Początek 1943 roku był dla sił niemieckich wyjątkowo pechowy – utrata inicjatywy strategicznej w Afryce i w rejonie Stalingradu miała zwiastować w kilku najbliższych miesiącach brak dostępu do złóż ropy (nie licząc tego z Ploeszti), tak bardzo potrzebnej do kontynuowania działań wojennych, a w ogólnym rozrachunku także przegraną wojnę.

Uśmiechnięci członkowie Polskiego Zespołu Myśliwskiego pozują do zdjęcia.

O ile Stalingrad wałkowany był niemiłosiernie zarówno przez większość znanej nam literatury historycznej, jak i serie bardzo popularnych FPS-ów, to jednak nadal kwestia afrykańska nie jest tak zgłębiona, jak można by było, tym bardziej że i siły naszego kraju miały w tej kampanii niemały udział.

Owszem, oddziały II Korpusu Polskiego brały udział w walkach na terenie Afryki, także w Tunezji, gdzie resztki Panzerarmee Afrika wycofały się po utracie punktu zaczepienia w Libii, w czym udział miał gen.Montgomery. Jednakże bliskość Sycylii i Półwyspu Apenińskiego sprzyjała obrońcom.

Nie dość, że szlaki zaopatrzeniowe były najkrótsze, to jeszcze dywizjony Luftwaffe (która jeszcze dysponowała pewną ilością maszyn i rezerw) i Regia Aeronautica były w stanie, startując z lotnisk we Włoszech, wspierać Panzerarmee. Dlatego pod koniec stycznia Niemcy przeprowadzili kontratak i wypchnęli Brytyjczyków z Tunezji, do której wkroczyli pod koniec 1942 roku.

RAF poszukiwał zatem ochotników do walk w Afryce. Oficjalnym celem działań w afrykańskim teatrze wojny stało się zbieranie doświadczeń z walk powietrznych i współpracy z jednostkami armii w warunkach pustynnych.

Rozpoznanie na korzyść wojsk lądowych było ważne, ale to, co przyciągało pilotów, to możliwość walk powietrznych. Bowiem od dłuższego czasu Luftwaffe nie zapuszczała się nad Wyspy Brytyjskie, a pilotom alianckim zwyczajnie się nudziło.

Spitfire Mk IX z Polish Fighting Team szykują się do startu. Na pierwszym planie widoczna maszyna gen. Stanisława Skalskiego

Wśród nich było 15 naszych pilotów myśliwskich. 5 lutego weszli oni w skład PFT – Polish Fighting Team. Został on przydzielony do 145 Dywizjonu Myśliwskiego – stacjonującego w BuGarra (Boughrara) – jako Eskadra C, natomiast do służby wszedł 17 marca. Dowódcą eskadry został kpt. pil. Stanisław Skalski – stąd późniejsze miano eskadry – Cyrk Skalskiego.

Początkowo na stanie PFT znajdowały się samoloty Supermarine Spitfire Mk Vc w wersji tropikalnej z filtrami przeciwpyłowymi, ale już pod koniec marca pojawiły się nowe myśliwce – Spitfire IXc, które miały znacznie lepsze charakterystyki od „piątki”. Doskonałym myśliwym, latającym „dziewiątkami”, samoloty Osi nie przysparzały wielu problemów. O ile charakterystyki ówcześnie produkowanych Bf 109 G były podobne do Spitfire, o tyle pozostali przeciwnicy (w tym włoskie Macchi 202 Folgore) na tamtym teatrze walk ustępowali znacznie myśliwcom brytyjskim.

Polscy piloci oprócz standardowych misji – przechwytywania samolotów przeciwnika i osłony własnych bombowców – wykonywali również zadania rozpoznawcze, szczególnie na początku.

W czasie działań w Afryce PFT uzyskał 25 potwierdzonych zestrzeleń i stracił jednego pilota, który trafił do niewoli. Ten wynik dał PFT pierwsze miejsce wśród walczących w Afryce dywizjonów alianckich. No bo przecież inaczej być nie mogło.

Piotr Korzeniowski, Polski Dział Historyczny War Thunder Student Technologii Chemicznej na Politechnice Poznańskiej. W wolnym czasie czynnie uczestniczy w życiu uczelni, z zamiłowania dziennikarz, militarysta i pasjonat historii XX wieku. Na jego historyczne upodobania miały wpływ książki, głównie dotyczące uzbrojenia oraz maszyn Państw Osi. W wolnych chwilach pisze własną książkę, recenzje znanych i nieznanych lektur, jest operatorem i reporterem mediów studenckich.