Pierwotnie samolot przeznaczony był dla Królewskiej Marynarki Wojennej. RAF wykazywał niewielkie zainteresowanie nim, ale do czasu. Wycofanie się zarówno z projektu TSR-2, jak i własnej wersji Aardvarka – F-111K, doprowadziło dowództwo RAF do decyzji o przyjęciu Buccaneera na stan w celu wypełnienia powstałej luki. Zbiegło się to ze stopniowym wycofywaniem części lotniskowców ze służby w Royal Navy. To umożliwiło przejęcie morskich Buccanierów, a następnie dostarczenie ich do baz RAF wraz z nowymi samolotami, zbudowanymi od razu w standardzie S.2B. Wariant ten początkowo przewidywał powiększoną, „wybrzuszoną” komorę bombową oraz możliwość przenoszenia rakiet przeciwokrętowych Martel.

Operacja Pulsator, mająca na celu wsparcie sił brytyjskich w Libanie w 1983 r., przyniosła dalsze, znaczące ulepszenia Buccaneera. Zastosowano wewnętrzne zasobniki przeciwśrodków zaradczych w celu polepszenia możliwości samoobrony. Maszynę zintegrowano także z AIM-9G i AIM-9L, co stanowiło znaczną poprawę w stosunku do wcześniej przenoszonych AIM-9B.

Pomimo swojego wieku, Buccaneer nadal udowodnił swoją wartość podczas wojny w Zatoce Perskiej w 1991 r. Zanim wczesne zasobniki TIALD stały się dostępne, pełnił funkcję samolotu wskazującego cele dla Tornado GR.1, które brały na pokład bomby naprowadzane laserowo. W późniejszej części konfliktu Buccaneery same wzięły udział w bezpośrednich nalotach bombowych.

Początkowo nie planowano udziału w „Operacji Granby”. Garść Buccaneerów S.2B z eskadr: 12, 208 i 237 Zapasowej przeleciała do Zatoki Perskiej, pospiesznie przemalowana na „Pustynny różowy” oraz wyposażona w AIM-9L i zasobniki celownicze Pave Spike. Piloci, którzy na nich latali, nazwali siebie „Podniebnymi Piratami”. Zasłynęli z ozdabiania nosów swych samolotów kolorowymi grafikami oraz piracką banderą Jolly Roger.

Panavia Tornado miał jednak całkowicie zastąpić w służbie ostatnie Buccaneery wkrótce po wojnie w Zatoce Perskiej i przejąć wszystkie jego role. W 1994 roku bohater niniejszego tekstu został ostatecznie wycofany ze służby w RAF, 36 lat po tym, jak prototyp wzbił się w przestworza.