Samolot został zaprojektowany przez Reginalda Josepha Mitchella z wytwórni lotniczej Supermarine, jednak jego twórca nigdy nie zobaczył swojego dzieła w służbie, bowiem zmarł w roku 1937. Wraz z prototypem oznaczonym jako K5054, który wzniósł się w powietrze w 1936 roku, nowa konstrukcja wytwórni Supermarine rozpoczęła trwający zaledwie 2 lata marsz do przejęcia roli operacyjnej. Pierwsze egzemplarze samolotu trafiły do stacjonującego w Duxford 19 Dywizjonu RAF. Posiadały dwułopatowe drewniane śmigło o stałym skoku, które poźniej zostało zamienione na trójłopatowe śmigło o zmiennym skoku typu de Havilland, poprawiające osiągi maszyny. W Spitfire'rze Mk Ia zastosowano skrzydła typu A, w których umieszczono 8 karabinów maszynowych Browning kalibru 7,7 mm z łącznym zapasem amunicji wynoszącym 2800 pocisków. I chociaż samoloty Bf 109 E-3 oraz Jaki 1 posiadają działka kalibru 20 mm, a amerykańskie maszyny P-40 i F4F mają na pokładzie Browningi M2 kalibru 12,7 mm, w związku z czym Spitfire'owi po prostu brakuje siły ognia i jego uzbrojenie nie czyni znacznego spustoszenia w poszyciu samolotów wroga, znaczny zapas amunicji we wczesnych jego modelach pozwala trafić przeciwnika większą ilość razy na serię. W konfrontacji z wczesnymi maszynami innych nacji, których poszycie często wykonane jest z drewna lub tkaniny, świetnie sprawdzają się pociski zapalająco-smugowe.

Ulepszona wersja Spitfire'a oznaczona jako Mk II posiada niektóre modyfikacje dokonane w późniejszych egzemplarzach modelu Mk I, a dodatkowo napędzana jest nowym silnikiem Rolls-Royce Merlin Mk XII. Podobnie jak w przypadku wersji poprzedniej, linia Mk II również rozpoczyna się od wersji Mk IIa, oferując uzbrojenie identyczne jak w Mk Ia. Dopiero w Spitfire'ach Mk IIb zastosowano skrzydła typu B, pozwalające na umieszczenie w nich dwóch działek Hispano kalibru 20 mm, które zresztą również znalazły się na wyposażeniu wersji Mk Ib (niewystępującej w grze). Tym sposobem zrezygnowano z konfiguracji uzbrojenia w postaci ośmiu karabinów maszynowych i zastąpiono ją konfiguracją składającą się z dwóch działek Hispano Mk I kalibru 20 mm z łącznym zapasem amunicji wynoszącym 120 pocisków i czterech karabinów maszynowych Browning kalibru 7,7 mm z zapasem 1400 pocisków. Z racji tego, iż jest to pierwsza wersja działek Hispano, często się one zacinają i szybko przegrzewają, dlatego też należy jak najszybciej zbadać modyfikację Działka kal. 20 mm oraz przeznaczyć punkty rozwoju w szkolenie załogi w umiejętność Konserwacja uzbrojenia.

Piloci zaznajomieni z charakterystyką lotu Spitfire'a Mk Ia z łatwością odnajdą się za sterami zarówno wersji Mk IIa, jak i wersji Mk IIb, ponieważ wszystkie te trzy maszyny dysponują podobnymi osiągami i możliwościami. Wczesne Spitfire'y są bardzo lekkimi i zwrotnymi samolotami w porównaniu do odpowiadających im maszyn w innych nacjach — zwłaszcza przy niskich prędkościach. Co prawda w walce kołowej przegrywają z dwupłatami i wczesnymi płatowcami japońskimi, ale wygrywają zwrotnością z większością samolotów niemieckich, amerykańskich i radzieckich. Cechują się dobrą prędkością wznoszenia, ale posiadają słabą zdolność retencji energii. Szybko tracą ją po wyjściu z lotu nurkowego lub podczas wykonywania manewrów wymijających, a odzyskanie jej jest znacznie utrudnione. Dlatego też Spitfire'y Mk I i Mk II najczęściej najlepiej sprawdzają się, gdy dochodzi do walk kołowych. Zasadniczo, jeśli przeciwnika nie da się wymanewrować, to na pewno da się uciec i zaatakować go ponownie w bardziej sprzyjających warunkach. Miłośnicy samolotów o dobrze wyważonych proporcjach między zwrotnością i osiąganą prędkością na pewno docenią Spitfire'y, ponieważ pierwszy atrybut jest ich cechą rozpoznawczą, a drugi nie odstaje od konkurencji. Umożliwiają one stosowanie różnych taktyk ofensywnych i defensywnych wobec wrogów potrafiących wykorzystać słabe strony maszyny, a dysponujących tylko jedną przeważającą cechą — jak na przykład A6M Zero.

Do połowy roku 1941 Spitfire'y Mk I zostały całkowicie zastąpione w służbie przez Spitfire'y Mk II, jednakże i je wkrótce wymieniono na model przejściowy Mk V, bazujący na dwóch poprzednich wersjach i będący ponownie klasą samą dla siebie. Niezależnie od tego, który ze Spitfire'ów był najbardziej lubiany przez pilotów, to Mk I i Mk II utorowały drogę do powstania kolejnych wersji rozwojowych, których szczyt możliwości nastał wraz z zastosowaniem silników Griffon. Ta nowa jednostka napędowa pozwoliła im wciąż z gracją panować na niebie nawet u zarania ery odrzutowców.

Autor: Scott “Smin1080p” Maynard