Czołg T-34-85, czyli dozbrojona i usprawniona wersja słynnego T-34, powstał w roku 1943. Radzieccy inżynierowie poszukiwali rozwiązania dwóch podstawowych problemów trapiących T-34-76. Pierwszym z nich była wieża mieszcząca jedynie dwóch członków załogi, w której dowódca pełnił jednocześnie rolę celowniczego. Drugi problem stanowiła siła ognia pojazdu opancerzonego. Wykorzystywana dotąd armata F-34 kalibru 76,2 mm była wprawdzie skuteczna przeciw niemieckim czołgom średnim PzKpfw III i IV, ale nie mogła skutecznie razić Tygrysów i Panter na dystansie większym niż samobójczo bliski. Wersja rozwojowa radzieckiego czołgu średniego oznaczona T-34-85 pozwoliła rozwiązać oba problemy. Nowa, obszerniejsza wieża mieściła trzeciego członka załogi. Dowódca nie musiał już pełnić funkcji celowniczego, dzięki czemu mógł skupić się na swojej głównej roli. Wieża mieściła też nowe uzbrojenie główne, armatę D-5T kalibru 85 mm, będącą pochodną działa przeciwlotniczego M1939 (albo 52-K).

Wystrzelone z niej pociski były w stanie przebić przedni pancerz Tygrysa i spenetrować przód wieży Pantery na dystansie bojowym, tym samym znacznie poprawiając siłę ognia czołgu. T-34-85 nie zastąpiły jednak wszystkich T-34-76, ale wraz z nimi uformowały pancerny trzon Armii Czerwonej aż do końca wojny. Po zakończeniu globalnego konfliktu usprawniony czołg średni był eksportowany do wielu krajów, w tym Korei Północnej i Chin. Rzecz jasna i ty możesz przekonać się, jak radziecki czołg sprawuje się na polach bitew w grze War Thunder. Dostępne są dwie wersje omawianego pojazdu, T-34-85 (D-5T) ze starszym działem D-5T, którego Klasyfikacja Bitewna wynosi 5,0, oraz T-34-85 uzbrojony w zmodernizowaną armatę ZiS-S-53, zdolną miotać pociskami z twardym rdzeniem BR-365P.

To w połączeniu z mobilnością czołgu T-34 dalej zwiększa jego zdolność niszczenia pojazdów wroga i umożliwia zwycięskie wychodzenie z pojedynków z Tygrysami i Panterami, a także amerykańskimi Shermanami i brytyjskimi Cometami i Firefly’ami.

Podczas gdy T-34-85 był raczej rozwinięciem istniejącej konstrukcji, a nie zupełnie nowym pojazdem, M26 Pershing powstał od podstaw jako wynik długiego i trudnego procesu opracowywania pierwszego prawdziwego amerykańskiego czołgu ciężkiego. Procesu, który obfitował w porażki, opóźnienia i ślepe zaułki. W końcu jednak okazało się, że prototypowy T25 (który także zawitał do War Thunder) wyznacza dobry kierunek, a po następnej serii modyfikacji powstał czołg ciężki M26 Pershing. Wyposażony w solidny przedni pancerz, pochylony i o grubości 101 mm, pochyłe jarzmo o takiej samej grubości i potężne działo M3 kalibru 90 mm (wywodzące się z działa przeciwlotniczego i sprawdzone w boju przez niszczyciele czołgów M36 Jackson) Dzięki takiemu uzbrojeniu głównemu Pershing mógł skutecznie razić Tygrysy i Pantery z dużej odległości. Pociski przeciwpancerne z twardym rdzeniem pozwalały mu stawać w szranki nawet z budzącym grozę Königstigerem.

Pershing jednak pojawił się zbyt późno i w zbyt małej liczbie egzemplarzy, by wziąć istotniejszy udział w walkach podczas II Wojny Światowej. Najbardziej znanym epizodem wojny, w którym wziął udział, jest niewątpliwie ten z 7 marca 1945 roku, kiedy to Pershing z 3 Dywizji Pancernej wygrał pojedynek z czołgiem Panther utrzymującym pozycję u stóp katedry w Kolonii. W grze jednak nie trzeba się martwić o niewystarczającą liczbę adwersarzy, bo tych jest dostatek. Klasyfikacja Bitewna M26 równa 6,7 pozwala mu walczyć z Tygrysami i ich bengalską odmianą, a także sowieckimi IS-2 i brytyjskimi Centurionami. Wszystkie te czołgi to poważni przeciwnicy dla Pershinga, tak więc możliwości działa M3, a także właściwości przeciwpancernego pocisku z twardym rdzeniem M304, z pewnością będą przydatne!

Ze względu na różnice w Klasyfikacji Bitewnej normalnie T-34-85 i M26 nie mogą spotkać się na wirtualnym placu boju. Klasyfikacja Bitewna dwóch wersji pierwszego czołgu to 5,0 oraz 5,3, podczas gdy drugiemu pojazdowi odpowiada wartość 6,7. W rzeczywistości starcia maszyn używanych przez skłócone mocarstwa miały miejsce. Początkowo jedynym amerykańskim czołgiem w służbie Korei Południowej był lekki M24 Chaffee, nad którym T-34-85 miał znaczną przewagę pancerza i siły ognia. Pojawienie się Perhsinga w lipcu 1950 roku, przemianowanego po wojnie na czołg średni, zmieniło rozkład sił. M26 był lepiej uzbrojony i opancerzony od T-34-85, a jego załogi znacznie lepiej przeszkolone od Północnokoreańczyków. Większość amerykańskich czołgistów w Pershingach było w istocie weteranami, którzy służyli w Shermanach podczas II Wojny Światowej.

Choć T-34-85 mógł przebić M26 na bliskim dystansie, to M26 mógł spenetrować radziecki czołg z odległości 2000 metrów podstawowym pociskiem przeciwpancernym z czepcem i czepcem balistycznym. Pociski przeciwpancerne z twardym rdzeniem M304 były wręcz zbyt dobre, bo z bliskiej odległości były w stanie przebić się na wylot przez cały kadłub T-34-85. Jedyną przewagą radzieckiego czołgu była mobilność, bo Pershing był niemrawy i brakowało mu mocy – napędzał go ten sam silnik co o 10 ton lżejszego M4 Shermana. Dopiero rozwojowy M46 Patton, wyposażony w potężniejszy silnik, był pozbawiony tego problemu.

Pomimo tego T-34-85 nie były w stanie konkurować z M26 i choć podczas wojny w Korei starcia czołgów były nieczęste (było ich tylko 119, z czego w 32% z nich udział brały Pershingi), to amerykański czołg okazał się być znacznie lepszą konstrukcją.