Proces projektowy bombowca Boeing B-29 okazał się być przełomowym w historii lotnictwa. Samolot projektowany był z myślą stworzenia prawdziwej platformy bombardowań strategicznych. Jego wytrzymałość, maksymalny pułap i ładunek bomb przewyższały jakikolwiek inny samolot, zaś B-29 uważany jest przez wielu za najlepszy bombowiec II Wojny Światowej.

Poziom zaawansowania konstrukcji nowej maszyny był niezwykły. Ogromna konstrukcja płata była odstępstwem od poprzednich projektów Boeinga, zaś decyzja o stworzeniu w pełni ciśnieniowanego kadłuba była kompletną nowością w świecie awiacji. Silniki również były jednymi z najnowocześniejszych na świecie – niestety, w wyniku długiego i problematycznego cyklu projektowego i produkcyjnego, modele Wright R-3350 Duplex – Cyclone były dość podatne na awarie. Aby spełnić wymagane zalecenia dotyczące maksymalnego pułapu i prędkości zmieniono kształt skrzydeł – wynikiem tego było jednak zwiększenie prędkości lądowania. Komputer zarządzający systemem kontroli ognia defensywnego był najbardziej zaawansowaną tego typu maszyną w owym czasie. Innowacje te sprawiły, iż B-29 był jednym z najbardziej zaawansowanych technologicznie samolotów II Wojny Światowej.
 

Samolot, znany dziś jako B-29 Superfortress, powstał jako odpowiedź na przetarg rozpisany przez United States Army Air Corps w lutym 1940 roku. Ów nowy bombowiec miał osiągać maksymalną prędkość 644 km/h oraz posiadać możliwość przeniesienia 1 tony bomb na odległość 8530 kilometrów. Samolot miał również przenosić maksymalny ładunek 9 ton bomb w wypadku misji krótkodystansowych.

Prototyp oznaczony jako XB-29-BO wystartował z lotniska firmy Boeing 21 września 1942 roku. Za sterami siedział Dyrektor do Spraw Badań oraz Główny Inżynier Testowy Boeinga Eddie Allen. Pomimo niebezpieczeństw, lot zakończył się sukcesem –wskazał również problemy wynikające ze złożoności konstrukcji nowego płatowca. Testy były jednak kontynuowane. 18 lutego 1943 roku drugi prototyp XB-29 wzbił się w powietrze, celem sprawdzenia wydajności silników. Na pokładzie, obok Eddiego Allena, znajdowało się również 10 najlepszych inżynierów Boeinga. Krótko po starcie Allen zgłosił pożar silnika i zawiadomił obsługę lotniska, iż będzie próbował awaryjnie lądować.

Niestety, pożar przybrał na sile co sprawiło, iż samolot stracił moc w silniku nisko i przy niewielkiej prędkości. Nie mogąc kontynuować lotu, samolot uderzył w budynek pakowalni mięsa Frye. W następującym pożarze, oprócz wszystkich osób na pokładzie samolotu, zginęło również 19 pracowników fabryki. Pomimo tej tragedii oraz śmierci Eddiego Allena, rozwój B-29 miał być kontynuowany – tym razem pod egidą i kontrolą USAAF. Ogromnemu wysiłkowi produkcyjnemu towarzyszył również rozległy program treningowy – gdy z taśm produkcyjnych zaczęły zjeżdżać pierwsze seryjne modele B-29, kursy kończyły również załogi oraz członkowie obsługi naziemnej, mające zajmować się nowymi samolotami.

B-29 wyewoluował później w bombowiec B-50 – ten służył później jako podstawa dla budowy samolotów transportowych C-97 Stratofreighter, tankowców KC-97 Stratotanker, i samolotów pasażerskich 377 Stratocruiser. Kilka z nich stało się później podstawą dla samolotów Aero Spacelines Guppy, służących do dziś dla NASA. W Związku Radzieckim stworzona została praktyczna kopia bombowca, znana jako Tupolew Tu-4.

Samolot B-29 z pewnością wpisał się w annały historii jako symbol rozwoju technologicznego oraz prekursor bombardowań strategicznych.
 

Aaron “anglomanii” Lentz