1280x1024 | 1920x1080

War Thunder..

Reprezentuje szczyt rozwiązań technicznych i wieńczy linię tłokowych samolotów pokładowych brytyjskiej marynarki wojennej, będąc jednocześnie, ze względu na doskonałe osiągi i charakterystykę, jednym z najlepszych samolotów tego typu w grze. Dzięki zdobytej reputacji i wspaniałej linii Sea Fury jest jednym z najbardziej lubianych samolotów wśród graczy War Thunder.

Podgląd rozmieszczenia poszczególnych modułów oraz załogi w Sea Fury.

Ten umieszczony na końcu IV ery samolot jest napędzany przez potężny silnik zapewniający dobrą prędkość wznoszenia i wysoką prędkość lotu. Zaskakująca zwrotność i szeroki rozstaw kół podwozia sprawia, że w porównaniu do Seafire’a łatwiej nim operować z pokładów lotniskowców. Piloci zapoznani z obsługą maszyn Hawker Tempest z łatwością opanują Sea Fury’ego. Wyśmienity gwiazdowy silnik Bristol Centaurus, elegancki kształt skrzydeł i konfiguracja jakże silnego uzbrojenia pochodzi wprost z samolotu Hawker Tempest II.

Siłę ofensywną Sea Fury’ego stanowią cztery działka Hispano Mk. V kalibru 20 mm z łącznym zapasem amunicji wynoszącym 580 pocisków. Ponadto i tak spory już arsenał można dodatkowo ulepszyć, badając pasy amunicyjne przeznaczone do ataku na cele powietrzne, które znakomicie sprawdzają się w podniebnej walce z innymi przeciwnikami i pozwalają skutecznie wykorzystać potencjał, jaki daje uzbrojenie i sam samolot. Zbadanie dalszych modyfikacji umożliwia podwieszenie pod skrzydłami dwóch 113-kilogramowych lub 226-kilogramowych bomb, a w razie konieczności zamontowanie dwunastu rakiet RP-3. Taka elastyczność w doborze uzbrojenia pozwala mu na pełnienie roli zależnej od sytuacji na polu walki i umożliwia łatwe przekształcenie go w wartościowy samolot myśliwsko-bombowy.

Podobnie jak u innych przedstawicieli rodziny Hawkerów, lot w Sea Furym bardzo uzależniony jest od wykorzystywania energii, lecz mimo tej cechy zwrotność pozostaje na przyzwoitym poziomie. Większość przeciwników, którzy sprawiają trudności w walce manewrowej, można zmusić do rozpaczliwej pogoni w locie nurkowym i odwrotnie. Oczywiście decyzja o zastosowaniu skutecznej strategii walki wymaga elementarnej wiedzy na temat samolotu przeciwnika i prawidłowej oceny sytuacji.

Z powodu znakomitych osiągów Sea Fury, jako szczytowe osiągnięcie w dziedzinie samolotów tłokowych, często musi stawiać czoła wczesnej generacji odrzutowców. Jednak cała gama zalet w połączeniu z możliwymi do zbadania modyfikacjami sprawia, że stanowi on groźny oręż w konfrontacji z niemalże każdym przeciwnikiem, jakiego przyjdzie mu spotkać na polu bitwy.

...i nieco historii:

Sea Fury z 804 Eskadry wzbija się w powietrzez z lotniskowca HMS Glory​

Sea Fury był ostatnim tłokowym samolotem Hawkera i jednocześnie ostatnim z rodziny zapoczątkowanej przez pierwszego dwupłatowego Hawker Fury’ego. Był owocem doświadczeń zdobytych podczas budowy i eksploatacji Hurricane’a, Typhoona oraz Tempesta i dzięki wykorzystaniu wiedzy zdobytej podczas ich działań operacyjnych stał się jednym z najlepszych myśliwców tłokowych. Początkowo miał zostać włączony do służby w RAF jako Hawker „Fury” — lżejsza i silniejsza wersja samolotu Tempest Mk. II — lecz zmierzch ery samolotów tłokowych, coraz powszechniejsze wykorzystywanie odrzutowców oraz zmniejszone zapotrzebowanie na myśliwce związane z zakończeniem działań wojennych sprawiło, że projekt ten z góry skazany był na niepowodzenie. Ponadto RAF posiadał już wystarczającą liczbę Tempestów Mk II oraz rosnący park odrzutowych maszyn Meteor i Vampire, co doprowadziło do anulowania zamówienia na Fury’ego.

Pokryty śniegiem pokład lotniskowca HMS Theseus, na którym widać samoloty Sea Fury i Firefly.

Podczas gdy odrzutowce na dobre zadomawiały się we flocie RAF, brytyjska marynarka wojenna zmagała się z trudnościami, jakie sprawiała im obsługa nowych technologii na lotniskowcach, dlatego też wyraziła poważne zainteresowanie nowym tłokowym samolotem, który łączył znakomite osiągi z cechami kluczowymi dla prowadzenia operacji z lotniskowców — mocnym i stabilnym podwoziem, wytrzymałością podczas walki oraz wyśmienitą prędkością wznoszenia. Do napędu wykorzystano sprawdzony wcześniej w Tempescie Mk. II gwiazdowy silnik Bristol Centaurus, który przekazywał ponad 2000 KM mocy na pięciołopatowe śmigło. Ponadto zachowano linię poprzednika i wprowadzono kilka usprawnień. Pokładowa wersja otrzymała również mechanizm składania skrzydeł i hak umożliwiający wykorzystanie aerofiniszera przy lądowaniu. Jednak mimo inspiracji zaczerpniętych z wcześniejszych projektów Hawkera, Sea Fury wszedł do służby zbyt późno, by móc sprawdzić się w walkach podczas II Wojny Światowej.

Zadebiutował w wojnie koreańskiej, gdy w powszechnym użyciu były już samoloty odrzutowe. Wykorzystywano go więc do eskortowania bombowców oraz w roli myśliwsko-bombowej. Sea Fury stacjonowały na lotniskowcach HMS Ocean oraz HMS Theseus, zastępując mocno wyeksploatowane Seafire’y. Ze względu na incydent związany z ostrzelaniem amerykańskiego B-29 przez brytyjskiego Seafire’a otrzymały również tzw. „pasy inwazyjne” podobne do tych, które zastosowano podczas D-Day. Choć praktycznie od początku swojej służby Sea Fury był raczej konstrukcją z minionej epoki, 9 sierpnia 1952 roku porucznik Peter „Hoagy” Carmichael siedzący za sterami maszyny o numerze WJ232 zestrzelił MiG-a 15, co jest uważane za ostatni przypadek zestrzelenia samolotu odrzutowego przez samolot tłokowy.

W czasach, gdy wiele konstrukcji tłokowych szybko zostało zepchniętych w niepamięć, Hawker Sea Fury nieustannie udowadniał swoją przydatność, służąc nie tylko w siłach brytyjskich lecz również w Kanadzie, Iraku, Australii i Pakistanie. Wciąż wzbudza powszechne zainteresowanie na pokazach, startuje w zawodach lotniczych na całym świecie, a wiele egzemplarzy w stanie zdatnym do lotu jest eksponowanych na wystawach muzealnych.

Autor: Scott “Smin1080p” Maynard​

Miałeś już okazję zasiadać za sterami tego pięknego potwora? Koniecznie podziel się swoimi doświadczeniami oraz spostrzeżeniami na forum!