---

Urodził się 10 marca 1918 roku w mieście Gaggenau w Schwarzwadzie. Ojciec Ralla był weteranem I Wojny Światowej, zaś po niej pracował w administracji państwowej. Rodzina Rallów przeniosła się do Stuttgartu, gdy Günther miał 3 lata; jego edukacja zakończyła się po dziewięciu latach w Karls-Gymnasium gdzie, jak wspominał, znacznie większy nacisk kładziono na nauki klasyczne aniżeli przyrodnicze. Po zdaniu egzaminów na studia i odbyciu obowiązkowego roku pracy, Rall wstąpił do Wehrmachtu jako oficer kadet.

 

Jednakże w roku 1938 Rall przeszedł do Luftwaffe po spotkaniu ze starym przyjacielem i przysłuchaniu się jego opowieściom o lataniu. Po ukończeniu kursu w stopniu Leutnanta i bardzo dobrych wynikach w lotach szkoleniowych, wybrany został jako pilot jednomiejscowego myśliwca i przetransferowany na wschód od Berlina, gdzie po szkoleniu dołączył do pierwszej jednostki - Jagdgeschwader 52. Do walki włączył się dopiero w maju 1940 roku nad Francją; zestrzelił wtedy swój pierwszy samolot– francuskiego Curtissa Hawka pilotowanego przez czeskiego pilota – było to 18 maja ; inne źródła wskazują, że mogło być to jego drugie zestrzelenie – według nich, jego pierwszą ofiarą był inny Hawk zestrzelony 6 dni wcześniej. Po kapitulacji Francji Rall przeniósł się razem z dywizjonem do Calais. Podczas Bitwy o Anglię JG52 spędził większość czasu na eskorcie bombowców, zwłaszcza wolnych i delikatnych Ju87 "Stuka". JG52 poniósł ogromne straty w walce z Brytyjczykami – w ciągu zaledwie tygodnia zginęli dowódca grupy, jego adiutant oraz trzech dowódców eskadr, głównie z rąk Spitfire'ów 610 Dywizjonu RAF. Rall szybko otrzymał awans na dowódcę eskadry -  Staffelkapitan wraz z awansem osobistym na stopień Oberleutnanta,ale doświadczenia z Bitwy o Anglię miały na niego ogromny wpływ. Pomimo walk w samym centrum akcji, Rall nie zestrzelił ani jednego brytyjskiego samolotu. Po walkach z wieloma nacjami na wielu frontach, Rall stwierdził później, że to pilot brytyjski przejawiał największe umiejętności i agresywność. Po porażce w Bitwie o Anglię, JG52 przeniósł się do Rumunii w celu obrony ważnych rafinerii ropy naftowej. Grupę następnie przebazowano w okolice Krety jako osłonę inwazji powietrznej na wyspę, po czym powróciła ona do Rumunii przed rozpoczęciem Operacji Barbarossa. 

 

Rall większość swojej kariery spędził walcząca jedynie na froncie wschodnim. Jako już doświadczony pilot, Wziął udział w Operacji Barbarossa, w czerwcu 1941 i nieprzerwanie walczył aż do 1944. Jego pierwsze spotkanie z siłami radzieckimi nastąpiło w momencie, gdy jego szwadron działał na południu Rumunii, a dokładniej terenach Konstancji. Pewnego dnia podczas patrolu, zauważył grupę nieeskortowanych bombowców DB-3 i z sukcesem zaatakował klucz, strącając przy tym kilka maszyn. W ciągu kilku dni na konto jego eskadry zaczęły wpływać kolejne zestrzelenia, okrągła 50-tka została osiągnięta. Podczas wypadu w listopadzie 1941 roku Rall potwierdził swoje trzydzieste szóste zwycięstwo ( sowiecki myśliwiec), lecz niestety został zestrzelony pomiędzy Taganrogiem a Rostowem. Doprowadzając swój uszkodzony samolot do linii sojuszniczych, rozbił się we wąwozie. Po utracie przytomność został ocalony przez załogę niemieckiego czołgu. Po dotarciu do szpitala w Wiedniu, został poinformowany, iż złamał kręgosłup w trzech miejscach i nigdy nie będzie mógł chodzić. Aczkolwiek pokazując determinację i wiarę, że będzie kimś wyjątkowym, złamał medyczne postanowienie i nie tylko zaczął chodzić, ale również wrócił do czynnej służby w sierpniu, 1942. Jeden z czterech problemów ukazał się podczas leczenia we Wiedniu, gdzie poznał doktor Herthę Schon, która później została jego żoną. Niestety już wtedy jego ukochana była pod stałą obserwacją Gestapo, zwróciło ją to, jak jego żona wspierała odejście Żydów z Wiednia w 1938 roku.

 

 

3 września Rall został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego po jego 65-strąceniu samolotu wroga. Liście dębu zostały dodane do jego odznaki w następnym miesiącu po uzyskaniu 100 zestrzeleń, osobiście wręczone przez Adolfa Hitlera. Rall był odznaczony przez Hitlera cztery razy. Przypominał później swoje pierwsze spotkanie z Fuhrerem, w 1942, które obaliło wiele błędnych złudzeń na temat Nazistowskich Niemiec. Rall dostał pod komendę  III/JG52 w kwietniu 1943 - trzecie skrzydło myśliwskie tej grupy i został awansowany na Kapitana. 20 kwietnia pilot uzyskał 5000 zestrzelenie 52 eskadry. Dziewięć dni później dobił swojego dwusetnego zestrzelenia, podczas 555 wylotu bojowego. Ponownie spotkał Hitlera i został odznaczony Mieczami do swojego Krzyża Rycerskiego z Liśćmi Dębu. W październiku Rall w pojedynkę uzyskał 40 zestrzeleń maszyn wroga. Stale zaangażowany podczas operacji na froncie został zestrzelony siedem razy przez rosyjskich pilotów. W listopadzie został awansowany na Majora. Wraz z zawdzięczanymi mu 250 zestrzeleniami Rall był uznawany za jednego z najlepszych pilotów Luftwaffe. Podobnie jak as Manfred von Richthofen z pierwszej Wojny Światowej, Rall był pamiętany jako mistrz pilotażu i walki powietrznej. Posiadał talent strącania wrogich maszyn z niesamowitych odległości podczas trudnych i wymagających wyprzedzeń. Aczkolwiek pilot ten preferował walki na krótszym dystansie, gdy tylko nadarzała się okazja.

 

W kwietniu 1944 roku wrócił do Niemiec, by uczestniczyć w obronie Rzeszy przed dziennymi nalotami bombowymi amerykańskiej Ósmej Armii Powietrznej. Był już wówczas kommandeurem II.JG11 operującej na Bf 109G-6 oraz FW190. Sam Rall preferował Messerschmitty. Swojego pierwszego strącenia dokonał na P-38 na północ od Hanoweru na wysokości 8 km. 12 maja 1944 roku niedaleko Nassau Rall poprowadził atak na sporą formację bombowców B-17, kiedy to blisko 900 amerykańskich samolotów ruszyło na sześć znaczących rafinerii ropy. Rall zanurkował, by podjąć walkę z eskortującymi bombowce Thunderboltami i w rezultacie zestrzelił jednego lub dwa P-47 - ponownie w zależności od źródła. Następnie sam, razem z trzema kolejnymi Messerschmittami ze swojej grupy, został zestrzelony przez amerykańskie myśliwce. Zdołał wyskoczyć na spadochronie, ale półcalowy pocisk odstrzelił mu lewy kciuk, w wyniku czego wdała się infekcja, która uziemiła Ralla w szpitalu na kolejne sześć miesięcy. Po zwolnieniu ze szpitala Rall został zatrudniony jako instruktor, za co później był ogromnie wdzięczny ze względu na przerażające straty niemieckich pilotów podczas obrony Rzeszy. Miał również okazję przelecieć się paroma zdobycznymi samolotami, a największe wrażenie zrobił na nim P-51 Mustang i chociaż to brytyjskich pilotów obawiał się najbardziej, to stwierdził później, że za najgroźniejszy wrogi samolot uważał P-51, a tuż za nimi sytuował Spitfire'a i Ła-7. Rall jednak wrócił do czynnej służby i objął dowodzenie nad JG300 na początku 1945 roku. Gdy przybył objąć dowodzenie nad swoim nowym oddziałem, musiał od razu wskakiwać do rowu, gdyż amerykańskie myśliwce wówczas przeprowadziły ostrzał lotniska, niszcząc 15 Bf 109. Wyczuwając koniec wojny, nakazał swoim ludziom starać się przede wszystkim przeżyć zamiast ślepo wykonywać rozkazy, co poskutkowałoby ich śmiercią. Po zawieszeniu broni został schwytany przez siły USA i przesłuchany zarówno przez Amerykanów w Niemczech, jak i Brytyjczyków w bazie RAF Tangmere.

 

Po wojnie otworzył mały biznes stolarski, podczas, gdy jego żona podążała ścieżką kariery medycznej; oprócz tego był również nauczycielem, administratorem szkoły i pracował dla Siemensa. W lipcu 1955 roku parlament RFN zadecydował o utworzeniu Bundeswehry; nowych sił zbrojnych RFN, zaś po skontaktowaniu się z kilkoma przyjaciółmi Rall został przekonany do zgłoszenia się na ochotnika. Później przyznał, że uznał tą okazję za znakomity moment, mogący oczyścić honor wojsk niemieckich po latach "kłamstw" i "zdrady" poczynionej przez Hitlera. W randze Majora, Rall ponownie dołączył do Luftwaffe i rozpoczął treningi w Niemczech i Stanach Zjednoczonych na myśliwcu odrzutowym Republic F-84 Thunderjet. Pomagał również przy wprowadzeniu myśliwca Lockheed F-104 Starfighter do służby jako główny myśliwiec Luftwaffe. Do roku 1971, Rall awansował już na głównodowodzącego Sił Powietrznych RFN, aż do transferu do Brukseli w roku 1974, gdzie znalazł się na stanowisku reprezentanta Niemiec przy NATO. Rok później został jednak nagle zdymisjonowany przez ministra obrony Georga Lebera w dziwnych okolicznościach, które dziś przypisuje się jego nieaprobowanej wizycie w RPA.

 

Rall spędził większość emerytury podróżując, zwłaszcza na pokazy lotnicze;był częstym gościem różnych pokazów lotniczych i występował również w roli wykładowcy. Po niesamowitej karierze asa myśliwskiego i dowódcy powojennego lotnictwa, Gunther Rall zmarł w październiku 2009 roku na atak serca. Oficjalnie zalicza się mu 275 zestrzeleń w 621 lotach operacyjnych; większość źródeł potwierdza, że 272 samoloty zniszczył na froncie wschodnim, ale nie zgadzają się co do liczby maszyn zestrzelonych w maju 1940 i w sprawie P-47, którego rzekomo zestrzelił w dniu straty kciuka. Pomimo tego, liczba ta daje mu trzecie miejsce na liście najskuteczniejszych asów przestworzy wszechczasów. Bił mimo wspominany przez przyjaciół i współpracowników – z wieloma z nich walczył w powietrzu – jako skromny, kontaktowy i towarzyski człowiek. Rall jest chyba najlepiej pamiętany jako człowiek patrzący w przyszłość, a nie roztrząsający przeszłość; jedynym ogniwem łączącym go z II Wojną Światową była tablica na ścianie jego domu podarowana mu przez pilota testowego Lockheeda Lute'a Eldrige'a. Tablica ozdobiona była wierszem ‘High Flight’ napisanym przez amerykańskiego pilota Spitfire'a Johna Gillespie Magee Jr.