Tym razem mamy coś dla fanów wszelkiego rodzaju maszyn. Są tu: znakomity włoski myśliwiec G.55, odznaczony brytyjski pancernik HMS Warspite, izraelski „czołg rakietowy” Magach Hydra oraz słynny amerykański MBT M1 Abrams.

HMS Warspite: Zgodnie z dewizą

Początek XX wieku był okresem rozkwitu klasy pancerników. Wielka Brytania stała się prekursorem dzięki swoim gigantycznym pancernikom typu drednot — symbolom niekwestionowanej potęgi militarnej i prawdziwym przełomowym jednostkom w walce morskiej.

M1 Abrams: W awangardzie

Prędkość, pancerz i moc: amerykański czołg Abrams nie wymaga przedstawiania. Zbudowany, aby rzucać się w sam środek bitwy, miażdżyć przeciwników i zapewnić swojej drużynie decydującą przewagę, Abrams jest siłą, z którą należy się liczyć. Chociaż opanowanie tego czołgu nie jest szczególnie trudne, diabeł tkwi w szczegółach – i ten czołg nie jest wyjątkiem. Dzisiaj omówimy techniki, które pomogą wam opanować czołgi podstawowe z rodziny M1, poznać ich mocne i słabe strony oraz, oczywiście, przyjrzeć się ich rywalom.

Thunder Show: SUPER CHAFFEE

W tym odcinku zobaczycie ekspresowy sposób na przegraną, podziemny pojedynek, jednego bardzo zadziornego Chaffee, kilka obrotowych fragów i niezwykle realistyczną bitwę dwóch drużyn.

Magach Hydra: Czołg rakietowy

linii izraelskich czołgów Magach wyróżnia się jeden model. Jego konstrukcja charakteryzuje się wyrzutniami rakiet niekierowanych przyspawanych do wieży, przypominających dość śmieszne uszy lub rogi. Jednak mimo że wygląda nieco głupio, gra się nim bardzo ciekawie. Oto: Magach Hydra!

G.55: Najlepszy w swoim rodzaju

Na początku lat 40. XX wieku włoskie lotnictwo myśliwskie stanęło przed poważnym problemem. Ich główne myśliwce, Fiat G.50 i Macchi C.200, miały dobrą manewrowość, ale były wyraźnie gorsze od najnowszych samolotów pod względem prędkości, prędkości wznoszenia i osiągów na dużych wysokościach. Niektóre z tych problemów złagodzono dzięki modernizacji do wersji „Serie 2” i zastosowaniu licencjonowanych kopii niemieckiego silnika DB 601. Były to jednak tylko tymczasowe rozwiązania, które nadal nie poprawiały ich wystarczająco, aby mogły one walczyć z celami na dużych wysokościach – wysokościach zajmowanych obecnie przez bombowce strategiczne. Poza tym włoskie myśliwce były w większości uzbrojone w karabiny maszynowe, co stanowiło kolejny punkt wymagający poprawy.