7 września 1942 r. rozpoczęto budowę okrętu USS Cowell, prace ukończono 18 marca i wszedł on do służby 23 sierpnia 1943 r. Był drugim okrętem, a konkretnie drugim niszczycielem w marynarce wojennej USA, któremu nadano imię po John'ie G. Cowell'u. Osoba, na której cześć okręt został nazwany, była oficerem na pokładzie amerykańskiej fregaty żaglowej USS Essex, który został ciężko ranny podczas bitwy z parą brytyjskich okrętów na południowym Atlantyku podczas wojny w 1812 roku. Mimo utraty nogi Cowell odmówił przeniesienia na niższe pokłady w celu uzyskania pomocy medycznej, zamiast tego zdecydował się pozostać na swoim stanowisku , gdzie zagrzewał do boju  innych członków załogi-. Kilka tygodni po bitwie Cowell zmarł z powodu odniesionych ran. Jego odwagę postanowiono uczcić, wyprawiając mu honorowy pogrzeb w głównym kościele w Valparaiso, co jest rzadkim zaszczytem dla obcokrajowca. Jeśli chodzi o niszczyciel USS Cowell, na początku służby jego zadaniem było osłanianie lotniskowców oraz pełnił też rolę niszczyciela przeciwlotniczego, a później służył jako dozór radarowy. Brał udział w kilku dużych operacjach na Pacyfiku, w szczególności na Okinawie, gdzie wyróżnił się, strąceniem kilku japońskich samolotów, w tym kamikadze oraz pomagając uszkodzonym okrętom zapewniając ogień osłonowy i pomoc w opanowywaniu uszkodzeń. USS Cowell przybył do swojego portu macierzystego w San Diego 17 listopada 1945 r., a ze służby został wycofany  22 lipca 1946 r. Przez cały okres powojenny, do 1951 r. Cowell był częścią rezerwy Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych. Został przywrócony do służby we wrześniu 1951 roku i brał udział w wojnie koreańskiej, a także w różnych ćwiczeniach na Pacyfiku, Atlantyku i Morzu Śródziemnym.

W sierpniu 1971 roku okręt został ostatecznie wycofany ze służby w USA i sprzedany argentyńskiej marynarce wojennej, gdzie otrzymał nowe imię - Almirante Storni. Służył pod argentyńską banderą  do 1982 roku, kiedy to został wycofany ze służby, a następnie zezłomowany.