W lutym 1942 roku Gładych został odsunięty od latania na dwa miesiące celem ukończenia oficerskiego kursu wywiadowczego, po czym powrócił do dywizjonu 303 w kwietniu. W tym czasie zgłosił się na ochotnika do elitarnej jednostki, znanej późnej jako 'Cyrk Skalskiego' pod dowództwem Polskiego asa Stanisława Skalskiego, ale z powodu problemów zdrowotnych jednostka Skalskiego wyruszyła do Tunezji bez niego. W maju otrzymał awans na stopień porucznika i jako doświadczony pilot dowodził skrzydłem czterech Spitfier'ów w lotach bojowych.

 

W lipcu 1942 roku Gładych dołączył do dywizjonu 302 "Poznańskiego" latającego na Spitfire'ach Mk.V. Operacje nad okupowaną Francją przybrały na sile, zaś Gładych wspólnie z towarzyszami broni brał udział w atakach na wrogie lotniska, używając do tego granatów ręcznych jak i broni pokładowej. Od września do grudnia został odsunięty ze służby frontowej, ale od roku 1943 kontynuował loty bojowe, zestrzeliwując kolejny samolot wroga nad Lille. Podczas tego starcia został zaatakowany i poważnie uszkodzony przez Fw190. Starcie to przypomniało mu wcześniejszy epizod z czasów GC 1/145, gdyż niemiecki pilot ponownie zamachał skrzydłami i odleciał nie dobijając Gładycha. Gładych uważał później, że był to ten sam pilot, ale powojenne badania wykluczyły tą możliwość. Gładych spędził lato 1943 roku operując z lotniska w Perranporth w Kornwalii, przed powrotem na bardziej aktywne południe Anglii. 8 września zaliczył potwierdzone zestrzelenie Bfa-109G i prawdopodobne Fw-190. Krótko po tym przeszedł szkolenie na Spitfierze IX , zaś w listopadzie otrzymał Srebrny Krzyż Orderu Virtuti Militari jak i brytyjski Distinguished Flying Cross z rąk głównodowodzącego 11 Grupą marszałka Hugh Saundersa.

Kolejna anegdota przytoczna w późniejszych latach przez Gładycha opowiada o zdarzeniu z 1943 roku, kiedy to z powodu błędu identyfikacyjnego miał on niemal zestrzelić samolot przewożący brytyjskiego premiera Winstona Churchilla. Gładych miał rzekomo zostać ukarany uziemieniem.

 

Poprzedniego roku Gładych poznał się z Kapitanem Francisem Gabreskim, pilotem myśliwskim Sił Powietrznych Armii USA polskiego pochodzenia. Po okresie bezczynności w Anglii, Gabreski odwiedził polskie dywizjony w RAF Northolt i nawet wykonał kilka wylotów operacyjnych w Spitfire. W lutym 1944 roku wówczas już Major Gabreski odwdzięczył się przyjmując Gładycha i kolejnego Polaka, Witolda Łanowskiego do 61 Eskadry Myśliwskiej 56 Grupy Myśliwskiej USAAF wyposażonej w P-47 Thunderbolty. Przydziału tego dokonano jednak bez żadnej zgody zwierzchników Polaków. To właśnie latając P-47 Gładych ponownie napotkał tajemniczego niemieckiego pilota, z którym - jak sądził - spotkał się już dwa razy. W marcu 1944 roku zestrzelił FW 190 eskortując amerykańskie bombowce do Niemiec, ale z niewielkim zapasem paliwa i amunicji został zaatakowany przez parę kolejnych Focke-Wulfów. W wyniku konfrontacji Gładych został zmuszony do lądowania. Opuścił podwozie i skierował się na niemieckie lotnisko niedaleko Vechty. Jego przeciwnicy towarzyszyli mu przy podejściu myśląc, że ląduje, ale gdy Gładych zbliżył się do lotniska, obsypał stanowisko przeciwlotnicze ostatnimi pociskami. Niemieckie działka otworzyły ogień, przypadkowo trafiając jednego Focke-Wulfa i pozwalając Gładychowi na ucieczkę w chaosie, jednak nie miał on dość paliwa i musiał ratować się skokiem na spadochronie. Za swoje wyczyny Gładych został nagrodzony przez USAAF Srebrną Gwiazdą. W czerwcu 1944 roku Gładych, wówczas Dowódca Eskadry, został przydzielony jako Polski Oficer Łącznikowy w Kwaterze Głównej 12 Grupy RAF, ale groziła mu procedura dyscyplinarna, ponieważ nieoficjalnie dalej kontynuował loty w P-47 w oddziale Gabreskiego, wliczając w to misje podczas Operacji Overlord, w czasie desantu D-Day na Normandię. Gładych zestrzelił jednego Bf-109 dokładnie w "D-Day" oraz kolejny myśliwiec tego typu dzień później.

Na początku lipca 1944, Gładych zestrzelił siedem niemieckich maszyn lecąc samolotem P-47 w USAAF, włączając w to dwa Bf109 podczas jednej bitwy, oraz Ju-88 w sierpniu. Po groźbach wydalenia z Polskich Sił Powietrznych, Gładych oraz pięciu innych Polaków, którzy towarzyszyli mu podczas operacji z amerykańską 61. Eskadra Myśliwską, otrzymało w sierpniu 1944 roku status, określany jako urlop bezpłatny w Polskich Siłach Powietrznych. Różne źródła podają, że Gładych zestrzelił dziesięć, lub jedenaście niemieckich maszyn latając P-47. Polak kontynuował loty z USAAF aż do końca wojny, po czym jego życie zatoczyło dramatyczny obrót. ‘Szalony Mike’, jak nazywali go amerykańscy koledzy, postanowił pozostawić za sobą wojskową przeszłość i wyemigrować do USA wraz ze swoją żoną z Kanady, Elizabeth. Początkowo latał na samolotach DC-3 dla Rainbow Airlines z Nowego Jorku, oraz jako menager dla Boeinga, nim finalnie przekwalifikował się na psychoterapeutę w Seattle, gdzie osiadł. Odwiedzał jednak dalej Europę. We Frankfurcie, w Niemczech spotkał asa Luftwaffe, majora Georg-Peter Eder’a, pilota FW 190, który darował mu życie nad Lillie w 1943 roku. Jak u wielu pilotów wojennych, jego wynik nie może być do końca oszacowany, ale w dużej mierze przypisuje mu się 17 zestrzeleń, oraz dwa prawdopodobne. Odznaczony był amerykańskim i brytyjskim Zaszczytnym Krzyżem Lotniczym, w dodatku do Srebrnej Gwiazdy i polskim Krzyżem Walecznych.

 

Gładych latał myśliwcem Republic P-47D-28 Thunderbolt o numerze seryjnym 4419718 podczas operacji wspólnie z 61. Dywizjonem Myśliwskim USAAF – stanowił on część 56. Grupy Myśliwskiej 8. Armii Powietrznej. 56. Grupa przeniosła się z bazy RAF Halesworth do bazy RAF Boxted w kwietniu 1944 i stała się jedną z najlepszych grup myśliwskich w szeregach USAAF. Gładych nazwał swój samolot ‘Pengie’ jako hołd dla żony; dokładnie ten samolot był już czwartym noszącym takie imię, stąd ‘Pengie IV’. 

 

 

---