Dnia 9 listopada 1914 roku przyszli na świat bliźniacy: Colin i Ken. Dorastali w Wellington, a później w Christchurch w Nowej Zelandii. W wieku 19 lat Colin podjął pracę jako urzędnik, lecz cztery lata później wraz ze swoim bratem postanowił dołączyć do RAF jako pilot — udało się tylko Kenowi. Starania Colina spełzły na niczym ze względów medycznych, lecz po roku podjął kolejną próbę, również zakończoną niepowodzeniem. By poprawić swoją kondycję, podjął pracę na farmie i za trzecim razem został przyjęty do RAF, rozpoczynając służbę w 1939 roku.

Gray odbył podstawowe przeszkolenie lotnicze w Szkole Lotnictwa de Havilland w Hatfield, a następnie trafił do 11 Szkoły Lotnictwa w bazie RAF Shawbury w hrabstwie Shropshire. Otrzymawszy lotnicze skrzydła i stopień podporucznika, wykazywał umiejętności, które pozwoliły zasiąść mu za sterami jednosilnikowych myśliwców. W listopadzie 1939 roku został więc przydzielony do 54 Dywizjonu stacjonującego w bezie RAF Hornchurch w hrabstwie Essex i operującego na samolotach Supermarine Spitfire Mk I. Colin Gray wziął udział w swoim pierwszym patrolu operacyjnym nad kanałem La Manche w 1939 roku, gdy jego brat bliźniak, Ken, służył już jako pilot w dywizjonie bombowym i w grudniu 1939 roku został odznaczony Zaszczytnym Krzyżem Lotniczym.

Patrole podczas „dziwnej wojny” kontynuował przez całą zimę aż do wiosny roku 1940. Wtedy też wstrząsnęła nim wiadomość o śmierci brata, który uległ wypadkowi lotniczemu nad Szkocją. 24 maja Colin w końcu po raz pierwszy spotkał niemieckie samoloty w okolicach Calais i Dunkierki. Następniego dnia podczas eskortowania formacji maszyn Fairey Swordfish uczestniczył wraz z sierżantem Johnem Norwellem w grupowym zestrzeleniu Bf 109, lecz musiał zawrócić swój myśliwiec do Hornchurch, ponieważ gdy patrzył, jak ich ofiara wpada do morza, stracił czujność i jego samolot został ostrzelany przez pilota innego Bf 109. Niemal całkowicie stracił jedną lotkę, ciśnienie w hydraulice i pneumatyce oraz możliwość odczytu prędkości. A ta była bardzo duża, gdy lądował. Fakt ten został ostro skrytykowany przez dowódcę bazy w Hornchurch, który obserwując podejście, myślał, że wykonane przez Colina lądowanie było wynikiem słabych umiejętności pilotażowych, a nie uszkodzeń maszyny.

Gray zestrzelił kolejny myśliwiec Bf 109 w pobliżu Calais 13 lipca. Walczył wtedy u boku kolegi z 54 Dywizjonu, Nowozelandczyka Ala Deere, operując z baz w Hornchurch i Manston. W niemalże codziennych starciach Gray odniósł 15 i 1/2 zwycięstwa nad wrogiem. Jego eskadra została jednak usunięta z 11 Grupy we wrześniu 1940 roku. 54 Dywizjon został przeniesiony do bazy RAF Catterick w Yorkshire, gdzie walki były mniej intensywne i dawały szansę na przegrupowanie oraz odpoczynek ocalałym. Za zasługi podczas bitwy o Anglię Gray został odznaczony Zaszczytnym Krzyżem Lotniczym.

Po otrzymaniu stopnia porucznika w październiku 1940 roku Gray przez krótki czas służył w 43 Dywizjonie operującym na samolotach Hawker Hurricane, a następnie powrócił do 54 Dywizjonu, skąd wnet został przeniesiony do 1 Dywizjonu. Wojna w powietrzu nad Północno-Zachodnią Europą przeobrażała się, a Gray brał udział w misjach wymiatania myśliwskiego na niebie północnej Francji. W sierpniu 1941 roku został promowany do rangi kapitana, a miesiąc później otrzymał baretkę do swojego Zaszczytnego Krzyża Lotniczego. Potem przejął dowództwo nad 616 Dywizjonem, który był wyposażony w Spitfire’y. W lutym 1942 roku rozpoczął siedmiomiesięczną przerwę od lotów na froncie, piastując stanowisko sztabowca w Kwaterze Głównej 9 Grupy.

We wrześniu 1942 roku Gray powrócił do akcji — jako świeży dowódca (Acting Squadron Leader, odpowiednik funkcyjny majora) latał na Spitfire’ach Mk V w 64 Dywizjonie, nim przejął dowodzenie nad 81 Dywizjonem działającym w Algierii w styczniu 1943 roku, który również wykorzystywał myśliwce Spitfire. W czasie następnych kilku miesięcy Gray zestrzelił 8 wrogich samolotów, a w maju otrzymał Order za Wybitną Służbę. Miesiąc później, już jako funkcyjny podpułkownik (Acting Wing Commander), przejął dowodzenie nad 322 Skrzydłem na Malcie. Podczas misji wspierających operację Husky, czyli inwazję sprzymierzonych na Sycylii, Gray zbił kolejnych 5 adwersarzy, dzięki czemu jego całkowita liczba zwycięstw powietrznych wzrosła do 27, jednego dzielonego i 22 prawdopodobnych zestrzeleń bądź uszkodzonych maszyn. Jego promocja do stałego stopnia majora została potwierdzona we wrześniu, a kolejną baretkę do Zaszczytnego Krzyża Lotniczego zdobył w listopadzie, już po powrocie do Anglii.

Po krótkim okresie pełnienia obowiązków instruktora Gray przejął dowodzenie nad Skrzydłem w Detling, a potem w Lympne, gdzie operował na Spitfire’ach w misjach wsparcia nad kontynentem. Grey przetrwał wojnę i stał się nowozelandzkim asem o największej liczbie zwycięstw powietrznych. Lotnik został oddelegowany do rodzimych sił powietrznych w lipcu 1945 roku, ale rok później powrócił do RAF-u, zachowując rangę majora po zakończeniu globalnego konfliktu. Podczas dalszych etapów kariery Gray pełnił funkcje sztabowe między innymi jako oficer łącznikowy z siłami powietrznymi USA, sztabowiec w Singapurze czy dowódca bazy RAF Church Fenton po tym, jak ukończył szkolenie na samolocie Gloster Meteor. Gray opuścił RAF w 1961 roku w stopniu pułkownika.
 

Gray po opuszczeniu szeregów Królewskich Sił Lotniczych powrócił wraz z rodziną do Nowej Zelandii. Swoje wojenne doświadczenia opisał w autobiografii zatytułowanej „Spitfire Patrol”. Nowozelandzki lotnik zmarł w 1995 roku w wieku 80 lat, jedynie miesiąc po odejściu innego nowozelandzkiego asa, a zarazem swojego dozgonnego przyjaciela, Ala Deere. Colin Gray został zapamiętany jako osoba asertywna, która nigdy nie bała się informować przełożonych o swoim zdaniu i odczuciach.

O autorze:

Mark Barber, Konsultant Historyczny War Thunder Mark Barber jest pilotem Brytyjskiej Royal Navy. Jego pierwsza książka została opublikowana przez Osprey Publishing w 2008 roku, następnie napisał kilka tytułów dla Ospray i publikacji dla kilku magazynów, takich jak Brytyjski topowy magazyn poświęcony tematyce lotnictwa FlyPast. Jego główne dziedziny zainteresowań to Brytyjskie Lotnictwo Morskie podczas I i II Wojny Światowej oraz Dowództwo Myśliwskie RAF podczas II Wojny Światowej. Obecnie współpracuje z Gaijin jako konsultant historyczny, wspomagając funkcjonowanie Sekcji Historycznej War Thundera (forum) oraz rubryki As Miesiąca.

Jeżeli chcesz poznać historię innych pilotów, koniecznie przeczytaj także nasze poprzednie artykuły z serii "As Miesiąca"

Zespół War Thunder