1280x1024 | 1920x1080 | 2560x1140

Pierwszy model Iljuszyna – Ił-2 – był jednoosobowym samolotem szturmowym z ważącym aż 700 kg opancerzeniem, będącym integralną częścią konstrukcji, i poza uzbrojeniem strzeleckim potrafił przenosić rakiety i bomby. Gdy w 1941 roku wszedł do służby, Rosjanie na skutek niemieckiej inwazji zmuszeni byli do przeniesienia fabryk na wschód, zakłócając proces jego produkcji. W wyniku nacisków Stalina, który twierdził, że Ił-2 jest niezbędny Armii Czerwonej jak powietrze i chleb, do końca wojny powstało ponad 36 000 egzemplarzy tego samolotu, co uplasowało go na pierwszym miejscu wśród najliczniej produkowanych samolotów wojskowych w historii lotnictwa.

Szturmowik cały czas ewoluował, a najważniejszymi zmianami były: zastosowanie silniejszego uzbrojenia, mocniejszych silników oraz dodanie stanowiska tylnego strzelca, bowiem Ił-2 okazał się wrażliwym celem dla niemieckich myśliwców. Zmiany te można dostrzec, przyglądając się wielu wariantom Iła-2 umieszczonym w II i III erze radzieckiego drzewka technologicznego w War Thunder. Ich działka świetnie sobie radzą z miękkimi celami naziemnymi i czołgami lekkimi. Do likwidowania czołgów ciężkich i bunkrów służą natomiast bomby i rakiety.

Ju 87 ze swoimi skrzydłami w odwróconej konfiguracji skrzydeł mewy i stałym podwoziem pierwszy raz, w niewielkiej liczbie, wziął udział w boju podczas hiszpańskiej wojny domowej. W czasie agresji Niemiec na Polskę i Francję był integralną częścią taktyki zwanej Blitzkriegiem, stanowiąc powietrzne wsparcie artyleryjskie Wehrmachtu. Przerażająca reputacja Sztukasów wzmacniana poprzez syreny akustyczne zwane „trąbami jerychońskimi” otrzymała jednak dotkliwy cios podczas Bitwy o Anglię, gdy te bombowce nurkujące okazały się być łatwym celem dla myśliwców RAF. Mimo poniesionych dotkliwych strat do końca wojny były kluczową częścią arsenału Luftwaffe.

Wcześniejsze warianty Ju 87 do modelu D-3 są w stanie zniszczyć każdy cel naziemny w War Thunder za pomocą bomb do 1000 kg zrzucanych podczas lotu nurkowego. Po przeprowadzeniu takiego ataku ich wachlarz możliwości operacyjnych praktycznie się kończy, bowiem para karabinów maszynowych kalibru 7,92 mm nadaje się jedynie do starć przeciwko naziemnym celom nieopancerzonym. Wersja D-5 przynosi pewne modyfikacje w uzbrojeniu ofensywnym, oferując nam dwa działka kalibru 20 mm, które zapewniają skuteczniejsze prowadzenie ognia, a ponadto daje możliwość podwieszenia pod skrzydłami dwóch dodatkowych gondoli z karabinami maszynowymi lub działkami. Natomiast ostatnie Ju 87 w niemieckim drzewku technologicznym – Ju 87 G Kanonenvogel – uzbrojone są w dwa działa kalibru 37 mm, idealne do prowadzenia walki z czołgami. Pamiętając o konieczności wzięcia pod uwagę zbieżności działek zamontowanych w skrzydłach, wystarczy jedynie wycelować w tylny pancerz czołgu ciężkiego (lub w miejsce, gdzie jest on cieńszy) i oddać celny strzał, by go zniszczyć.

Głównym zadaniem Iłów-2 i Ju 87 było oczywiście atakowanie celów naziemnych, lecz od czasu do czasu wikłały się one również w walki powietrzne. Jednak w takich sytuacjach Sztukasy znajdowały się w gorszym położeniu niż uzbrojone w działka Szturmowiki, bowiem opancerzenie Iła-2 dawało pewną ochronę przed ogniem karabinów maszynowych Ju 87. W War Thunder oba samoloty są narażone na ataki szybszych myśliwców, lecz nieuważnego pilota mogą bardzo niemiło zaskoczyć. Ciasny zakręt w stronę napastnika jest chyba najskuteczniejszym manewrem obronnym. W skuteczności strzelców nie warto pokładać zbytniej nadziei – choć czasem udaje się im strącić przeciwnika – lecz dźwięk działającego karabinu jest przydatnym ostrzeżeniem, że wróg wchodzi nam na ogon. Działka wszystkich Iłów-2 i Ju 87 D-5 są bardzo skutecznym orężem przeciw innym samolotom, jeśli dobrze przygotujesz się do strzału. Niska szybkostrzelność 37-milimetrowych działek Ju 87 G sprawia, że przeciw myśliwcom nie są one zbyt użyteczne, przydają się za to do walki z dużymi i wolnymi bombowcami.

Wyeliminowanie celów naziemnych może zadecydować o zwycięstwie lub porażce w War Thunder, a samoloty z serii Ił-2 i Ju 87 przodują w skuteczności walki z nimi podczas bitew powietrznych oraz budzą grozę w bitwach mieszanych. Niczym ich historyczne odpowiedniki najlepiej sprawdzają się, gdy towarzyszy im eskorta sojuszniczych myśliwców, więc warto mieć w oddziale sprzymierzeńca lub dwóch, jeśli to możliwe.

Po zakończeniu II Wojny Światowej samoloty bliskiego wsparcia powietrznego popadły w niełaskę, a ich zadania przejęły myśliwce bombardujące, lecz w latach 70. idea ich wykorzystania znów została wskrzeszona za sprawą amerykańskiego samolotu A-10 Thunderbolt II oraz radzieckiego Suchoja Su-25.

Chciałbyś poznać historię innych pojazdów oraz samolotów? Wystarczy, że klikniesz tutaj, a ukaże Ci się lista wszystkich artykułów z serii „Profil Samolotu”.

Autor: John „Zoso„ Moore