

W styczniu 1944 roku Kuma została zaatakowana torpedami przez brytyjski okręt podwodny HMS Tally-Ho. Otrzymała dwa trafienia, co poskutkowało sporymi obrażeniami, a w konsekwencji eksplozją bomb głębinowych. Okręt poszedł na dno.