Focke Wulf Fw 190 wszedł do boju w lecie 1941. Był to wysoce zaawansowany samolot w swoim czasie i nadano mu przydomek Würger (Dzierzba) ze względu na swoje mordercze właściwości.

 

Idea stworzenia FW 190 sięga roku 1937, a pierwszy prototyp wzbił się w powietrze w czerwcu 1939 roku. Konstrukcja była w całości metalowa, a poszycie z duraluminium. Podwozie było szeroko rozstawione, co dawało FW 190 większą stabilność w porównaniu z Bf 109 i dawało mu możliwość startu czy lądowania w sytuacjach, gdzie Messerschmitty miałyby problemy.

 

Pierwsze próby samolotu w locie miały miejsce w 1940 r. i ujawniły kilka problemów. Jedyną poważną krytyką ze strony pilotów było to, że samolot nie miał wystarczającej siły ognia. Pierwsza bojowa wersja osiągała prędkość maksymalną 624 km/h dzięki 1600-konnemu silnikowi. Pierwszą walkę odnotowano w czerwcu 1941 ze Spitfire'ami, w której Fw-190 spisał się dobrze, choć piloci narzekali na niedostateczną siłę ognia. Opinia ta doprowadziła do powstania wersji A-2, która miała dwa zsynchronizowane 20 mm działka zamontowane w skrzydłach oraz dwa karabiny maszynowe MG17. Wersja A-2 osiągała prędkość maksymalną 614 km/h. Uzbrojenie i prędkość czyniła ją godnym przeciwnikiem dla będących wówczas w służbie Spitfire Mk. V.

Fw-190 miał wiele odmian, które przenosiły torpedy, bomby, rakiety, potężniejsze uzbrojenie strzeleckie, był też używany jako kontroler bezzałogowego samolotu Ju-88 wyładowanego materiałem wybuchowym, znanym jako Mistel. Wprowadzenie Spitfire Mk.IX zmusiło projektantów Fw-190 do dalszego zwiększenia jego prędkości. Rezultatem był Fw-190D-9, który wszedł do służby we wrześniu 1944 r. Wersja ta miała większą część nosową, mieszczącą większy i potężniejszy silnik Junkers Jumo, który dawał moc 1770 KM. Kolejną wersją Fw-190D był Ta-152 - nazwany tak, by uhonorować Kurta Tanka, który był inspiratorem całego programu projektowania Fw-190. Ta-152H-1 osiągał maksymalną prędkość 759 km/h na wysokości 12500 metrów i był uzbrojony w jedno 30 i dwa 20 milimetrowe działka. Jednakże wojna zakończyła się, nim wersja ta mogła w pełni sprawdzić się w walce.

 

Do końca II WŚ zbudowano 20087 sztuk Fw-190. W szczytowym okresie produkowano 22 maszyny dziennie. Niektórzy z niemieckich asów, wśród nich Otto Kittel, Walter Nowotny i Hermann Graf uzyskali na Fw-190 ponad 100 zestrzeleń. Gdy wojna w Europie dobiegła końca, Luftwaffe posiadała 1612 Fw-190, z czego 809 w wersji szturmowej.

 

Zespół War Thunder