Na problem lotu składały się trzy czynniki: potrzebny był mocny i niezawodny silnik, skrzydło o dużej sile nośnej, i urządzenia mogące utrzymać samolot w powietrzu i pozwalające na sterowanie. Podczas, gdy dwa pierwsze wymagania zostały spełnione na początku dwudziestego stulecia, ostatnie z nich nie zostało wzięte pod uwagę przez wielu poprzedników braci Wright. Wielu pionierów awiacji uważało, że do kontrolowania maszyny potrzebny będzie wyłącznie ster kierunku. Inni uważali, że do sterowania samolotem wystarczające będą ruchy ciała pilota. Gdy bracia Wright rozpoczęli badania nad problemem, skupili się na tym, jak ptaki używają końcówek skrzydeł. Obserwowali, jak ptaki zmieniały kąt nachylenia skrzydeł celem lotu w trzech wymiarach. Używając tuneli aerodynamicznych do testowania powierzchni sterowych, poprawili błędne założenia dotyczące właściwości powietrza. Pokazali w ten sposób, że nie byli jedynie konstruktorami, ale również badaczami.

Braciom udało się stworzyć pierwszy kompletny i dopracowany model w roku 1903, zaś pierwszy model był testowany na wydmach Kitty Hawk w Karolinie Północnej już w roku 1900. Samolot wyposażony był w powierzchnie sterujące w układzie kaczki, z sterami wysokości przed pilotem. Pierwszy udany lot odbył się 17 grudnia 1903 roku. Samolot przebył 37 m w 12 sekund, z prędkością 10,9 km/h.

Pomimo początkowego sceptycyzmu opinii publicznej (zwłascza w Europie, gdzie doszło do wielkiego postępu technologicznego w XIX wieku), bracia wciąż udoskonalali swoją konstrukcję. Stali się również założycielami jednej z pierwszych film produkujących samoloty w Stanach Zjednoczonych znanej jako The Wright Company. Firma połączyła się później z jednym z rywali - Curtiss Aeroplane Company, tworząc The Curtiss Wright Corporation istniejącą do dziś.

 

Lot Orville'a Wrighta z 17 grudnia 1903 roku rozpoczął erę awiacji, otwierając drogę do niebios całej ludzkości.