'Hawker Hunter F.Mk.4 z 74 dywizjonu RAF', kamuflaż wykonał Paegas | Pobierz Stąd

F.1, który wszedł do służby w drugiej połowie lat 50., kończy linię samolotów Hawker i jest następcą De Havilland Venoma ostatecznie przez niego wypartego. Choć Venom, będąc wersją rozwojową Vampire’a, święcił sukcesy zarówno w RAF, w Brytyjskiej Marynarce wojennej oraz u użytkowników zagranicznych, nie mógł równać się z wieloma odrzutowcami ze skośnymi skrzydłami, które w tamtym okresie pojawiały się na całym świecie. Doświadczenia nabyte w początkowej fazie wojny koreańskiej, w której praktycznie bezbronne myśliwce o prostych skrzydłach – takie jak F-84, F-80 i Meteory F.8 – ścierały się w walkach nowymi radzieckimi MiG-ami 15 o skośnych skrzydłach, sprawiły, że jasnym się stało, iż przewaga konstrukcji myśliwskich nowego typu jest niepodważalna. I choć cierpiały one na słabe osiągi przy niskich prędkościach, w erze samolotów odrzutowych, w której to właśnie prędkość była kluczem do zwycięstwa, skośne skrzydła były strzałem w dziesiątkę.

Wielka Brytania pozostawała w tyle za USA i ZSRR w dziedzinie konstruowania samolotów ze skośnymi skrzydłami, ponieważ komplikacje we wczesnych testach spowodowały, że wciąż potrzebne były prace rozwojowe. RAF szybko wypełnił lukę w swoim parku maszyn, pozyskując samoloty Canadair CL-13, podczas gdy rodzime wytwórnie wciąż pracowały nad swoimi najnowszymi projektami. Supermarine skoncentrował swoje wysiłki na opracowaniu Swifta, który z początku zapowiadał się obiecująco, lecz problemy, z którymi borykały się wersje F.1 i F.2, doprowadziły do tego, iż ostatecznie stosowano go jedynie w roli samolotu rozpoznawczego. Projekt Hawkera oparty na specyfikacji Ministerstwa Lotnictwa z roku 1946 wykorzystywał silnik Rolls-Royce Avon, który znalazł również zastosowanie w samolotach Vickers Valiant, English Electric Canberra i BAC Lightning.

'Hawker Hunter Mk4(R), nr. XF366 z dywizjonu 112, Bruggen, Niemcy', kamuflaż wykonał Enzofer | Pobierz Stąd

Pierwszą operacyjną wersją Huntera, która weszła do służby w RAF i zastąpiła samoloty Supermarine Swift w roli myśliwskiej, był Hunter F.1. Pierwsze egzemplarze były dość prymitywne w porównaniu z modelami późniejszymi, jednak przez cały okres prac rozwojowych główne cechy odrzutowca pozostały bez zmian. Uzbrojony w zestaw czterech działek automatycznych ADEN kalibru 30 mm, umieszczonych pod podłogą kokpitu, dysponuje potężną siłę ognia, którego sekundowa seria waży aż 20,84 kg. Pokaźny zapas amunicji liczący 600 pocisków w zupełności wystarcza do przeprowadzenia kilku ataków na najczęstszych przeciwników, którymi są MiG-i 17 i F-86 F2, jednocześnie zapewniając wszechstronność w walce i pozwalając dłużej pozostać w powietrzu bez powracania do bazy celem przeładowania. W niektórych Hunterach F.1 pojawiły się także hamulce aerodynamiczne, które znacznie poprawiały ich możliwości. Stały się one użytecznym dodatkiem w modelach wykorzystywanych w roli samolotów szturmowych, oznaczonych jako FGA.

Piętą achillesową Huntera są słabe możliwości w zakresie wykonywania zakrętów i mała zwrotność w manewrach poziomych. Jego duża bryła i duża masa w porównaniu do MiG-ów i F-86 sprawia, że odrzutowiec Hawkera znacznie gorzej od nich radzi sobie w walce manewrowej. Kluczowym aspektem w jego pilotowaniu jest utrzymywanie wysokiej prędkości i unikanie niepotrzebnych manewrów mogących doprowadzić do utraty energii i pędu. Podczas walki bardzo trudno oprzeć się pokusie skorzystania z hamulców aerodynamicznych w sytuacji, gdy na „szóstej” pojawi się wróg, ale konsekwencje podjęcia decyzji o ich użyciu mogą być bolesne w skutkach, bowiem Hunter staje się łatwym celem, gdy utraci energię. Jej odzyskanie w trakcie trwania potyczki może być bardzo trudnym zadaniem, bowiem początkowe przyspieszenie tego odrzutowca jest znacznie mniejsze niż Meteora F.8 czy MiG-a 15 bis.

'Hawker Hunter FMK.5 WP192 z 34 dywzjonu RAF', kamuflaż wykonał TopNotchChester | Pobierz Stąd

Nie oznacza to jednak, że Hawker Hunter jest samolotem wolnym — wręcz przeciwnie, jego prędkość maksymalna jest bardzo duża. Po uzyskaniu wysokości operacyjnej i zebraniu wystarczającej energii można go skutecznie wykorzystać w taktyce „boom and zoom”, w czym pomoże nam poczwórne działko ADEN rekompensujące braki w zwrotności samolotu. Wyjątkowo dobrze sprawdza się, gdy w drużynie znajdują się inne odrzutowce, takie jak Venom i Meteor, których piloci mogą nawiązać z nami współpracę i zamaskować niedostatki w manewrowości. W konfrontacji z czołowymi przedstawicielami samolotów odrzutowych innych krajów, takimi jak CL-13 Mk 5 i MiG-17, do sprawnego radzenia sobie ze wszystkimi sytuacjami na polu bitwy konieczna będzie komunikacja i współpraca z członkami naszej drużyny.

Podczas całej swojej służby Huntery w rękach wielu znanych weteranów II Wojny Światowej i pilotów testowych pobiły wiele rekordów. W 1953 roku Neville Duke w zmodyfikowanym Hunterze Mk 3 ustanowił rekord prędkości powietrznej. Również znany zespół akrobatyczny Królewskich Sił Powietrznych „Black Arrows” — protoplasta dzisiejszego „Red Arrows” — z powodzeniem korzystał z tych odrzutowców.

Hunter był maszyną tak wszechstronną, że po wycofaniu ze służby w RAF jej miejsce zajęły trzy różne samoloty. McDonnell Douglas F4 Phantom, BAC Lighting i Hawker Siddeley Harrier przejęły wszystkie role, które wcześniej pełnił Hawker Hunter. Wciąż jednak wykorzystywano go w celach treningowych i testach oraz w siłach powietrznych innych krajów. Ostatni Hunter został wycofany w 2014 roku, lecz wiele maszyn przetrwało do dziś w rękach właścicieli prywatnych oraz w muzeach na całym świecie.

Autor: Scott 'Smin1080p' Maynard

Chciałbyś poznać historię innych pojazdów oraz samolotów? Wystarczy, że klikniesz tutaj, a ukaże Ci się lista wszystkich artykułów z serii „Profil Samolotu”.