„Od dziecka kochał się w lataniu” – choć urodził się w górniczej rodzinie z Jaworzna, Karol Pniak ze wszystkich sił starał się zostać pilotem. Pomimo początkowego oporu ze strony rodziców, po uzyskaniu pełnoletniości wstąpił jako ochotnik do wojska, gdzie skierowano go do 2. Pułku Lotniczego w Krakowie.

We wrześniu 1939 r. walczył w 142. eskadrze myśliwskiej, gdzie zestrzelił samodzielnie dwie wrogie maszyny, trzecią zaś do spółki z kolegami. 18 września przekroczył granicę rumuńską, skąd przez Francję dotarł do Wielkiej Brytanii, gdzie skierowano go do 32. Dywizjonu RAF. Od 12 do 18 września 1940 r. posłał na ziemię cztery Messerschmitty Bf 109 E. Jednakże los nie zawsze mu sprzyjał – kilka dni później jego Hurricane został zestrzelony i Pniak z poważnymi obrażeniami trafił do szpitala. Szybki powrót do lotów bojowych przypieczętował zestrzeleniem dwóch (w tym jednego do spółki z angielskim myśliwcem) włoskich bombowców Fiat BR 20.

Dwudziestolecie międzywojenne było czasem gwałtownego rozwoju lotnictwa, a co za tym idzie – stało się ono pasją wielu ludzi. Nic więc dziwnego, że na pokazy powietrznych akrobacji ściągały tłumy głodne niezwykłych wrażeń. Karol Pniak szybko stał się jednym z najpopularniejszych pilotów tamtych lat, tworząc wraz z Jerzym Bajanem i Stanisławem Mackiem tzw. „Trójkę Bajana”. Była to lotnicza grupa akrobacyjna latająca myśliwcami PWS-A, powiązanymi sznurami podczas pokazów. Poza tym zdobył on wiele indywidualnych i zespołowych nagród jako dowód swego talentu do pilotażu.

Po Bitwie o Anglię przeniesiony został do Dywizjonu 306, gdzie został dowódcą eskadry. W swej lotniczej karierze walczył także na afrykańskim niebie w składzie „Cyrku Skalskiego”, gdzie wykonał 38 lotów bojowych. Po powrocie do Anglii objął dowodzenie w Dywizjonie 308, któremu przewodził do końca wojny. Ostatecznie zestrzelił 6  samolotów, dwa prawdopodobnie, oraz 2 uszkodził. Po zakończeniu zmagań wojennych podjął decyzję o powrocie do rodzinnego Jaworzna, gdzie pomimo swoich zasług nie został ciepło przyjęty w nowej sytuacji politycznej. Niezrażony przeciwnościami i szykanami, długo walczył o możliwość stałego zatrudnienia, aż w końcu trafił do branży budowlanej. Zmarł w szpitalu w Krakowie 17 października 1980 r. w wieku 70 lat.

Karol Pniak był nie tylko jedną z „gwiazd” polskiej przedwojennej awiacji, czy znakomitym pilotem myśliwskim. W pamięci kolegów pozostał jako człowiek serdeczny i koleżeński, który nigdy nie wynosił się ponad innych. Jak powiedział inny pilot, Stanisław Bochniak: „Nas, pilotów było wielu, ale Karol Pniak był jeden – największy i powszechnie kochany”.

Polski zespół War Thunder