„Wojna jest jednocześnie ponadczasowa, jak i zmienna.
Podczas, gdy podstawowe zasady stojące za konfliktami zbrojnymi pozostają niezmienne,
ciągle zmieniają się środki i metody, jakich używa się w walce”.
Generał A.M Gray, Korpus Piechoty Morskiej USA

Niemiecka "osiemdziesiątka ósemka" ostrzeliwująca alianckie bombowce

Naziemne sieci obrony przeciwlotniczej pojawiły się już zaraz po pierwszym użyciu samolotów w walce — wkrótce okazało się, że zagrożenia tego nie wolno ignorować. Wraz z ewolucją naziemnej obrony przeciwlotniczej ewoluowały również taktyki mające na celu zminimalizowanie jej wartości. To jednak w czasie Drugiej Wojny Światowej postęp technologiczny zmusił walczące strony do zaprojektowania samolotów zdolnych neutralizować wrogą obronę zarówno w powietrzu, jak i na ziemi.

Misje „Rhubarb” miały za zadanie uniemożliwienie operacyjnego działania obrony powietrznej Luftwaffe. Pierwsze próby zlokalizowania, przygwożdżenia i zniszczenia wrogiej obrony powietrznej przez RAF zrodziły się z pragnienia powstrzymania rajdów bombowców i nocnych myśliwców Luftwaffe na Wyspy Brytyjskie. Sukces, jakim było zintegrowanie systemu obrony powietrznej Wielkiej Brytanii, składającego się z sieci stacji radarowych oraz dowództw sektorowych, pozwolił na powstrzymanie Blitzu oraz na rozpoczęcie planowania operacji wymierzonych w podobne systemy.
 

Dwa radary Freya w Auderville sfotografowane przez samolot zwiadowczy RAFu w 1941

We wczesnej fazie operacji bombowce Vickers Wellington wyposażone w urządzenia namierzające fale radarowe miały za zadanie zidentyfikowanie niemieckich stacji radarowych i stanowisk obrony przeciwlotniczej. Brytyjski wywiad szybko zauważył, iż nowa „wojna elektroniczna” w postaci przechwytywania fal radarowych była jedynie częścią misji mającej na celu przygwożdżenie i zniszczenie systemu obrony przeciwlotniczej wroga. Aby zneutralizować zagrożenie, jakim był radar dla nocnych rajdów RAF Bomber Command, brytyjscy naukowcy opracowali urządzenie, które przechwytywało niemieckie fale radarowe, wzmacniało je i odsyłało do nadajnika. Radar otrzymywał wtedy zwielokrotnione echo, które pokazywało na ekranie kilkadziesiąt fałszywych samolotów, co dezorientowało operatora. Urządzenie nazwane „Moonshine” (Bimber) było montowane na wieżyczkach myśliwców nocnych Bolton - Paul Defiant.

Samoloty te nie były jednak w stanie całkowicie powstrzymać bombowców i nocnych myśliwców Luftwaffe. Należało również zniszczyć wrogie instalacje — dlatego kryptonimem „Rhubarb” określano również misje, mające na celu ataki na lotniska Luftwaffe.
 

Freya (po prawej) i  Würzburg-Riese, data i lokalizacja nieznane

Początkowo zadanie to przydzielano eskadrom wyposażonym w ciężkie myśliwce Bristol Beaufighter — głównie w wersjach IIF i VI. Eskadry uczestniczące w tych operacjach szybko uczyły się nowych taktyk — gdy jednak misje te przybrały na sile, w większości tych jednostek Beaufightery zastąpiły samoloty deHavilland Mosquito w wersjach szturmowych i przystosowanych do walk w nocy. W emocjonujących bitwach nad Kanałem La Manche niemieckie myśliwce nocne polowały zarówno na alianckie wyprawy bombowe, jak i na brytyjskie nocne myśliwce. Początkowo niemieckie jednostki nocnych myśliwców wyposażone były w samoloty Messerschmitt Bf 110 i Junkers Ju 88 w wersjach C-2 i C-6. Później jednak maszyny te zastąpiły nowsze modele Ju 88 w wersji G, jak i myśliwce Heinkel He 219, zaprojektowane od podstaw jako nocne myśliwce. Samoloty te ścierały się najpierw z maszynami RAF, a później również z amerykańskimi samolotami Northrop P-61 Black Widow.

Efektem tych operacji, pomimo braku natychmiastowych rezultatów, było zmuszenie Luftwaffe do utrzymywania dużych zasobów materiałowych i ludzkich w ciągłej gotowości bojowej, co zmniejszyło nacisk wywierany przez nocne myśliwce na wyprawy bombowe RAF i uniemożliwiło przeprowadzanie ataków na brytyjskie bazy lotnicze.

Aaron "anglomanii" Lentz