Czołg Lekki M2A4 w malowaniu 1 Dywizji Pancernej, które jest dostępne w War Thunder.

Początki 1 Dywizji Pancernej Armii Stanów Zjednoczonych sięgają dwóch utworzonych wcześniej jednostek — 1 Regimentu Kawalerii oraz 7 Brygady Kawalerii. W latach 30. XX wieku w obu z nich konie były powoli zastępowane przez ciężarówki, jeepy i samochody pancerne. Doświadczenia z I Wojny Światowej odegrały znaczącą rolę podczas ich przeobrażania, gdyż amerykańska armia poszukiwała taktyk, dzięki którym możliwe byłoby uniknięcie wojny pozycyjnej. Niemieckie ofensywy w Polsce we wrześniu 1939 roku i we Francji w maju 1940 roku unaoczniły znaczenie nowego rodzaju wojsk — dywizji pancernych. W czerwcu 1940 roku wydano rozkazy, by podobne jednostki powstały w USA, a już 15 lipca 1940 roku dowództwo 1 Dywizji Pancernej USA objął generał dywizji Bruce Magruder. Wkrótce potem otrzymała ona przydomek „Old Ironsides”, nawiązujący do miana fregaty USS Constitutoion. Niedługo później rozpoczęto szkolenie nowych rekrutów, a dywizja szybko powiększyła się z 66 pojazdów do ponad 600. W owym czasie była rozlokowana w Fort Knox, w którym znajdowała się również kwatera główna zwierzchnictwa wojsk pancernych.

Czołg M5A1 Stuart, używany przez "Żelaznych Żołnierzy" podczas II Wojny Światowej.

Do roku 1942 1 Dywizja Pancerna stacjonowała w Stanach Zjednoczonych Ameryki, trenując przed walką. Na tę nie trzeba było długo czekać — jednostka została dołączona do sił USA biorących udział w Operacji „Pochodnia”, desantu w Oranie, Algierze i Casablance, mającego otoczyć siły niemieckie i włoskie w Tunezji. Po przejęciu przyczółków desantowych na plażach wojska alianckie skierowały się ku Tunezji, jednak ich natarcie zostało szybko spowolnione przez opór wojsk Osi. Wtedy ujawnił się brak doświadczenia amerykańskich żołnierzy. W roku 1943 niemiecka kontrofensywa w pobliżu przełęczy Kasserine zdziesiątkowała 1 Dywizję Pancerną, powodując znaczne straty w ludziach i sprzęcie. Ta kosztowna lekcja okazała się być cenną, gdyż później Amerykanie zaczęli dostosowywać taktykę do zmiennych warunków pola bitwy.

Po kapitulacji Panzerarmee Afrika w maju 1943 roku 1 Dywizja Pancerna została dołączona do 5 Armii dowodzonej przez generała Marka Clarka. Po sukcesie alianckiego lądowania na Sycylii podjęto kolejny krok — inwazję na kontynentalne Włochy. Desant w pobliżu Salerno we wrześniu 1943 roku był kolejnym polem bitwy, na którym znalazła się 1 Dywizja Pancerna. Nacierając z plaż, Dywizja znalazła się na czele ataku na Naples, które przejęto w październiku. Alianci kontynuowali natarcie na północ do rzeki Volturno, jednak ich działania szybko zostały zahamowane przez zaciętą niemiecką obronę w pobliżu miasta Cassino, chronionego przez umocnienia znane jako linia Gustawa. Dowódcy sprzymierzonych podjęli decyzję o lądowaniu na tyłach wroga w okolicy Anzio, dzięki czemu możliwe byłoby zdobycie Rzymu i odcięcie wrogich obrońców od linii zaopatrzeniowych. Desant przeprowadzono w styczniu 1944 roku, jednak niezdecydowanie dowódcy, generała Johna P. Lucasa, umożliwiło Niemcom szybkie odcięcie alianckiego przyczółka. Choć nie brała udziału w pierwszej fali desantu, 1 Dywizja Pancerna została wysłana tam później, mając wzmocnić alianckie pozycje, a w maju 1944 roku poprowadziła manewr przełamania frontu, docierając do Rzymu 4 czerwca. Po zdobyciu stolicy Włoch posuwała się na północ, a koniec wojny zastał ją na Nizinie Padańskiej. W roku 1946 1 Dywizja Pancerna została rozwiązana, jednak pięć lat później sformowano ją ponownie. Po długim pobycie w Fort Hood w Teksasie zastąpiła 4 Dywizję Pancerną w Niemczech Zachodnich. Po upadku komunizmu w Europie 1 Dywizja Pancerna brała udział w wojnie w Zatoce Perskiej, operacji Wspólny Wysiłek w Bośni oraz wojnach w Afganistanie i Iraku. Obecnie, po powrocie z Niemiec w 2011 roku, dywizja stacjonuje w Fort Bliss w Teksasie.

Autor: Adam “BONKERS” Lisiewicz

W jednej z nadchodzących aktualizacji, wprowadzimy do Wa Thunder oznaczenie używane przez 1 oraz 13 Regiment Kawalerii, a także napis "Foxhunter":