Po zakończeniu II Wojny Światowej zakłady Chance Vought kontynuowały prace nad pokładowymi maszynami mysliwsko-bombowymi. Corsairy dowiodły już, że są świetnymi szturmowcami, a konstruktorzy chcieli jeszcze usprawnić zdolność rażenia celów naziemnych.

Podczas wojny w Korei samoloty AU-1 (czyli F4U-6) trafiły do United States Marine Corps, a usprawnione pylony pozwalały im przenosić więcej uzbrojenia od prekursorów. Wkrótce po premierze AU-1 do zakładów Chance Vought trafiło zamówienie z Francji. Dostarczone zostały AU-1, a także AU-1 wyposażone w silniki z  F4U-4 (F4U-4 różni się nieco kapotem, dlatego wlot powietrza został przesunięty).

Nowe samoloty otrzymały oznaczenie F4U-7, a dostawy do Francji ruszyły w 1953 roku. Wersja F4U-7 była ostatnią odmianą Corsaira i była wykorzystywana podczas działań w Indochinach Francuskich, Algierii i w czasie kryzysu sueskiego.

Francuski samolot przenosił nie tylko typowe amerykańskie uzbrojenie, ale i niekierowane pociski rakietowe SNEB montowane w plastikowych gondolach, rakiety T-10 i burzące 100-kilogramowe bomby w liczbie 10 sztuk..

W War Thunder, F4U-7 trafi do francuskiego drzewka. Jego osiągi są niemal identyczne, jak te F4U-4B. Maszyny dzielą wysoką prędkość w locie poziomym, dużą prędkość wznoszenia, dobrą zwrotność i rzecz jasna uzbrojenie w cztery działka kalibru 20 mm ze sporym zapasem amunicji.

Kluczowe różnice pomiędzy F4U-7 i F4U-4B dotyczą uzbrojenia. Znane już zestawy (10 rakiet HVAR i bomby w konfiguracjach 10x250 funtów, 4x500 funtów albo 3x1000 funtów) są suplementowane przez francuskie podwieszenia: rakiety SNEB w zestawach po 6 albo 19, rakiety T-10 (po 5 pod każdym ze skrzydeł) i zestaw dziesięciu 100-kilogramowych bomb.

Francuski F4U-7 Corsair to doskonały myśliwiec i bardzo groźny szturmowiec. Przeciwnicy na ziemi i w powietrzu mają się czego bać w zbliżającej się aktualizacji 1.79 War Thunder!

Do zobaczenia wkrótce!

Zespół War Thunder