Pershing, będący następcą T25, ma takie samo działo M3 kalibru 90 mm, ale mocniejszy pancerz. Jego prekursor miał pancerz przedni o grubości 76,2 mm, a w M26 to aż o cal więcej: 101,6 mm. Górna przednia płyta pochylona jest pod kątem 43°. Efektywna grubość nieskątowanego pancerza to około 160 mm. To skuteczna ochrona na średnim i dużym dystansie przed słynną niemiecką armatą KwK 36 L/56 kalibru 88 mm znaną z Tygrysów, a T-34-85 z działem kalibru 85 mm musi znaleźć się naprawdę blisko, by pokonać przedni pancerz amerykańskiego czołgu. To istotne, bo wymienione wyżej maszyny często się spotykają na wirtualnych polach bitwy. Wieża M26 jest chroniona jeszcze lepiej, wygięte jarzmo ma 114,3 mm grubości, a do tego częściowo nakłada się z pancerzem frontu wieży o grubości 101,6 mm. Poza małym obszarem w okolicy armaty daje to niebagatelne 216 mm stali. Z pewną dozą szczęścia wieża wytrzyma nawet strzał z budzącego grozę działa KwK 43 L/71 zamontowanego w Tygrysach Bengalskich albo armaty D-25T kalibru 122 mm przenoszonej przez IS-2. Także i te czołgi są częstymi adwersarzami Pershinga w grze.

Jak już wspomniano, M26 miał być czołgiem ciężkim przede wszystkim ze względu na uzbrojenie główne. W rzeczywistości działo M3 było bardzo skuteczne, pozwalając Pershingom radzić sobie nie tylko z napotykanymi niemieckimi pojazdami PzKpfw IV czy StuG III, ale także ciężkimi Tygrysami i średnimi Panterami. Wykorzystując podstawową amunicję, amerykańskie działo mogło pokonać te słynne pojazdy frontalnie, i to nawet z większej odległości. Pocisk przeciwpancerny M304 o dużej prędkości wylotowej mógł przebić nawet przedni pancerz Königstigera. Właściwości te odtworzono w War Thunder — gracze w Pershingach poradzą sobie z większością oponentów w widełkach Klasyfikacji Bitewnej, wykorzystując pociski T33 albo M82. M304 o penetracji dochodzącej do 264 mm pozwoli przebić nawet najlepiej opancerzonych nieprzyjaciół, o ile wie się, gdzie wycelować.

Pershing pojawił się za późno i w zbyt małej liczbie egzemplarzy, by zostać wykorzystany w istotniejszych operacjach w czasie II Wojny Światowej. M26 brały jednak udział w garstce potyczek. Przypuszczalnie najsłynniejszą z nich jest pancerny pojedynek u stóp katedry w Kolonii. M26 z 3 Dywizji Pancernej walczył z niemiecką Panterą utrzymującą pozycję przez katedrą i wyszedł z tego starcia zwycięsko, niszcząc wroga trzema penetrującymi strzałami. Po wojnie Pershing został przemianowany na czołg średni i był wykorzystywany w wojnie koreańskiej. Tam wykazał wysoką skuteczność przeciw północnokoreańskim T-34-85 dzięki możliwości niszczenia pojazdów nieprzyjaciela z dystansu. Górskie ukształtowanie terenu w Korei uwidoczniło jednak największą wadę amerykańskiego czołgu. Pershing wykorzystywał ten sam silnik, który służył do napędu M4A3, ale był o 13 ton cięższy, przez co wyraźnie brakowało mu mocy. Można odczuć to w grze, Pershing nie przyspiesza zbyt dobrze i ma kłopoty z pokonywaniem trudniejszego terenu.

Rozgrywka Pershingiem ma więcej wspólnego ze stylem gry czołgami ciężkimi niż średnimi. Wykorzystywana taktyka powinna zależeć od spotykanych wrogów. Napotykając pojazdy niższych er, takie jak T-34-85, można sobie pozwolić na przyjęcie pocisku czy dwóch, jeśli wróg nie jest zbyt blisko, a potem zniszczyć adwersarza celnym strzałem. Jeśli na polu bitwy pojawią się potężniejsi przeciwnicy, tacy jak Tiger II (H), IS-3 albo T-54, lepiej jest zostawić pierwszą linię dla lepiej uzbrojonych i opancerzonych sojuszników, a samemu się wycofać i baczyć na flanki albo wybierać za cel nieprzyjaciół związanych walką. Dobór odpowiedniej amunicji jest bardzo istotny, gdyż podstawowy pocisk przeciwpancerny ma lepszą penetrację od możliwego do odblokowania pocisku M82, ale nie zawiera ładunku wybuchowego i gorzej sprawdza się przeciw pochylonemu pancerzowi. Z tego powodu należy mierzyć w płaskie obszary i krytyczne elementy, takie jak zamek czy członkowie załogi, a przede wszystkim w celowniczego. Pocisk M82 pozwala na bardziej swobodne celowanie, gdyż eksploduje po penetracji i nie jest tak wrażliwy na pochylony pancerz, ma jednak nieco mniejszą penetrację od T33. Najlepiej więc nadaje się do rażenia wrogich maszyn z boków albo od przodu, o ile wiadomo, że pochyły pancerz zostanie przebity. Pocisk M304 nada się do pokonywania najgrubszego pancerza takiego jak przód wieży z czołgu Tiger II (H). Podobnie jak T33, i ten pocisk nie wybucha, dlatego odnoszą się do niego uwagi przedstawione wcześniej.

Podczas konfliktu w Korei M26 został zastąpiony przez czołg M46 Patton, wyposażony w silnik o większej mocy, który miał zbawienny wpływ na mobilność. M46 ma także dostęp do pocisków kumulacyjnych i w drzewku technologicznym gry War Thunder znajduje się w linii amerykańskich czołgów średnich bezpośrednio za M26. W rzeczywistości M26 dobrze sprawował się w Korei mimo tego, że starcia czołgów nie były chlebem powszednim tego konfliktu. Pershing pozostawił po sobie spuściznę w postaci całej linii odnoszących sukcesy czołgów średnich i podstawowych, której kulminacją jest czołg M60 Patton.

Chciałbyś poznać historię innych pojazdów oraz samolotów? Wystarczy, że klikniesz tutaj, a ukaże Ci się lista wszystkich artykułów z serii „Profil Pojazdu”.

Autor: Jan “RayPall” Kozák

Zespół War Thunder