Eksperymenty dotyczące taktyki bombardowania z lotu nurkowego prowadzone były już w czasach I Wojny Światowej. Koncepcja była prosta: przemieszczanie się w przód środka przenoszącego bomby wpływało na przenoszony ładunek, co kończyło się zmianą charakterystyki lotu bomby – zamiast spadać pionowo, leciała w przód. Powodowało to zmniejszenie celności i sprawiło, że specjalistyczne celowniki bombowe musiały brać pod uwagę wiele zmiennych jednocześnie. W teorii, jeżeli samolot zanurkowałby i zaatakował cel mając go tuż przed sobą , można by wyeliminować większość z tych zmiennych i zwiększyć precyzję bombardowania. Jednakże siła, z jaką należało działać na stery, aby wyjść z nurkowania sprawiała, że wiele dużych maszyn nie mogło wykonywać tego rodzaju manewrów. Do tego, naprężenia kadłuba przy wychodzeniu z nurkowania były tak duże, że wymagały wzmocnienia konstrukcji samolotu – przez to wymagane było stworzenie specjalnych projektów i ulepszenia produkcji, aby uzyskać jak najlepszą celność przy jak największym bezpieczeństwie. Jako, że duże samoloty przenoszące większe ładunki bomb nie mogły wykonywać tego rodzaju ataków, celność ataków z lotu nurkowego okupiona była małym tonażem zrzucanych ładunków – przez to, bombardowanie z lotu nurkowego było używane raczej jako uderzenie punktowe aniżeli strategiczne. Ważna była wiara, jaką pokładano w celność: piloci bombowców nurkujących Luftwaffe mieli zrzucić przynajmniej połowę swoich bomb w odległości 25 metrów od celu. Oznaczało to, że małe, twarde cele jak czołgi były trudniejsze do zniszczenia niż np. ciężarówki, które można było wyeliminować bombą, która minęła cel.

Standardowy atak wykonywany przez pilotów Luftwaffe latających bombowcami nurkującymi Junkers Ju87 miał się rozpoczynać z wysokości około 3600 do 4600 metrów przy szybkości 260km/h. W praktyce wysokość ataku była różna, zależnie od pułapu chmur i widoczności. Aczkolwiek, szukano optymalnej wysokości, ponieważ zbyt wysoki lot skutkował niską widocznością mniejszych celów, natomiast zbyt niski prowadziłby do wykrycia celu zbyt późno lub zwiększenia ryzykaotrzymania celnego trafienia przez obronę przeciwlotniczą. Idealny atak powinien być wykonany pod wiatr, gdyż wiatr boczny może znacząco wpłynąć na celność zrzuconych bomb. 

W przypadku Ju-87 pilot miał udogodnienie podczas bombardowania celów w postaci przeszklonej podłogi w kokpicie. Gdy cel znajdował się w odpowiedniej pozycji, pilot wypuszczał hamulce aerodynamiczne i ustawiał nos w pozycji do nurkowania - zazwyczaj był to kąt 70 - 80 stopni poniżej horyzontu. Lecz nawet z włączonymi hamulcami, prędkość samolotu w nurku wzrastała diametralnie, do około 560 km/h. W tej pozycji pilot miał możliwość do drobnych korekcji lotu, by utrzymać swój cel w ryzach, a jednocześnie strzelec był w raczej nie do pozazdroszczenia sytuacji - spadał plecami z wysoką prędkością i jedyne co mógł zrobić to patrzeć prosto w niebo! Następnym elementem ataku było dźwiękowe potwierdzenie, że samolot znajduje się na danej wysokości, zwykle było to około 1300 metrów. Sygnał zanikał na 600 metrach, gdy pilot osiągał odpowiednią wysokość do zrzutu bomb. Tuż po zrzucie Ju-87 przechodził automatycznie w procedurę wyjścia z nurkowania, podczas którego obydwaj załoganci doznawali znacznych przeciążeń. Właśnie podczas tej procedury samolot był najbardziej narażony na ostrzał i uszkodzenia - jego prędkość spadała na skutek automatycznego wspinania, a przeciążenia stopniowo obezwładniały załogę.