Po takim wstępie powinno być oczywiste, że Valentine nie był demonem prędkości. Czołg rozwijał ledwie 24 km/h na płaskim podłożu, ale to wystarczało — wszak czołg miał towarzyszyć powolnie nacierającej piechocie. Najważniejszy był jednak pancerz. Przedni i boczny pancerz kadłuba Valentine miał grubość 60 mm, przód i tył wieży osłaniało 65 mm stali, a jej boki 60 mm. Sprawiało to, że Valentine był znacznie lepiej opancerzony od wczesnych odmian niemieckich czołgów średnich PzKpfw III i PzKpfw IV. Valentine odwzorowany w grze oczywiście odtwarza te właściwości. Pancerz pozwala odbijać pociski kalibru 37 oraz 45 mm i chroni przed ostrzałem pociskami kalibru 50 i 75 mm wystrzelonymi z krótkolufowych dział. Odpowiednio ustawiony Valentine, którego załoga ma trochę szczęścia, może nawet odbić pocisk wystrzelony z długolufowej armaty czołgowej KwK 40 kalibru 75 mm, takiej jak w PzKpfw IV Ausf. F2 czy 75-milimetrowego działa M3 z Shermana M4A1. To istotne, bo oba te pojazdy mogą spotkać Valentine’a w wirtualnym boju ze wzglądu na widełki Klasyfikacji Bitewnej.

Jeśli chodzi o uzbrojenie, Valentine Mk I jest wyposażony w 2-funtową armatę Ordnance Quick-Firing (QF) — taką samą jak w niemal wszystkich brytyjskich czołgach należących do I ery. Podstawowy pocisk przeciwpancerny Mk 1 może spenetrować nawet 80 mm pancerza, a usprawniona wersja z czepcem i czepcem balistycznym ma nieco gorszą penetrację z bliska, ale za to z większej odległości może pokonać grubszy pancerz, a do tego znacznie lepiej sprawuje się przeciw pochyłym płytom. Siła ognia jest wystarczająca do niszczenia wczesnych drugowojennych niemieckich czołgów, podobnie jak większości przeciwników w widełkach Klasyfikacji Bitewnej, z kilkoma wyjątkami pokroju Shermanów czy T-34 z 1940 roku. Pociski nie mają jednak wybuchowego wypełnienia, przez co nie sieją dużego spustoszenia po przebiciu pancerza. To wspólna cecha wielu brytyjskich pojazdów spotykanych w grze. Armata wyróżnia się jednak szybkostrzelnością, wytrenowany ładowniczy może załadować pocisk w 2,9 sekundy, co pozwala wystrzelić w minutę ponad 20 pocisków, umożliwiając rażenie wrogów dosłownie huraganowym ogniem.

Czołg nie jest jednak wolny od wad. Mała prędkość maksymalna utrudnia zmiany pozycji, a bardzo wolny bieg wsteczny niemal uniemożliwia wycofywanie się z kłopotliwych sytuacji. Przedni pancerz Valentine’a jest naprawdę dobry, ale ma kilka słabych punktów, które może wykorzystać doświadczony przeciwnik. Wystawiony na ostrzał pierścień wieży ma tylko 20 mm grubości, a wizjer kierowcy jedynie 17. Pancerz jest także dosyć płaski, więc, by maksymalnie wykorzystać jego potencjał, dobrze jest ustawiać się rogiem pojazdu w kierunku przeciwnika. Pochylona płyta między przednią górną i dolną płytą pancerną normalnie odbija większość nadlatujących pocisków, ale wystarczy nieco pochyłe zbocze, by przeciwnik ujrzał wspaniały, płaski cel. Załoga czołgu liczy sobie jedynie 3 członków, z czego dwóch zajmuje pozycje w niewielkiej wieży. Wystarczy więc jedna penetracja pocisku przeciwpancerno-burzącego, by wykluczyć czołg z walki. Wielu adwersarzy ma także dostęp do pocisków przeciwpancernych z twardym rdzeniem (m.in. w niemieckich armatach kalibru 37 i 50 mm), albo — jak we wczesnych PzKpfw IV —pocisków kumulacyjnych, a te są w stanie przebić pancerz Valentine’a z dowolnej odległości.

Biorąc pod uwagę zalety i wady pojazdu, preferowany styl rozgrywki zależy od napotykanych przeciwników. Jeśli są ze zbliżonego albo niższego poziomu, można bez specjalnych zahamowań prowadzić natarcie, odbijać nieprzyjacielskie pociski i ochraniać bardziej podatne na ostrzał maszyny sojuszników, jednocześnie prowadząc ogień w kierunku wrogich maszyn. Nie można zapomnieć o kątowaniu, należy też starać się ukrywać słabe punkty, czyli wizjer kierowcy i cienki pierścień wieży. Podczas starć z pojazdami o Klasyfikacji Bitewnej równej 3,3, takimi jak PzKpfw IV Ausf. F2 czy M4A1, atak frontalny jest bardzo niebezpieczny. Pancerz niemieckiego czołgu grubości 50 mm może być przebity przez pociski wystrzelone z 2-funtówki z bliskiej odległości, ale działo przeciwnika nie będzie miało problemów z pokonaniem pancerza Valentine’a z większej odległości. Pochylony pancerz przedni M4A1 będzie niemal nie do przebicia dla brytyjskiego czołgu, a flankowanie w powolnym Valentinie jest wyzwaniem. Przeciw takim wrogom najlepiej jest pozostać na tyłach natarcia, skątować kadłub i wymierzyć w gąsienice, by choć unieruchomić adwersarza, albo wycofać się dalej i próbować razić cele z flanki, gdy będą zajęte walką z innymi czołgami.

Tak czy siak, rozgrywka Valentine potrafi dostarczyć rozrywki, a czołg będzie dobrym wyborem dla graczy stawiających opancerzenie ponad mobilnością. Następny czołg w drzewku, Valentine Mk XI, jest usprawniony względem swojego prekursora, bo jest wyposażony w nieco mocniejszy silnik oraz znacznie potężniejszą armatę QF kalibru 75 mm.

Chciałbyś poznać historię innych pojazdów oraz samolotów? Wystarczy, że klikniesz tutaj, a ukaże Ci się lista wszystkich artykułów z serii „Profil Pojazdu”.

Autor: Jan “RayPall” Kozák