Od samego początku drugiej Wojny Światowej, sowieckie dowództwo nie miało złudzeń, że ZSRR zaangażuje się w ten konflikt. Głównym problemem Armii Czerwonej był przestarzały sprzęt i wszystkie wysiłki przywódców sowieckich były skupione na dostawach odpowiednich i nowoczesnych pojazdów dla armii. Nowe myśliwce sowieckie musiały rywalizować z nowoczesnymi maszynami, takimi jak Messerschmitt Bf.109, Curtiss P-40 i Spitfire, ale także musiały być tanie i proste wytwarzaniu, aby zapewnić ich masową produkcję. Jednym z nowych projektów myśliwców spod znaku czerwonej gwiazdy został ŁaGG-3, nazwany od nazwisk swoich twórców - konstruktorów Ławoczkina, Gorbunowa i Gudkowa. Cechą charakterystyczną tego samolotu było szerokie zastosowanie kompozytowej sklejki, zwanej też "drewnem delta" (lub "Stalindrewnem"), która była dostatecznie wytrzymała aby ochronić pilota i wyposażenie wewnętrzne maszyny, pozwalała też zaoszczędzić metal, który był kosztowny.

Gdy na Froncie Wschodnim rozpoczęła się wojna, głównymi rywalami ŁaGG-ów był niemiecki Bf.109 serii F. "Friedrich" stanowił dalsze rozwinięcie serii E, zbudowanych ba bazie doświadczenia z intensywnych walk w Hiszpanii, błyskawicznych podbojów w Europie oraz oczywiście z Bitwy o Anglię. Nawet gdy pojawiły się bardziej zaawansowane wersje Messerschmitta, wielu niemieckich asów uważało "Friedricha" za myśliwiec idealny. Szybki, zwrotny i bardzo dobrze uzbrojony, Bf.109F stał się symbolem potęgi Luftwaffe.