Panzerkampfwagen VI „Tygrys I” był niewątpliwie jednym z najbardziej zaawansowanych technicznie czołgów stworzonych w pierwszej połowie II Wojny Światowej. Po tym jak Niemcy rozpoczęły marsz przez Związek Radziecki, stało się jasne że ich Pz.Kpfw. III oraz Pz.Kpfw. IV nawet pomimo przewagi w ergonomii, optyce i jakości wykonania nie były w stanie stawić czoła ciężko opancerzonym czołgom KW. Niemcy potrzebowały ciężkiego czołgu zdolnego zniszczyć każdego radzieckiego przeciwnika oraz przebić się przez każdy rodzaj pozycji obronnych. Dwie główne fabryki zaprezentowały swoje projekty: „Henschel & Sohn AG” oraz „Porsche AG”. Ferdynand Porsche był tak pewien zwycięstwa swojego prototypu, że zlecił produkcję podwozia zanim jeszcze testy pojazdów na dobre się rozpoczęły. Jednak niemieccy generałowie oraz sam Hitler dali pierwszeństwo projektowi „Henschela”, będąc pod wrażeniem jak typ zawieszenia Schachtellaufwerk wpływa na celność w ruchu oraz stabilność podczas pokonywania przeszkód terenowych. Z projektu Porsche zaadoptowano wieżę, a podwozie zostało wykorzystane do stworzenia ciężkiego niszczyciela czołgów – „Ferdynanda”.

W połowie 1942 roku stało się oczywiste, że nawet „Tygrys” nie jest w stanie sam sprostać wojnie na Froncie Wschodnim. Te same biura koncepcyjne w kolejnym przetargu zaprezentowało swoje projekty ciężkich czołgów o nazwach kodowych VK 4502(P) oraz VK 4502(H). Wygrał ponownie Erwin Anders. Panzerkampfwagen VI Ausf.B „Tygrys II” lub „Tygrys Królewski” był produkowany w dwóch głównych wersjach: z usprawnioną wieżą „Porsche” oraz z wieżą Andersa, wyróżniającą się 180mm grubości płytami pancernym. Główną bronią była armata 8,8 cm Pak 43 (StuK 43). Aż do końca wojny Alianci nie zdołali stworzyć pojazdu bojowego zdolnego oprzeć się sile jej przeciwpancernych pocisków.

Inżynierowie ZSRR szli łeb w łeb z Niemcami, ale nie starali się tworzyć skomplikowanych i kosztownych maszyn wojennych, tylko skoncentrowali się na stworzeniu prostych i łatwych w produkcji konstrukcji. Na początku 1943 dowództwo postanowiło opracować nowe maszyny oparte na KW-1 i KW-13. Prace nad nowymi projektami ruszyły pełną parą, gdy radzieckim ekspertom wojskowym udało się zbadać kilka Tygrysów zdobytych podczas Bitwy pod Kurskiem, badania wykazały że żadne z istniejących aktualnie dział czołgowych nie jest w stanie przebić frontalnie jego pancerza. Okazało się, że nowy czołg musi mieć lepsze i potężniejsze działo, więc projektanci musieli przerobić wieżę i zmienić wnętrze nowego czołgu.IS-1 dostał nowe działo 85mm D-5T, a IS-2 który zaczął być produkowany w późniejszym okresie został wyposażony w działo 122mm D-25T. Oba czołgi odegrały ważną role w dwóch ostatnich latach wojny, szczególnie w atakach na miasta.

Po zakończeniu Drugiej Wojny Światowej seria czołgów IS doczekała się ulepszeń. Wyprodukowane zostały dwa nowe modele: IS-3 i IS-4M. Pierwszy z nich wyróżniał się pancerzem; z przodu miał trzy płyty pancerne o grubości 110mm z optymalnym kontem które były prawie niemożliwe do przebicia, także wieża była bardziej płaska, co utrudniało jej zniszczenie. IS-4M miał prostszą konstrukcję, przez co jego pancerz był grubszy, ale zarazem zmniejszało to jego stosunek mocy do masy i zmniejszało niezawodność czołgu.

Zespół War Thunder