Por. Richard Halsey Best, VB-6, USS Enterprise (CV-6), Bitwa o Midway, Lipiec 1942  ;skórka stworzona przez  Punpun

Pobierz tutaj

Od Bitwy o Midway do końca zmagań na Pacyfiku minęło kilka lat, ale niektórzy historycy uważają ją za punkt zwrotny tej wojny. Stratedzy obu stron konfliktu są powszechnie znani w porównaniu do mniej rozpoznawanego Richarda Besta. Jego wyczyn z 4 czerwca 1942 naznaczył go, jako pojedynczego lotnika, który być może samodzielnie wpłynął na losy całej wojny jak nikt inny. Niestety, lot 4 czerwca zarazem był dla niego tragiczny, gdyż był jego ostatnim.

Richard Halsey Best urodził się 24 marca 1910 roku, w mieście Bayonne w stanie New Jersey. Dorastał będąc zafascynowanym opowieściami amerykańskim lotników z pierwszej wojny światowej, przyniesionymi przez do nich do ojczyzny spod pełnego walki nieba rozdartej Europy. Już w wczesnym wieku zdecydował, że chce latać, a w tym okresie lotnictwo Stanów Zjednoczonych było rozdzielone pomiędzy armię i marynarkę. Best zdał egzaminy do Akademii Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych w Annapolis. Dołączył on do marynarki w czerwcu 1928 roku mają osiemnaście lat. Uzyskał tytuł oficerski wraz z ukończeniem studiów w 1932 i został przydzielony do załogi lekkiego krążownika USS Richmond klasy Omaha. Po dwóch latach służby jego prośba o przeniesienie do lotnictwa marynarki została zaakceptowana i rozpoczął loty szkoleniowe w Pensacola na Florydzie.

Po ukończeniu szkolenia i otrzymaniu odznaki pilota w 1935, pierwszą turę odbył latając na myśliwcu Grumman F2F z VF-2B stacjonującym na lotniskowcu USS Lexington. W 1938 powrócił do Pensacola jako instruktor. Specjalizował się w lataniu według przyrządów oraz rozwijał taktykę ataków torpedowych. W skutek wojny szalejącej w Europie, Afryce i Azji grożącej USA, Best poprosił o przydział do służby liniowej w 1940 chcąc dołączyć do jednostki bombowców nurkujących. Wierzył on, że to najlepszy sposób na wsparcie wysiłku wojennego.

Początkowo dostał przydział jako oficer operacyjny dywizjonu VB-6 wyposażonego w samoloty Northrop BT-1. Dzięki dobremu wypełnianiu tej funkcji awansował na oficera wykonawczego tejże jednostki. Chrzest bojowy przeszedł w lutym 1942 roku prowadząc ataki na japońskie statki i cele naziemne na wyspach Taroa i Wake. Latem 1942 roku amerykańska marynarka była w pełni zaangażowana w duże operacje na pacyfiku. Kapitan Best dowodził wówczas dywizjonem VB-6, przezbrojonym w nowsze Douglas SBD Dauntless stacjonującym z lotniskowca USS Enterprise. Jednostka ta była częścią grupy powietrznej Enterprise komandora podporucznika Wade’a McCluskyego.

Z japońskim zespołem uderzeniowym zmierzającym w stronę strategicznie ważnej wyspy Midway na początku czerwca 1942 roku, Enterprise miał wkrótce ponownie wejść do akcji. Amerykańskim kryptologom udało się jednak złamać japońskie szyfry, przez co alianccy dowódcy wiedzieli o silnej grupie zmierzającej w stronę wyspy – w jej skład wchodziły aż cztery lotniskowce

Rankiem 4 czerwca z lotniskowca Enterprise wystartowała grupa powietrzna, która zmierzała w stronę japońskich okrętów wojennych zauważonych przez łódź latającą Catalina. W rajdzie wzięło udział prawie 60 samolotów – przez to dywizjony rozproszyły się i dotarły nad cel o różnych porach. Dywizjon VB-6 Besta był jednym z pierwszych nad celem, zaś sam Best przygotował się do zaatakowania lotniskowca Kaga. W tym samym czasie samoloty torpedowe TBD Devastator z lotniskowców USS Enterprise i USS Yorktown zaatakowały z niskiego pułapu. Fale japońskich myśliwców wbiły się w nisko lecące torpedowce - ich atak wsparła artyleria przeciwlotnicza na lotniskowcach i okrętach eskorty. Devestatory zostały zmasakrowane – z 41 samolotów zestrzelono aż 35 maszyn. Do tego żaden z torpedowców nie zdołał uszkodzić ani jednego wrogiego okrętu. Jednakże, poświęcenie lotników USN nie miało pójść na marne – dzięki nim Dauntlessy mogły znacznie lepiej przygotować się do ataku.

Z powodu zamieszania, jakie spowodowała obecność ponad 100 samolotów na niebie czarnym od wybuchów pocisków artylerii przeciwlotniczej, wszystkie bombowce nurkujące ustawiły się do ataku na lotniskowiec Kaga. Best był jedynym lotnikiem, który zauważył to i starł się skorygować błąd: natychmiast rozkazał swojemu kluczowi trzech Dauntlessów zmianę pozycji i atak na lotniskowiec Akagi. Cały czas będąc pod ostrzałem dział przeciwlotniczych, trzy bombowce zanurkowały w stronę japońskiego lotniskowca. Z trzech bomb zrzuconych przez Besta jedna minęła cel; kolejna spadła niedaleko Akagi i zacięła ster kierunku okrętu. Trzecia bomba trafiła idealnie w cel.
 
Bomba o masie 500 kg przebiła się przez pokład lotniskowca i eksplodowała w hangarze, w którym stała eskadra zatankowanych i uzbrojonych bombowców B5N. Trafienie to skazało Akagi na śmierć –lotniskowiec płonął na całej szerokości i pomimo starań załogi został przez nią opuszczony i zatopiony 5 czerwca. Lotniskowce Kaga i Soryu również zostały krytycznie uszkodzone. Piętnaście samolotów z dywizjonu VB-6 powróciło na Enterprise , aczkolwiek większość samolotów została uszkodzona w walce.

Dla dywizjonu VB-6 dzień był jeszcze daleki od końca. Po południu Best poprowadził jednostkę do ataku na ostatni ocalały japoński lotniskowiec – Hiryu. Tym razem bombowce nurkujące zostały przechwycone przez myśliwce Zero. Piloci Dautlessów pod ostrzałem wrogich myśliwców i artylerii przeciwlotniczej ponownie musieli się bardzo postarać, aby dostarczyć ładunek do celu. Pomimo dużych strat poniesionych w trakcie dolotu nad cel, Hiryu został trafiony czterema bombami o masie 500 kg. Pomimo tego, iż do dziś, do końca nie wiadomo, jacy piloci zaliczyli trafienia, Best jest uważany za jednego z tych, którym udała się ta sztuka. Hiryu był czwartym lotniskowcem straconym przez Japończyków w bitwie o Midway.

Pomimo bezpiecznego powrotu na Enterprise, wkrótce Best musiał znowu walczyć o życie. Rankiem 4 czerwca Best wziął wdech z uszkodzonego zbiornika z tlenem, w którym zgromadzone gazy doprowadziły do powstania wodorotlenku sodu . Po zakończeniu misji, Best zaczął kaszleć krwią. Natychmiast został przetransportowany do szpitala w Pearl Harbor, gdzie zdjęcia rentgenowskie wykazały plamy w płucach. Zapadł na utajoną gruźlicę

Best już nigdy nie miał zasiąść za sterami samolotu. Po 32 miesiącach leczenia został zwolniony ze służby w Marynarce Wojennej USA w roku 1944. W ciągu następnej dekady prawie cztery lata spędził w szpitalach. Po odzyskaniu sił na tyle, aby pracować, Best zatrudnił się w Douglas Aircraft Company, a później pracował jako ochroniarz w firmie Rand Corporation przed przejściem na emeryturę w roku 1975. Zmarł 28 października 2001 roku. Pomimo bardzo krótkiej kariery w siłach zbrojnych, do dziś uważany jest za jednego z najlepszych lotników i dowódców US Navy. Marynarka Wojenna USA wzięła pod uwagę jego zasługi, odznaczając go Krzyżem Marynarki Wojennej (Navy Cross) i Zaszczytnym Krzyżem Lotniczym (Distinguished Flying Cross).

Autor - Mark Barber, Konsultant Historyczny War Thunder